Νέα παρέμβαση Μίκη Θεοδωράκη. Με κείμενό του ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για την εξωτερική της πολιτική, κάνοντας λόγο για «δολοπλοκίες» των υπουργών Άμυνας Πάνου Καμμένου και Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά ζητώντας μέχρι και δημοψήφισμα για τις ενέργειές τους.
Σύμφωνα με τον Μίκη Θεοδωράκη οι δύο υπουργοί που «εξυπηρετούν 100% τα συμφέροντα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ», μας οδηγούν «σε έναν πόλεμο με την Τουρκία» (σ.σ. ο Πάνος Καμμένος) και «σε ρόλο ισοδύναμο με κείνον της Αλβανίας και των Σκοπίων δηλαδή να γίνουμε ο βασικός κρίκος των δυτικών Βαλκανικών και Νατοϊκών κρατών με ορίζοντα τη συμμετοχή μας σε μια εκστρατεία με στόχο τη διάλυση της Ρωσίας και του Ιράν» (σ.σ. ο Νίκος Κοτζιάς.
Ολόκληρο το κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη έχει ως εξής:
Μέσα σε μια μέρα είδα να επιβεβαιώνονται οι προβλέψεις μου σχετικά με την κατάσταση και την πορεία της χώρας μας.
Κάπου διάβασα ότι ο κ. Τσίπρας δεν ζήτησε να μιλήσει στο τηλέφωνο με έναν από τους προτέκτορές μας αλλά με τον … Πούτιν! Κάθε λογικός και προ παντός ανεξάρτητος Έλληνας βλέπει ότι δεν υπάρχει μέλλον για μας, για την Ελλάδα αλλά μόνο εάν αποφασίσουμε να κατακτήσουμε τουλάχιστον την Ουδετερότητά μας.
Στην ομιλία μου στα Χανιά (21.9.2011) μίλησα για την «αλλαγή πλεύσης». Σήμερα το θέμα αυτό δηλαδή της εξωτερικής μας πολιτικής, έχει λάβει ζωτικό χαρακτήρα από τις πρωτοβουλίες των Κοτζιά-Καμμένου που εξυπηρετούν 100% τα συμφέροντα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και μας οδηγούν σε οδυνηρή, εξευτελιστική και επικίνδυνη πορεία. Όπως σε έναν πόλεμο με την Τουρκία ο ένας και ο άλλος σε ρόλο ισοδύναμο με κείνον της Αλβανίας και των Σκοπίων δηλαδή να γίνουμε ο βασικός κρίκος των δυτικών Βαλκανικών και Νατοϊκών κρατών με ορίζοντα τη συμμετοχή μας σε μια εκστρατεία με στόχο τη διάλυση της Ρωσίας και του Ιράν.
Αυτός που αναφέρθηκε στον Πούτιν φαίνεται ότι στηρίχθηκε σ’ αυτό το ενδεχόμενο. Εξ ου και η ξαφνική επαναφορά του Σκοπιανού, προκειμένου να ολοκληρωθεί η αλυσσίδα που ανέφερα πριν.
Γιατί δεν κάνουν ένα δημοψήφισμα με το ερώτημα τι σκέφτεται ο λαός μας για τις δολοπλοκίες Κοτζιά-Καμμένου; Στα «ΝΕΑ» της 4.6.2018 ο Γιώργος Παπαχρήστου διατυπώνει σκέψεις όπως αυτές που ανέφερα στην ομιλία μου στο Σύνταγμα. Ότι δηλαδή σχετικά με τα Σκόπια θα πρέπει να εξακολουθήσουμε να συνυπάρχουμε όπως κάναμε ως τώρα, με το ίδιο status quo. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι δικό μας αλλά … του ΝΑΤΟ. Και έτσι εξηγείται η υπερδραστηριότητα του Αμερικανού Πρεσβευτή. Τα χαμόγελα. Τα εγκώμια. Και τα Drones που μας κάνουν τη χάρη να έχουν ως βάση τους την Λάρισα. Που φυσικά πρέπει αυτομάτως να έγινε στόχος των εχθρών των ΗΠΑ που συμβαίνει να μην είναι και δικός μας στόχος. Ούτε το Ιράν ούτε και η Ρωσία και φυσικά ούτε και η Σερβία.
Στην ίδια ομιλία μου στο Σύνταγμα αναφέρθηκα και στο Δημοψήφισμα. Χαίρομαι που το προτείνει και ο Δ. Κωνσταντακόπουλος. Τελικά χαίρομαι βέβαια όταν διαπιστώνω ότι οι προβλέψεις μου σιγά-σιγά επιβεβαιώνονται. Όμως συγχρόνως θλίβομαι και γιατί τον καιρό που πρότεινα λύσεις υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να υλοποιηθούν, γιατί η Σπίθα ήταν ακόμα αναμμένη και ο Λαός ήταν ακόμα ζωντανός και όρθιος. Υπήρχε επομένως δυνατότητα αλλαγής της πορείας. Ενώ σήμερα που ο Λαός μας είναι απελπισμένος, γονατισμένος και κλεισμένος στον εαυτό του είναι ίσως πολύ αργά.
Η εικόνα όπως μας την δείχνουν τα άρθρα του Δ. Κωνσταντακόπουλου και του κ. Φωτόπουλου είναι ζοφερή. Μπορώ να πω ότι διακυβεύεται το ίδιο το μέλλον της χώρας και του λαού μας. Προσωπικά νοιώθω διπλά ηττημένος. Ως άνθρωπος και ως Έλληνας. Σκέφτομαι ότι εάν αποδεικνυόταν ότι στην πληροφορία περί Τσίπρα-Πούτιν υπάρχει ίχνος αληθείας, εμένα δεν θα μου έκανε εντύπωση. Γιατί όλα έχουν ένα όριο. Και ο καθένας από μας έχει μία προσωπική κόκκινη γραμμή που δεν μπορεί να την περάσει. Και αν κάτι τέτοιο δεν έγινε ως τώρα, ασφαλώς θα γίνει εάν και όταν οι κυβερνητικοί πεισθούν ότι κάποιοι τους οδηγούν στο απόλυτο χάος. Το ίδιο θα γίνει και με τον ελληνικό λαό, που όπως έχω πει, μπορεί να κάνει βήματα προς τα πίσω αλλά όταν νοιώσει την πλάτη του να ακουμπά στον τοίχο, τότε ο Έλληνας γίνεται Ήρωας ή Ραγιάς.
Αθήνα, 8.6.2018
Μίκης Θεοδωράκης
ΥΓ. Όμως φαίνεται ότι ορισμένα άτομα έχουν την σπάνια ιδιότητα να γκρεμίζουν (μόνοι τους ή με την συνδρομή άλλων) τον τοίχο της Συνείδησης και έτσι μπορεί να κάνουν επ’ αόριστον βήματα προς τα πίσω, έως ότου τσακιστούν στον ενεδρεύοντα γκρεμό. Η ιστορία μάς διδάσκει ότι κανείς από αυτούς δεν γλίτωσε την επαίσχυντη
12°
