Το μόνο που συνδέει τις δυο ειδήσεις -η μία πολύ ευχάριστη και η άλλη ακραία τραγική- είναι ότι πέρασαν στα ψιλά. Και πέρασαν στα ψιλά γιατί δεν ταιριάζει σε καμία προπαγανδιστική αφήγηση ούτε η παρουσίαση της κυβέρνησης Σάντσεθ ούτε η έμφαση στη ρατσιστική δολοφονία ενός 13χρονου κοριτσιού στην Άμφισσα. Οι δεξιοί δεν θέλουν την επιτυχία του Σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού της Ισπανίας και δεν καίγονται για τα πάθη των Ρομά, οι αριστεροί είναι λιγότερο αριστεροί ως προς τη σύνθεση της κυβέρνησής τους και δεν θεωρούν προνομιακό τους πεδίο ό,τι έχει να κάνει με θέματα τάξης και ασφάλειας. Και τα ΜΜΕ; Α, τα περισσότερα ΜΜΕ, αν δεν έχουν ισχυρό κίνητρο (υπεράσπισης των συμφερόντων και άρα της γραμμής του ιδιοκτήτη τους ή ανάδειξης θεμάτων που «πουλάνε» όπως λ.χ. είναι ο κάθε φορά επερχόμενος καύσωνας που «ντύνεται» με στρινγκ από παραλίες), ε, τότε, συνήθως, αντιμετωπίζουν ως περιθωριακά τα θέματα που δεν εντάσσονται στην ατζέντα τους, δηλαδή δεν εξυπηρετούν τις σκοπιμότητές τους.
Ο Πέδρο Σάντσεθ σχημάτισε μια κυβέρνηση με 11 γυναίκες υπουργούς και 6 άντρες από τους οποίους οι δύο είναι ομοφυλόφιλοι (ο ένας παντρεμένος με τον σύντροφό του). Μπορεί να τα καταφέρει ή να μην τα καταφέρει, μπορεί το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του να ανέβει ή να μην ανέβει, αλλά έχει ήδη πετύχει κάτι σημαντικό: Έδωσε ένα παράδειγμα προοδευτικής διακυβέρνησης επί της αρχής, το οποίο έχει μεγάλη δύναμη ανεξάρτητα από την τελική αποτίμηση του έργου της κυβέρνησής του, που θα γίνει στην ώρα της.
Πολλοί ενοχλούνται που ένας γραμματέας κόμματος ο οποίος δεν είναι βουλευτής έγινε πρωθυπουργός με πλειοψηφία μόλις 84 εδρών (στις 350) αξιοποιώντας, έξυπνα, ιδιαιτερότητες του ισπανικού συντάγματος. Άλλοι εύχονται να μη δικαιωθεί η σκληρά αντιδεξιά γραμμή του χάρη στην οποία πέτυχε να στείλει τον Ραχόι σπίτι του και το δεξιό κόμμα στο περιθώριο των δικαστικών περιπετειών για σκάνδαλο διαφθοράς. Κάποιοι αναδεικνύουν την έντονη αντιπαράθεσή του με τους Podemos με τους οποίους βρίσκεται σε ευθέως ανταγωνιστική σχέση για το ποια πολιτική δύναμη θα ηγεμονεύσει στον προοδευτικό χώρο.
Όλοι, όμως, αναγνωρίζουν πια ότι ο Πέδρο Σάντσεθ έχει το θάρρος να κάνει ρήξεις και να παίρνει ρίσκα, αισθάνεται την ανάγκη ριζοσπαστικοποίησης της πολιτικής θεωρίας και πράξης, αντιλαμβάνεται την κεντροαριστερά ως εκσυγχρονιστική εκδοχή της αριστεράς, δεν υιοθετεί τη γραμμή της αποϊδεολογικοποίησης στο όνομα της παράδοσης των κυβερνήσεων στις επιταγές των αγορών που βαφτίζεται μεταρρυθμιστική προσπάθεια και καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα για τη σύγχρονη ΕΕ είναι η έκρηξη των ανισοτήτων και η ανάδυση της ακροδεξιάς, ακόμη και στην ανοιχτά φασιστική εκδοχή της.
Θα άλλαζαν πολλά στην ελληνική πραγματικότητα αν είχαμε περισσότερες γυναίκες από άντρες στο υπουργικό συμβούλιο και υπήρχαν γκέι στη Βουλή; Μη βιαστείτε να απαντήσετε αρνητικά θυμίζοντας δυσάρεστα γυναικεία παραδείγματα στη δημόσια σφαίρα, ξεκινώντας από τη Θάτσερ οι αντινεοφιλελεύθεροι και δείχνοντας τη Ζωή Κωνσταντοπούλου οι φανατικοί του αντιαριστερού μετώπου. Και βέβαια θα είχε σημασία από την πλευρά της παιδαγωγικής διάστασης της πολιτικής διαδικασίας, για να εσωτερικεύσει η κοινωνία την ανάγκη σεβασμού της ισότητας των φύλων στην πράξη και την αποδοχή της ετερότητας, ό,τι και αν είναι για τον καθένα το διαφορετικό και το άλλο.
Διαφορετική ήταν για το δολοφόνο της η 13χρονη Γιαννούλα Καραχάλιου που σκοτώθηκε από ρατσιστικές σφαίρες στην Άμφισσα, χωρίς οι συνήθεις φωνασκούντες για την παράδοση της χώρας στη βία και την ανομία να ουρλιάξουν. Δεν βγήκαν από τα ρούχα τους, όπως τους συμβαίνει όταν καταγγέλλουν τον Ρουβίκωνα για τα τρικάκια, δεν γυάλισε το μάτι τους, όπως όταν ζητούν εδώ και τώρα αποκατάσταση της τάξης στα Εξάρχεια, δεν συγκλονίστηκαν όπως όταν αυτοδίκησε ο ηλικιωμένος πυροβολώντας τον ληστή του. Να ’ταν η Γιαννούλα παράπλευρη απώλεια ενός εγκλήματος που έκαναν Ρομά, να ’ταν η δολοφονία της ατύχημα στην προσπάθεια άμυνας ενός αγανακτισμένου πολίτη, να μην το είχε σκάσει ο δράστης, νοικοκυραίος επιχειρηματίας, και να δήλωνε τη μεταμέλειά του εξηγώντας ότι πήρε το νόμο στα χέρια του γιατί βρέθηκε στο έλεος εγκληματιών, πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα...
Αλλά δεν έγινε έτσι, και τώρα μόνη λύση για το κυρίαρχο σύστημα είναι η σιωπή. Σιγά που θα ασχοληθούμε με την πιο προοδευτική (ως προς τη μορφή της) κυβέρνηση της Ευρώπης και με τη μικρή Ελληνίδα Ρομά που δεν πρόλαβε να ζήσει σε έναν κόσμο στον οποίο οι διαφορετικοί τιμωρούνται - κάποιες φορές ακόμη και με θάνατο.
10°
