Πλαστικά ποτήρια και μπουκάλια βουτηγμένα στην άμμο, μια ολόκληρη συστοιχία πλαστικά καλαμάκια, φυτεμένα στην παραλία, περιμένουν το κύμα να τα ποτίσει. Γόπες από τσιγάρα (εκατοντάδες), πλαστικά καπάκια, άδεια μπουκάλια μπύρας και αναψυκτικών, μαντηλάκια – ευγενική προσφορά του Hondos, όλα ξαπλωμένα αναπαυτικά στην παραλία. Πλαστικές σακούλες έτοιμες να απογειωθούν, βρίσκοντας το δρόμο τους προς τη θάλασσα.
Δίπλα ένα νεαρό ζευγάρι παίζει αμέριμνο ρακέτες και μερικές οικογένειες απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους.
Πόσα χέρια χρειάζονται για να καθαριστεί η παραλία; Ίσως, μόνο τα δικά μου, σκέφτομαι και μαζεύω μανιωδώς τα ξένα και παράταιρα αντικείμενα, προσπαθώντας να μειώσω την εντροπία (και τη ντροπή) της –κατά τα άλλα – όμορφης παραλίας. Δεν τα καταφέρνω…
Εικόνα δεύτερη: συζήτηση για τα σκουπίδια σε γυμνάσιο της πόλης μου
Μαθητές και μαθήτριες στο προαύλιο του σχολείου, μια βρύση στάζει, δεν υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης – ούτε καν για το χαρτί, τσιμέντο καλύπτει όλο το προαύλιο, ο καυτός ήλιος ανεβάζει τη θερμοκρασία στα ύψη.
Με ρωτάνε τι είναι η πρόληψη και η χωριστή συλλογή. Πρόληψη είναι –για παράδειγμα - να μην χρησιμοποιούμε πλαστικά μιας χρήσης. Αντί για το συνηθισμένο πλαστικό μπουκάλι εμφιαλωμένου νερού, να έχω το δικό μου παγούρι (δεν καταλαβαίνουν τη λέξη παγούρι – τους εξηγώ), αντί για την πλαστική σακούλα, παίρνω τη δική μου ανθεκτική πάνινη τσάντα. Χωριστή συλλογή είναι να ξεχωρίζω ότι δεν χρειάζομαι πια, το χαρτί, το πλαστικό, το αλουμίνιο, το γυαλί, τα υπόλοιπα τροφών – όχι όλα ανακατεμένα (αυξάνει η εντροπία που λέγαμε). Τους αρέσει η ιδέα, αυτό όμως δεν είναι αρκετό, χρειάζεται και οργάνωση. Την ώρα που εξηγώ ένα μικρό οργανωτικό πλάνο, για μαθητές και καθηγητές, παρατηρώ ότι οι περισσότεροι καθηγητές έχουν αποχωρήσει – οι βαρετές λεπτομέρειες δεν τους αφορούν.
Εικόνα τρίτη: Πρωτομαγιά, ένα εργοστάσιο μπαταριών στην Ξάνθη καίγεται.
Οι επιστήμονες του ΑΠΘ εξηγούν: μεγάλος ο κίνδυνος της ρύπανσης, ιδίως της ατμόσφαιρας και επιφανειακών νερών, από μόλυβδο, ένα νευροτοξικό, ιδιαίτερα επικίνδυνο ρύπο και από διοξίνες και φουράνια που απελευθερώθηκαν από την καύση των πλαστικών. Η βιο-παρακολούθηση του πληθυσμού κρίνεται απαραίτητη όπως και η αποκατάσταση της ζημιάς (με ευθύνη της εταιρείας). Ατυχήματα συμβαίνουν, θα μου πείτε, αλλά το θέμα είναι πώς (και αν) προλαμβάνονται, πώς (και αν) αντιμετωπίζονται.
Ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ στις 28 Μαΐου, αποκαλύπτει ότι στον Ασπρόπυργο, ακόμη σιγοκαίγεται το εργοστάσιο ανακύκλωσης – διαλογής, που καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαγιά τον Ιούνιο του 2015. Τα συσσωρευμένα επικίνδυνα απόβλητα (με ευθύνη της Περιφέρειας) δεν απομακρύνθηκαν από τον χώρο και συνεχίζουν να ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια νερά (σιγά τώρα, ποιος σκάει για ευθύνες και ποιος θα δώσει λόγο για όσα συμβαίνουν…).
Κατάπιε ογδόντα πλαστικές σακούλες. «Αν έχεις ογδόντα πλαστικές σακούλες στο στομάχι σου, απλά πεθαίνεις» είπε ο θαλάσσιος βιολόγος που την παρακολούθησε, αλλά δεν κατάφερε να τη σώσει.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
