Βενεζουέλα: «μετά τον καφέ, το γάλα, το βούτυρο και το καλαμποκάλευρο, έχει γίνει άφαντο από τα σουπερμάρκετ και το χαρτί τουαλέτας».
Με γοργό ρυθμό προχωράειη οικοδόμηση του σοσιαλισμού στηΒενεζουέλα. Έτσι, όπως διαβάζω, «μετά τον καφέ, το γάλα, το βούτυρο και το καλαμποκάλευρο, έχει γίνει άφαντο από τα σουπερμάρκετ και το χαρτί τουαλέτας».Κατά τις πιο λαμπρές παραδόσεις του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όπου και αν αυτός επικράτησε, οι πολίτες σχηματίζουν ουρές μήπως βρουν λίγο χαρτάκι για τα ταλαιπωρημένα οπίσθιά τους. Δεν αποκλείεται να κάνουν σύντομα την εμφάνισή τους και στη Βενεζουέλα τα περιβόητα εκείνα διχτάκια που υπήρχαν στην κραταιά Σοβιετία.
Όπως μου είχαν εξηγήσει, η ονομασία τους στα ρωσικά (δυστυχώς, μου διαφεύγει) σήμαινε κάτι σαν «δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται». Κι αυτό, γιατί οι γυναίκες τα είχαν πάντα μαζί τους, μήπως ξαφνικά, εκεί που περπατούσαν, χρειαστεί να τρέξουν στο τάδε σημείο της πόλης, όπου ακούστηκε ότι δίνουν αβγά, πατάτες ή κάτι άλλο. Αυτός ήταν, λοιπόν, ο παράδεισος του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τον οποίο (δυστυχώς, κατά το ΚΚΕ και το νεαρό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ) η ήττα της κομμουνιστικής αριστεράς στον Εμφύλιο δεν επέτρεψε να απολαύσουμε.
Ας επανέλθουμε, όμως, στη Βενεζουέλα. Κι εδώ, είδη πρώτης ανάγκης –μεταξύ αυτών και η δημοκρατία– τείνουν κιόλας, απ’ ό,τι φαίνεται, να γίνουν είδη εν ανεπαρκεία. Μπορεί ο Τσίπρας και οι συν αυτώ –κι όχι μόνο– να εκστασιάστηκαν και να αγαλλίασαν με τη νίκη της «δημοκρατίας» στη μακρινή Βενεζουέλα, όμως, πριν αλέκτορα φωνήσαι, το φως που εκπέμπει ο νέος αυτός φάρος της «παγκόσμιας επανάστασης» έχει αρχίσει ήδη να τρεμοσβήνει ανησυχητικά.
Έτσι, ο σύντροφος Μαδούρο, αυτός που βλέπει οράματα με τον Τσάβες και τον Χριστό [!] δίπλα δίπλα, φρόντισε πρώτα να φάνε μερικές φάπες στο κοινοβούλιο κάτι τύποι που εκπροσωπούν το 48,5% (ή μήπως και περισσότερο;) του πληθυσμού και –άκουσον, άκουσον!– θέλουν να ασκούν αντιπολίτευση. Εν συνεχεία, τους είπε ότι θα τους «κόψει» από τα δημόσια ΜΜΕ, με το ακλόνητο επιχείρημα «μπορείτε να μιλάτε στα ιδιωτικά κανάλια που σας υποστηρίζουν».
Καλός είναι ο «αντιιμπεριαλιστικός οίστρος» και η «ασυμβίβαστη αγωνιστικότητα» (κάτι ξέρουμε κι εμείς από αυτά), αλλά και λίγος καφές για το πρωινό, λίγο γαλατάκι ή βουτυράκι για τα παιδιά, λίγο χαρτί για την τουαλέτα, δεν βλάπτουν. Φαίνεται πως μόνο από ζάχαρη δεν κινδυνεύουν να ξεμείνουν οι Τσαβίστας, μιας και αυτή μπορεί να τους την παρέχει αφειδώς το καθεστώς των αδελφών Κάστρο, μαζί με τα μαθήματα προσωπολατρίας, οικογενειοκρατίας και αυταρχισμού.
Είμαι βέβαιος πως, από τη θαλπωρή των ωραίων διαμερισμάτων τους στο Παρίσι ή το Λονδίνο, όπου ο καφές περισσεύει και το χαρτί τουαλέτας αφθονεί, κάποιοι λάβροι αντιιμπεριαλιστές θα συμφωνήσουν με τους συντρόφους Τσαβίστας πως οι ελλείψεις οφείλονται στον επάρατο καπιταλισμό, στους big capital guys (sic), σύμφωνα με την πρόσφατη διατύπωση του συντρόφου Τσίπρα. Όσο για τους παρ’ ημίν θαυμαστές του μακαρίτη κομαντάντε Τσάβες, αυτοί όχι μόνο έχουν κατ’ επανάληψη δηλώσει πως το καθεστώς που εγκαθίδρυσε αποτελεί πηγή έμπνευσης και ελπίδας, αλλά και μας διαβεβαίωναν παλαιότερα πως ο σύντροφος Ούγο και η παρέα του θα μας έστελναν όσο πετρέλαιο χρειαζόμασταν, και μάλιστα περίπου τσάμπα.
Κατά τα άλλα, τι να πει και τι να ευχηθεί κανείς στους πολίτες της ταλαίπωρης Βενεζουέλας, που λένε το χαρτί... χαρτάκι. Πάντως, στην περήφανη ελληνική ύπαιθρο, πριν από μόλις μερικές δεκαετίες, βολεύονταν μια χαρά με χαρτί εφημερίδας, ή ακόμα και με πέτρες (κατά προτίμηση, όχι πολύ μυτερές). Υπομονή, λοιπόν, αδέρφια. Βολευτείτε προς το παρόν με ό,τι βρείτε. Κάποια μέρα ίσως μπορέσετε και πάλι να πιείτε έναν καφέ με γάλα, να δείτε ένα ρολό χαρτί στην τουαλέτα σας.
23°
