Οι αυθεντικοί κομμουνιστές είχαν καταλάβει από την αρχή ότι η ολοκληρωτική κοινωνία των φτωχών που ήθελαν να φτιάξουν έπρεπε να είναι και σιδερόφραχτη. Διαφορετικά οι ικανότεροι και οι πλέον ανήσυχοι θα την έκαναν για τη Δύση και τον καπιταλισμό αναζητώντας τι άλλο, ελεύθερη και πλούσια ζωή. Γι' αυτό και πρώτο τους μέλημα ήταν να υψώσουν, αυτό που ο Τσώρτσιλ αποκάλεσε, «Σιδηρούν Παραπέτασμα».
Οι εγχώριοι κρατιστές - ντεμέκ «κομμουνιστές», αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι, κατάφεραν με τις επιδοτήσεις και τα δανεικά να δομήσουν τον «ανοιχτό ελληνικό κομμουνισμό» με χρήμα, που μεγαλούργησε από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και τις μέρες μας. Οι αριστεροί, ως πιο ειδικοί, είχαν καταλάβει ότι με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση η χώρα άνοιγε παράθυρο στη Δύση και αυτό θα υπονόμευε το μονάκριβο κρατισμό της. Γι’ αυτό και εναντιώθηκαν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση προσπαθώντας να αποτρέψουν την πτώση της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» φωνάζοντας εκείνο το αμίμητο «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Αλλά και μετά, όταν η καταιγίδα της τεχνολογίας από τη μια και η μετάλλαξη της Ανατολής από την άλλη προκάλεσαν την έκρηξη της παγκοσμιοποίησης, οι αριστεροί σοφοί είχαν από νωρίς κρούσει τον κώδωνα. Είχαν δει το κακό με βήμα γοργό να πλησιάζει. Ή γίνεσαι Κούβα της Μεσογείου με original κομμουνισμό της μαζικής φτώχειας και της κομματικής νομενκλατούρας ή μπαίνεις στον αστερισμό της παραγωγής και του ανταγωνισμού δηλαδή της «άδικης ανάπτυξης». Όπου άδικη είναι η αμειβόμενη εργασία που δεν διανέμει τα κέρδη της στο κράτος και στο κομματικό σύστημα, ώστε να υπάρχει μια κάποια ισότητα, βρε αδερφέ.
Έλα μου όμως που ο καπιταλισμός έχει και κρίσεις, δηλαδή «good times, bad times», που έλεγε και εκείνο το παλιό τραγουδάκι των Zepelin. Κρίση που ταρακούνησε τον κόσμο όλο αλλά διέλυσε όσους επέμεναν να ζουν πλουσιοπάροχα και να πωλούν κομμουνισμό με τα λεφτά των άλλων. Δηλαδή την Ελλάδα, τη μόνη χώρα που δεν έχει βγει ούτε και πρόκειται να βγει από την κρίση του 2009 έως ότου κατακτήσει τη γη της επαγγελίας, δηλαδή τον «κομμουνισμό με φτώχεια».
Όταν όμως έρχεται η φτώχεια όσοι μπορούν δραπετεύουν. Έτσι σταδιακά αλλά με αυξανόμενη ένταση οι ικανότεροι και κυρίως οι ικανότεροι νέοι, άρχισαν να την κάνουν για τη Γερμανία, την Αγγλία, τις ΗΠΑ, αλλά και την Κύπρο αναζητώντας, τι άλλο, σύγχρονες ποιοτικές σπουδές και καλά αμειβόμενη εργασία. Αφήνοντας εδώ τους συνταξιούχους για να παράγουν τον πλούτο που καίγεται να διανείμει ο αντιπρόεδρος στους δικούς του, πριν καν παραχθεί. Ακόμα και οι οικονομικοί μετανάστες και οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες να φύγουν θέλουν, να πάνε στο Βορρά να φτιάξουν τη ζωή τους.
Συζητώντας με τους φευγάτους διαπιστώνεις ότι μετά τους πρώτους μήνες της μετεγκατάστασης ανακαλύπτουν και μια άλλη ποιότητα ζωής που εξισορροπεί «τον ήλιο και το τσίπουρο» της πατρίδας τους. Πραγματικό κοινωνικό κράτος, σεβασμό στον πολίτη, σύγχρονη εκπαίδευση για τα παιδιά τους, μειωμένη γραφειοκρατία, ποιοτικό δημόσιο χώρο και μια πολιτική ομαλότητα που τους επιτρέπει να έχουν μεγάλες προσδοκίες. Το κυριότερο, αμοιβές αντάξιες της ποιότητας της εργασίας τους. Αξιοπρέπεια. Δεν θα ξαναγυρίσουν γιατί δεν έχουν λόγους να το κάνουν. Τον ήλιο και το τσίπουρο μπορούν να τα απολαμβάνουν στις διακοπές τους.
Η χώρα μας έχει πάρει την τροχιά που τόσα χρόνια ευαγγελίζονταν η αριστερά μας. Τα πάντα να κινούνται μόνο και γύρω από το κράτος και την κυβέρνηση, με ισχυρούς ολιγάρχες που διαπλέκονται με την εξουσία, συμπιεσμένη μέχρι ασφυξίας τη μεσαία τάξη και εξαθλιωμένη την κατώτερη. Και όλα αυτά με κάποια χάρη αριστερού βερμπαλισμού. Ανοιχτά πουκάμισα, υψωμένες γροθιές, ολίγη από Κάστρο και Μαδούρο, ανοχή στην πολιτική βία και τη light τρομοκρατία. Η δημοκρατία ως εργαλείο επιβολής των «δικαίως αγανακτισμένων», δηλαδή του εκάστοτε όχλου, πάνω στους θεσμούς και τα θεσπισμένα όργανα, «δημοκρατορία».
Είναι το σχήμα της φτώχειας και της απελπισίας. Οι απέλπιδες πολίτες είναι εύκολα διαχειρίσιμοι και πειθήνιοι καταναλωτές της ολοκληρωτικής ιδεολογίας. Κυκλοφορούν σε εγκαταλελειμμένες και βρώμικες πόλεις, με ανεξέλεγκτη και διάχυτη παραβατικότητα, σπουδάζουν σε τριτοκοσμικά σχολεία και πανεπιστήμια, λαμβάνουν αναξιόπιστα πτυχία, ταλαιπωρούνται από τη συνεχώς αυξανόμενη γραφειοκρατία και καταδυναστεύονται από συντεχνίες του δημοσίου. Το κράτος απομυζά τον παραγόμενο πλούτο για να σιτίζει τους πραιτωριανούς του και να αποπληρώνει τα χρέη που φόρτωσε ο κρατισμός του παρελθόντος και του μέλλοντος. Κάθε Χριστούγεννα μοιράζει ένα κάποιο μέρισμα, προσφορά του ελεήμονος αρχηγού στους υπηκόους.
Αν κάτι χαρακτηρίζει την Ελλάδα του σήμερα είναι η έλλειψη κάθε προσδοκίας. Οι δημοσκοπικές έρευνες αποτυπώνουν ανάγλυφα τη δυστοπία. Εμπέδωση της τριτοκοσμικής στροφής, κοινωνική απελπισία, σαφής αντίληψη της λαθεμένης διαδρομής, αλλά και αδυναμία ορθού προσανατολισμού. Τα πολιτικά υποπροϊόντα που ανέδειξε η κρίση διατηρούν εν πολλοίς τη δημοφιλία τους, ευτυχώς με μια κάποια ύφεση. Θα πάρουν πάλι τα πάνω τους μόλις κάποιος αποπειραθεί να αλλάξει τη λαθεμένη ρότα.
Την ίδια στιγμή που η Ευρώπη καλπάζει και τα Βαλκάνια αναπτύσσονται με ταχύτατους ρυθμούς, η χώρα μας οπισθοδρομεί αρνούμενη να συγχρονιστεί με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Γι’ αυτό και δεν χάνει την ευκαιρία να επιστρέφει συνεχώς στο παρελθόν, να θυμάται τον εμφύλιο πόλεμο και τη χούντα και να καταγίνεται με την ιδεολογική χρήση της Ιστορίας προκειμένου να τονώσει τον αριστερό αντιευρωπαϊκό εθνικισμό της. Μπορεί το αντιμνημονιακό πνεύμα να υποχωρεί εκ των πραγμάτων, αλλά ο εθνολαϊκισμός υποβόσκει πάντοτε ακμαίος.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και η κεντροδεξιά δυσκολεύεται πολύ να δομήσει μια φιλελεύθερη προσωπικότητα προσκολλημένη στις συντηρητικές φοβίες του σκοτεινού παρελθόντος της. Αλλά και η κεντροαριστερά αρνείται να φύγει μπροστά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρόσφατη προσπάθεια ανανέωσης δεν βρήκε ένα σύγχρονο ηγέτη να την οδηγήσει στο μέλλον, μηρυκάζοντας σοσιαλιστικά στερεότυπα των 80s. Στην πιο κρίσιμη φάση της μεταπολεμικής της ιστορίας, η Ελλάδα αρνείται να ξεκολλήσει από το παρελθόν. Γιατί φοβάται το μέλλον, την ελεύθερη αγορά, την ελεύθερη και παραγωγική κοινωνία. Το άγνωστο.
Είκοσι τρεις συμπατριώτες μας και άγνωστος αριθμός μεταναστών βρήκαν αυτές τις μέρες φρικτό θάνατο στη λάσπη της Μάνδρας. Αποκλειστικός υπεύθυνος το πελατειακό κράτος. Και όμως ξεχάστηκαν τόσο γρήγορα. Ούτε μαζικές διαμαρτυρίες, ούτε κινητοποιήσεις, ούτε καμιά απαίτηση να βρεθούν οι ένοχοι. Η αντιπολίτευση το πέρασε στο σβηστό. Η κοινωνία μας κατάπιε αδιάφορα ένα στυγνό δημόσιο έγκλημα. Αύριο θα ικανοποιήσει το μιθριδατισμό της αποδίδοντας ευθύνες στην κλιματική αλλαγή, τρομάρα της. Είναι η απελπισία που δεν αφήνει περιθώρια ούτε στο συναίσθημα. Είναι ο ολοκληρωτισμός του μέλλοντός μας. Οι φιλελεύθερες προοδευτικές, πλην όμως μειοψηφικές, κοινωνικές δυνάμεις δεν έχουν βρει ακόμα το βηματισμό τους. Ιδεολογικά σπαράγματα του παρελθόντος τις ποδηγετούν.
17°
