Ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγει άμεσα από την παρατεταμένη αποτελμάτωση που μας εμποδίζει ως χώρα και ως κοινωνία να απεμπλακούμε από το οικονομικό αδιέξοδο, που έχει πλέον μετατραπεί σε χρόνιο κοινωνικό, είναι το μέγεθος του ιδρυματισμού και της αλλοτρίωσης που έχουν προσβάλλει την κοινωνία συνολικά και βέβαια τον ψυχισμό των πολιτικών στελεχών του δημόσιου τομέα (ευρύτερου και στενού).
Ο ιδρυματισμός και η αλλοτρίωση αποτελούν άτυπες χρόνιες ψυχικές παθήσεις οι οποίες όμως δεν έχουν αναγνωρισθεί από την επιστημονική κοινότητα ως τέτοιες. Επισημαίνονται μόνο περιπτωσιακά και αποσπασματικά είτε ως επαγγελματική υπερκόπωση είτε ως γραφειοκρατική εμμονή και αδιαφορία είτε ως επαγγελματική αλλοτρίωση. Ένα βασικό του χαρακτηριστικό είναι ότι το υποκείμενο «κλείνεται» στον εαυτό του και στο αντικείμενο της εργασίας του χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη του τους επηρεασμούς από το περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα μπαίνει σε μια διαρκή αντιπαράθεση με τον άλλον, τον πολίτη. Αυτή η ναρκισσιστική επαναστροφή έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση των όποιων ιδεολογικών ή αποσπασματικών επιστημονικών απόψεων και την αναγωγή τους σε ιδεολογικά θέσφατα με έναν εμμονικό τρόπο. Ουσιαστικά το συγκεκριμένο άτομο αποκόβεται από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα μέσα σ’ αυτό και επιστρέφει σε μια αυτοερωτική θέση, όπου κυριαρχεί ένα αυστηρά εγωκεντρικό ιδεώδες εγώ. Δηλαδή αναγνωρίζει βασικά και κυρίως μόνον τον εαυτό του και τις δικές του απόψεις. Έτσι σε κάθε εξωτερικό ερέθισμα «δεν ακούει», αλλά αντίθετα αποκρούει κάθε τι το νέο και καινοτόμο ως απειλή.
Η παραπάνω κατάσταση που είναι πλέον κυρίαρχη σε όλο το πολιτικό φάσμα (κομματικοί μηχανισμοί) και σε όλες τις βαθμίδες του δημόσιου τομέα έρχεται διαρκώς αντιμέτωπη με κάθε εκσυγχρονισμό και κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, ειδικότερα μάλιστα, όταν τα συγκεκριμένα άτομα αισθάνονται ότι θίγονται οι ιδεολογικές τους αξίες ή τα ατομικά τους συμφέροντα. Ακριβώς γι’ αυτό είναι χαρακτηριστικό ότι, στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, οι περιπτώσεις όπου ο συνδικαλισμός και ειδικότερα οι συνδικαλιστές της αριστεράς προέτασσαν θεσμικά ζητήματα είναι ελάχιστες ως ανύπαρκτες. Αυτή η άποψη συνδέεται φυσικά άμεσα με τη γενικότερη ιδεολογική θέση της αριστεράς ότι το «αστικό καθεστώς είναι ένα καθεστώς σάπιο και δεν μας ενδιαφέρει, να συντηρηθεί ή να μεταρρυθμιστεί, απλά πρέπει να καταστραφεί».
Κάπως έτσι, κάθε ιδρυματικός θεσμικός μηχανισμός ονοματίζοντας «μπαχαλάκη», κάθε προβληματικό έφηβο ή νέο άντρα/γυναίκα που αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά κατά πως φαντάζεται, μπορεί και του επιτρέπει να διαλύει τα πάντα, αποδεχόμενος ταυτόχρονα, μέσα από τη δική του αλλοτριωμένη θέση, κάθε λέξη του παραληρηματικού λόγου αυτών των ατόμων. Κάπως έτσι όμως διαστρέφεται στην ουσία του το νόημα δημοκρατία και κράτος δικαίου. Όμως για μια μεγάλη μερίδα «προοδευτικών», το κράτος δικαίου αφορά στους αστούς! Να, λοιπόν πώς το παράλογο έρχεται και μπαίνει στη θέση της πραγματικότητας απλά, ως μια «άλλη ανάγνωση» αυτής της πραγματικότητας. Να, λοιπόν, πως ο ιδρυματισμός, ως ιδεολόγημα, αντικαθιστά την πραγματικότητα.
Είναι σαφές ότι η ενίσχυση αυτής της άποψης/θέσης σε μια ιδεολογική βάση, όπως π.χ. η αδιαφορία για τις δημοκρατικές αξίες και θεσμούς, στην ουσία της, οδηγεί σε μια απάρνηση της τρέχουσας πραγματικότητας και την αντικατάσταση της με μια άλλη, εκείνη, που οι ίδιοι οι ιδρυματοποιημένοι από την μια και αλλοτριωμένοι από την άλλη, έχουν επιλέξει.
Τα παραδείγματα όπου εμφανίζονται ο ιδρυματισμός και η αλλοτρίωση είναι αναρίθμητα. Παράδειγμα η σύγκρουση με την πραγματικότητα αναφορικά με την περιβαλλοντολογική καταστροφή του Σαρωνικού Τελευταίο, ωστόσο πλέον, τραγικά σύνηθες, οι δήθεν εξεγέρσεις, δήθεν πολιτικών ομάδων, οι οποίες καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας. Το χειρότερο είναι ότι ο αλλοτριωμένος κρατικός μηχανισμός τα θεωρεί όλα αυτά ως κάτι το φυσικό, η ιδρυματική πολιτική ηγεσία ως αλήθεια ενώ η κοινωνία σιωπά.
Έτσι, καταλήγοντας, στο πολιτικό επίπεδο, πλέον, ο υπό σύσταση νέος φορέας των δυνάμεων που ευαγγελίζονται μια μεταρρυθμιστική και προοδευτική λύση για να βγει η χώρα από το τέλμα, δεν μπορεί να μη λάβει σοβαρά υπ’ όψη του αυτές τις δύο σημαντικές παραμέτρους, τον ιδρυματισμό και την αλλοτρίωση, κυρίως του κρατικού μηχανισμού, των κομματικών μηχανισμών και των κομματικών στερεοτύπων, ώστε να τα αλλάξει ριζικά τροποποιώντας ταυτόχρονα ριζικά το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.
Όμως για να συμβούν όλα αυτά τα «ωραία», ο «χώρος» χρειάζεται ένα ηγετικό πρόσωπο που θα πείσει ότι θέλει και μπορεί να χτυπήσει στη ρίζα τους αυτά τα δύο «κακά», και εδώ φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα. Κάπως έτσι, όμως δεν θα μπορέσουμε να πάμε ούτε ένα βήμα παρακάτω και ταυτόχρονα θα βαυκαλιζόμαστε ότι διώξαμε τους «κακούς», εγκαθιστώντας με τη σειρά μας τη δική μας ψευδαισθητική πραγματικότητα, της δικιά μας αλλοτριωμένης ψυχής και της δικιά μας ιδρυματικής προσωπικότητας.
9°
