Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που πατάει Λευκό Οίκο ενώ προηγουμένως είχε σύρει τα αρβυλάκια του έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Ο ίδιος και η Περιστέρα είναι τα μοναδικά πρώην μέλη της ΚΝΕ που φιλοξενούνται από αμερικανό πρόεδρο. Επίσης είναι η πρώτη φορά που έλλην πρωθυπουργός συναντάται με πρόεδρο των ΗΠΑ και η «Αυγή» δεν έβγαλε εξανθήματα στο πρωτοσέλιδο, δεν υπάρχει ένα άρθρο του Θανάση του Καρτερού για να μας θυμίσει το παγωμένο βλέμμα των παιδιών που σκότωσαν οι αμερικανικές βόμβες. (Αλήθεια, πήγε ο Θανάσης στην Ουάσινγκτον;) Εδώ πλέον βλέπουμε τον Τραμπ στην πρώτη σελίδα της «Αυγής» να καταδικάζει την επιθετικότητα του Ιράν. Πριν από λίγα χρόνια ο τίτλος θα είχε να κάνει με ματωμένα νύχια γερακιών. Τώρα ο Ντόναλντ ο Τραμπ και ο Αλέξης ο Τσίπρας είναι, απλώς, «οι δύο ηγέτες». Δεν αποκλείεται βέβαια να βγάλει ανακοίνωση κανένας περίεργος τομέας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτό να συμβεί, θα είναι κομμάτι ενός γραφικού πρωτοκόλλου. Τα παιδιά που γράφουν σεντόνια αναλύσεων στην αμερικανική πρεσβεία πρέπει να το διασκεδάζουν, κάτι τέτοια αρέσουν στους Αμερικανούς. Και όλο αυτό είναι χαριτωμένο, σου δείχνει ότι η ζωή είναι πιο γενναιόδωρη από τη φαντασία και πιο αστεία από την κωμωδία.
Καμιά φορά είναι να απορείς πού πήγε και κρύφτηκε ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα. Εδώ τώρα ο Αλέξης μπορεί να τους δώσει ολόκληρη την Κρήτη για αεροπλανοφόρο και όχι απλώς δεν ανοίγει μύτη, αντιθέτως ανοίγουν στόματα από το χασμουρητό. Ακόμα και ο «Ριζοσπάστης» έχει κατεβάσει την ένταση δυο-τρία κλικ πιο κάτω: «Επικίνδυνο ταξίδι με ανταλλάγματα που δεν αφορούν τα λαϊκά συμφέροντα» – με περισσότερο πάθος θα έγραφαν για τροχαίο. Τι απέγινε λοιπόν ο αγνός παραδοσιακός και γραφικός αντιαμερικανισμός; Πού πήγε εκείνο το πάθος που έκανε τη Βασιλίσσης Σοφίας να στενάζει και τις αμερικανικές σημαίες στάχτη στα χέρια παιδιών με τζάκετ και τζιν αμερικανικής επωνυμίας; Πώς διάολο συγχωρέθηκαν από το σοφό ελληνικό λαό οι φονιάδες των άλλων λαών;
Δεν είναι δα και δύσκολο να εξηγήσεις την ένταση του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς έκανε αυτονόητη την επιλογή στρατοπέδου στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Επίσης η στήριξη των Αμερικανών προς τη χούντα επιβεβαίωσε και ενίσχυσε τα ερείσματα του αντιαμερικανισμού. Η πορεία που γίνεται κάθε Νοέμβριο στην αμερικανική πρεσβεία δείχνει βέβαια και τη βολική ροπή που έχουμε προς τους αφορισμούς εις βάρος των ξένων. Για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί και για τη χούντα οι Αμερικανοί. Άλλωστε θα ήταν εξαιρετικά αμήχανο αν η πορεία του Πολυτεχνείου είχε προορισμό το Πεντάγωνο – ήταν έλληνες αξιωματικοί αυτοί που έκαναν το πραξικόπημα και έδωσαν τις εντολές στα τανκς. Ναι, αλλά ο αντιαμερικανισμός πού πήγε; Ξέφτισε ως μόδα. Η αφήγηση ατόνησε, κάποιες λέξεις όχι μόνο δεν ακούγονται με ένταση, αλλά έχασαν και το νόημά τους. Σε μεγάλο βαθμό τα λαϊκά αιτήματα έχουν περιοριστεί στα πιο γήινα: σε καλούς μισθούς, αξιοπρεπείς συντάξεις, ασφάλεια και ασφάλιση. Οι περισσότεροι πλέον θέλουν να ζουν αξιοπρεπώς σαν Αμερικανοί. Αυτό δεν είναι κακό, ούτε ντροπή. Είναι η φυσιολογική, η ενστικτώδης εξέλιξη των πραγμάτων. Ε, και μετά ήρθαν οι Γερμανοί. Είναι καταπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο έγινε η εθνική κωλοτούμπα. Η Αμερική έγινε αποκούμπι, ο υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου φίλος και ο Ομπάμα ο πρόεδρος που θέλει να αντιμετωπίσει το ελληνικό χρέος σαν την τυχερή γαλοπούλα του Thanksgiving.
Έχει, λοιπόν, μία υπέροχη σουρεαλιστική γελοιότητα αυτό το πρωθυπουργικό ταξίδι. Ένας πρωθυπουργός που διαδήλωνε έξω από την αμερικανική πρεσβεία τα δίνει όλα στο καρτούν που κατάφερε να γίνει ο ισχυρότερος άνδρας στον κόσμο. Και από πίσω ένα λαός που κάποτε σιχτίριζε και τώρα περιμένει δολάρια και υποστήριξη. Θα προτιμούσαμε, βέβαια, να είναι ο Πούτιν Αμερικανός ή, έστω ο Τραμπ σαν τον Πούτιν, ή, τέλος πάντων, να ήταν οι Ρώσοι στη θέση των Αμερικανών, να πήγαινε ο Τσίπρας στο Λευκό Οίκο με δώρο ένα εικόνισμα του Παΐσιου.
13°
