Η Ηριάννα, ο Περικλής και το κοινό περί δικαίου αίσθημα

Μια πολύ δυσάρεστη σκέψη: Ας πούμε ότι γυρνάω ένα βράδυ αργά στο σπίτι και βλέπω έναν τύπο πάνω από τη μάνα μου, να τη χτυπάει. Θα μου γύρναγε το μάτι, ή εγώ ή αυτός. Στο δικαστήριο θα έβρισκα ελαφρυντικά. Ήμουν εν βρασμώ ψυχής. Και η κοινωνία θα με δικαιολογούσε - «καλά του έκανε του πούστη».

Εντάξει ο καθένας που ζει εκείνη την ώρα τον τσαμπουκά, αλλά δεν μπορεί η κοινωνία να είναι μονίμως εν βρασμώ ψυχής. Πριν λίγες ημέρες ψηφίστηκε ο νόμος για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Αλλά άμα ρωτήσεις δέκα στο δρόμο οι πιο πολλοί θα πούνε «τι πράγματα είναι αυτά».

Η αποκαλούμενη κοινή γνώμη είναι ένα μίγμα ατομικής ευθύνης για κάποιους, βαρεμάρας και «το είπε η τηλεόραση» για κάποιους άλλους. Που μάλλον είναι οι περισσότεροι.

Κλισέ: η κοινωνία μας είναι συντηρητική. Φυσικά, πού ακούστηκε το φυτό από το οποίο κάποιοι να κάνουνε κεφάλι, να μπορεί να χρησιμεύσει και για ιατρικούς ή φαρμακευτικούς σκοπούς. Μπάφος είναι.

Το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Μια φορά μαζεύτηκαν ένα εκατομμύριο και βάλε και διαδήλωναν για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Που πάει να πει ότι όποτε μαζευόμαστε πολλοί έχουμε δίκιο; Είναι η πλειοψηφία που, πάντα, ξέρει; 

Στην υπόθεση της Ηριάννας και του Περικλή υπάρχουν χίλια επιχειρήματα που συνηγορούν στο ότι δεν έπρεπε ποτέ να μπούνε φυλακή. Κι αδικούνται με την επίκληση για το κοινό περί δικαίου αισθήματος. Γιατί υπάρχει ο νόμος. Ο «τρομονόμος». Αν στ’ αλήθεια θέλεις, άλλαξέ τον.