Μετά την ιστορική καθίζηση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στις εκλογές της Κυριακής που μας πέρασε και την καθολική ιδεολογική και εκλογική ήττα της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας στις εκλογές του Ιουνίου, προκύπτει πια ένα υπαρκτό ερώτημα. Ποιος θα είναι ο νέος πυλώνας του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος στις Βρυξέλλες.
Το ερώτημα θα παραμείνει γρίφος όσο θα μεταλλάσσεται ο ευρωπαίος ψηφοφόρος σερφάροντας πάνω στις κορυφές των κυμάτων μεταξύ του φόβου ως προς το τσουνάμι της μετανάστευσης και της ανασφάλειας λόγω τρομοκρατίας αφενός και της παγιοποίησης των κοινωνικών ανισοτήτων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες (και μεταξύ τους) αφετέρου. Η Σοσιαλδημοκρατία ως σύστημα αναφοράς απέτυχε (πλην Μεγάλης Βρετανίας ενδεχομένως) να προσφέρει μία πειστική απάντηση στα δύο αυτά φαινόμενα της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Ο πολιτικός χάρτης όπως διαμορφώνεται καταδεικνύει του λόγους το αληθές. Εναπομένει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση στην Ιταλία για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την τάση αυτή. Η μοίρα του Ρέντσι, η τύχη του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου στην ιταλική χερσόνησο, θα αποτελέσει και ένα καταλυτικό στρες - τεστ για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και το μεσοπρόθεσμο μέλλον της.
Σε αυτή την πολιτική συγκυρία επιχειρείται και το εγχείρημα της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Επί της ουσίας παρατηρείται μία δυναμική α λα Ρέντσι όπου οι κεντροαριστερές τάσεις μιας πάλαι ποτέ πασοκικής παράδοσης τείνουν να αγκαλιάσουν τον κεντρώο πολιτικό χώρο ή και το αντίθετο. Το γερμανικό SPD δεν τα κατάφερε διότι ισοπεδώθηκε από τη μακρά συμμετοχή του στον «Μεγάλο Συνασπισμό» που κυβέρνησε τη Γερμανία επί δύο θητείες. Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία απώλεσε κάθε άλλοθι μετά τη θητεία Σρέντερ, που ήταν και η βάση της αποκαλούμενης ευρείας κοινωνικής συνύπαρξης που κατέληξε στην αποστέωση κάθε ιδεολογικού πλεονεκτήματος του SPD. Το ίδιο συνέβη ακριβώς και κατά τη διάρκεια της θητείας Ολάντ ως προς τη γαλλική σοσιαλδημοκρατία. Οι δύο θητείες συν-κυβέρνησης του SPD με την Άγγελα Μέρκελ συνέτειναν στην απώλεια, πέραν του πολιτικού άλλοθι, και κάθε πολιτικού ερείσματος επί της κοινωνίας και κυρίως ως προς τους νέους ψηφοφόρους. Τι Μέρκελ, τι Σουλτς, ήταν το κυρίαρχο επιχείρημα όλων των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων στη Γερμανία.
Στην Ελλάδα των Βαλκανίων η Κεντροαριστερά αποστεώθηκε μεν από την κρίση αλλά κυρίως ισοπεδώθηκε από τον τυφώνα «ΣΥΡΙΖΑ». Το κόμμα της Κουμουνδούρου απορρόφησε όλη την κοινωνική δυσαρέσκεια από το 2010 και μετά. Κυριάρχησε ιδεολογικά και κατασπάραξε το ήδη ευάλωτο από τη μακρά κυβερνητική φθορά πολιτικό σώμα του ΠΑΣΟΚ.
Την ώρα λοιπόν που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δίνει τη μάχη της επιβίωσης σε συνθήκες που θυμίζουν ιστορικά (προς το παρόν) την περίοδο του Μεσοπολέμου, στην Ελλάδα η Κεντροαριστερά δίνει τη μάχη της νεκρανάστασης σε πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως νωρίτερα η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και προηγουμένως η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, έχουν απολέσει ως πολιτική πρόταση το πλεονέκτημα του κοινωνικού αιφνιδιασμού. Η φθορά της διακυβέρνησης εν κρίσει είναι ένα αμείλικτο πολιτικό μέγεθος. Η Κεντροαριστερά ό,τι είχε να χάσει το έχασε. Όσα περιθώρια διέθετε για κατακερματισμό τα ταβάνιασε. Όση απώλεια αξιοπιστίας ήταν να απολέσει την έχασε. Ξεκινά από ένα σχετικό πολιτικό μηδέν και ό,τι έχει να εισπράξει είναι κέρδος. Υπό έναν όρο που είναι και απαράβατος. Το εγχείρημα οφείλει να είναι πολιτικά «γοητευτικό» για την κοινωνία. Αν οι πολίτες δεν αισθανθούν «γοητευμένοι» από την προοπτική το στοίχημα είναι χαμένο από χέρι.
Η Φώφη, η πρόταση Αλιβιζάτου και οι μάσκες στη Χαριλάου Τρικούπη
Όταν προέκυψε η ανάγκη αναβολής για ένα μήνα της διεξαγωγής της εκλογής νέας ηγεσίας της Κεντροαριστεράς, για τεχνικούς λόγους οι οποίοι ως φαίνεται δεν χρήζουν αμφιβολίας, οι μάσκες έπεσαν.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης συμφώνησε με την πρόταση Αλιβιζάτου για αναβολή, ο Γιώργος Καμίνης επίσης, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είχε αντίρρηση, ο Γιάννης Μανιάτης συνηγόρησε. Μόνη η Φώφη Γεννηματά εξέφρασε τις αντιρρήσεις της θέτοντας εμμέσως πλην σαφώς και ζήτημα παραμονής Αλιβιζάτου ως προέδρου της επίμαχης επιτροπής διεξαγωγής της εκλογικής διαδικασίας. Ο καθηγητής κ. Αλιβιζάτος επιφυλάχθηκε να τοποθετηθεί αρνούμενος και σωστά να αντιδράσει εν θερμώ.
Τα συμπεράσματα τα οποία εξάγονται είναι σαφή. Η μόνη πολιτική έκφραση που θέτει ζήτημα ως προς τη λογικά αποδεκτή πρόταση αναβολής της εκλογικής διαδικασίας προκειμένου να προετοιμαστεί καλύτερα τεχνικά και οργανωτικά το εγχείρημα είναι αυτή που εκφράζει το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ ο οποίος εξ αρχής δεν αποζητούσε την ευρύτερη δυνατή προσέλευση μελών και φίλων στη διεξαγωγή εκλογής της ηγεσίας.
Αντιθέτως, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, εκτός ενδεχομένως της πλευράς Γ. Παπανδρέου, είχαν εξ αρχής ταχθεί υπέρ μίας ελεύθερης, χωρίς σκιές, μαζικής συμμετοχής στη διαδικασία και μάλιστα εξ αποστάσεως για να καλυφθεί το τεράστιο κενό των ψηφοφόρων που ζουν ως νεομετανάστες στο εξωτερικό.
Θυμίζουμε το ανομολόγητο μυστικό. Ο μηχανισμός του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ θα προτιμούσε μία προσέλευση της τάξης των 80.000 πολιτών έτσι ώστε να διασφαλίζεται με τον καλύτερο τρόπο η εκλογή της Φώφης Γεννηματά. Περιέργως πώς, στη «γραμμή» αυτή βρίσκεται και η Νέα Δημοκρατία η οποία θα προτιμούσε μία ευάλωτη, χειρίσιμη και όχι απειλητική για την Κεντροδεξιά Φώφη Γεννηματά. Μία ηγεσία που θα εγγυόταν πως στις επερχόμενες εκλογές, ενδεχομένως και σε επαναληπτικές, οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς λόγω απογοήτευσης θα προτιμήσουν να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία (οι δεξιόστροφοι) και ΣΥΡΙΖΑ οι αριστερόστροφοι. Με λίγα λόγια μία χωρίς προοπτική Κεντροαριστερά ανταποκρίνεται πλήρως στις προδιαγραφές του διπολισμού ΣΥΡΙΖΑ - Νέα Δημοκρατία. Αυτό το μοντέλο προέκρινε προ δύο εβδομάδων στη ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτό το μοντέλο επιθυμεί και το σημερινό Μαξίμου.
Είναι ώρα να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Το πολιτικό σύστημα μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένο να αναπαράγει σταθερά έναν πολιτικό λόγο που δεν ανταποκρίνεται ούτε στις απαιτήσεις μιας σύγχρονης Δημοκρατίας αλλά ούτε και στις πραγματικές ανάγκες ενός πολυπολικού και άκρως ασταθούς διεθνούς συστήματος καταμερισμού εργασίας (και ισχύος). Και κάτι ακόμη. Οι μόνες φωνές που ακόμη επιμένουν σε έναν εκ βαθέως εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας που θα δώσει ένα τέλος στην κυριαρχία των «κακομαθημένων παιδιών της Ιστορίας» είναι εκείνες που παραμένουν σε αυτό τον προοδευτικό, φιλελεύθερο κεντροαριστερό χώρο.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
