Με τούτη την παρεούλα, εεε, εννοώ κυβέρνηση, δεν γίνεται να μας έρθει ξένος μουσαφιρης και να μην το συζητάμε. Και πάλι στο αεροδρόμιο ανέλαβε υπουργός την υποδοχή, και πάλι είχαμε συγκρίσεις στο ντύσιμο των ελληνίδων «πρώτων» κυρίων και της Μπριζίτ Τρονιέ, και πάλι ο Τσίπρας μεγαλούργησε με τα χασμουρητά του και την εγκατάλειψη του σαστισμένου Μακρόν στα σκαλιά του Μαξίμου.
Προτιμώ όμως να εστιάσω στο ότι η επίσκεψη ήταν ένα όντως κολακευτικό γεγονός λόγω της ομιλίας στην Πνύκα. Δεν είναι λίγο το να έρχεται ένας παγκόσμιος ηγέτης στην Αθήνα για να ξετυλίξει το όραμά του για την Ευρώπη, και-αναπόφευκτα-για τον πλανήτη. Ε ναι, όπως και να το κάνουμε, η μελλοντική πορεία της ηπείρου μας δεν γίνεται να αφήσει ανεπηρέαστη την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Στο κοινό μας σπίτι μέλλει ίσως να κριθούν εγχειρήματα τεράστια, όπως η κοινωνία της ανεκτικότητας, ο παγκοσμιοποιημένος πολιτισμός, το τελείως ελεύθερο διεθνές εμπόριο. Αν το ευρωπαϊκό πρότζεκτ ξεκολλήσει οι αφυπνισμένες συντηρητικές δυνάμεις θα υποστούν πλήγμα. Αν όμως η Ένωση οδηγηθεί σε έργω ή φύσει διάλυση, τότε οι περιχαρακώσεις θα ισχυροποιηθούν παντού.
Έχοντας υπόψη το μέγεθος του διακυβεύματος, ο Γάλλος πρόεδρος δεν με ικανοποίησε. Η πασίγνωστη ευγλωττία του κάλυψε την έλλειψη κατάθεσης ουσιαστικών εφαρμόσιμων προτάσεων για έναν οδικό χάρτη πραγματικής σύγκλισης, γι’ αυτό δηλαδή που έλειπε από την συνθήκη του Μάαστριχτ. Αντ’ αυτού ακούσαμε ευχάριστες αοριστίες για λαϊκές συνελεύσεις, για πολιτιστική προσέγγιση και για υπέρβαση της γραφειοκρατίας και των Συνθηκών, οι οποίες όμως συνέθεταν ένα νεανικό ευχολόγιο και τίποτα παραπάνω. Η δε επιμονή του στην Ευρώπη των εθνών μας θυμίζει πως οι ιδέες του Σιράκ στα τέλη του ’90 εξακολουθούν να βαρύνουν στην γαλλική πολιτική σκέψη.
Ήταν λοιπόν αρνητική ή αδιάφορη η παρέμβαση Μακρόν για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι; Φυσικά όχι, έθεσε με σαφήνεια την προσήλωσή του στην εμβάθυνση της ΕΕ, αφήνοντας όμως και εύηχες υπόνοιες για την υιοθέτηση ενός μοντέλου πολλών ταχυτήτων, ακολουθώντας έτσι τα βήματα του προκατόχου του και της Άνγκελα Μέρκελ. Από εκεί και πέρα όμως-στο δια ταύτα-είναι σαφώς εξαρτημένος από την γερμανική μεθοδικότητα και ισχύ, και είναι βέβαιο πως η Σιδηρά Καγκελάριος (ως εκφραστής του γερμανικού κατεστημένου) δεν θα δεχτεί…καπέλωμα.
Φαίνεται πως η μικρή Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε κάποιο πεδίο συμβολισμού, την σημασία του οποίου δεν αντιλαμβανόμαστε ακόμη. Πάντως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι τυχαίο πως μετά τον πλανητάρχη, ένας ακόμη μεγάλος του δυτικού κόσμου μας τιμά με την ειδικά στοχευμένη παρουσία του και με την ηθική συμπαράστασή του. Τι αστείο να έχουν συνομιλητή έναν τριτοκοσμικό πολιτικάντη που συστηματικά αντιμάχεται πράγματα παντού αλλού δεδομένα, όπως το κράτος δικαίου και το εμπορικό κέρδος. Τι αστείο να τους δεξιώνεται κάποιος θαυμαστής του Στάλιν, του Μάο και του Τσε. Τι αστείο να τους μιλά για επενδύσεις ο ιδεοληπτικός που απειλούσε τους ξένους παίκτες ενώ ζητιάνευε από τους Πούτιν και Μαδούρο. Αστείο για τον πολιτισμένο κόσμο, μα θλιβερό για την Ελλάδα.
8°
