Ποιοι θα έπρεπε να ασχολούνται με το τι πήγε στραβά στα κομμουνιστικά καθεστώτα, εκείνοι που τα απορρίπτουν εξ αρχής και πιστεύουν ότι ο τρόπος που πολιτεύτηκαν αποτελεί φυσική εξέλιξη μιας αυταρχικής και ανελεύθερης ιδεολογίας ή εκείνοι που πιστεύουν ότι τα καθεστώτα ξεκίνησαν από μια θετική αφετηρία αλλά στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν και πήραν αρνητική τροπή;
Σίγουρα όσοι πιστεύουν ακόμη στον κομουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας θα έπρεπε να ενδιαφέρονται περισσότερο να αναλύσουν την πορεία των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όταν υποστηρίζεις κάτι που όπου εφαρμόστηκε απέτυχε και ο ίδιος παραδέχεσαι την αποτυχία, θα πρέπει πριν να ξεκινήσεις να το εφαρμόσεις εδώ, να έχεις σιγουρευτεί ότι το πράγμα δεν θα ξαναστραβώσει.
Στην ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ (2/8/13) διαβάζουμε «ο σοσιαλισμός δεν είναι για μας η αντιγραφή μοντέλων που επεδίωξαν να στηριχθούν σε τέτοιες ιδέες, αλλά τις παρερμήνευσαν, τις διαστρέβλωσαν και τελικά, για πολλούς και σύνθετους λόγους, αυτοκαταστράφηκαν. Οφείλουμε, επί ποινή επανάληψης των ίδιων λαθών, να μάθουμε όσα περισσότερα και όσο πληρέστερα μπορούμε από αυτό το μεγάλο τόλμημα και από αυτήν τη μεγάλη ιστορική εμπειρία, με τα καινοτόμα επιτεύγματα και τις καταλυτικές, τελικά, αποτυχίες».
Η αναγνώριση της αποτυχίας των κομμουνιστικών καθεστώτων θα μπορούσε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι υπάρχει ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για να αναλυθούν «οι παρερμηνείες και οι διαστρεβλώσεις» της θεωρίας που οδήγησαν στα αδιέξοδα και στην κατάρρευση. Όμως λίγο παρακάτω διαβάζουμε ότι:
«Για μας ο σοσιαλισμός αποσκοπεί τελικά στην κατάργηση των μεγάλων διακρίσεων ανάμεσα σε χειρωνακτική και διανοητική εργασία, σε διεύθυνση και εκτέλεση, σε πόλη και ύπαιθρο, στα κοινωνικώς προσδιορισμένα φύλα. Αποσκοπεί τελικά στην απάλειψη των σχέσεων εκμετάλλευσης, στην κατάργηση των κοινωνικών τάξεων και των πατριαρχικών σχέσεων και στην αρμονική συμβίωση κοινωνίας και φύσης».
Τώρα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλήξει στην κατάργηση της διάκρισης «ανάμεσα σε χειρωνακτική και διανοητική εργασία, σε διεύθυνση και εκτέλεση, σε πόλη και ύπαιθρο» και στο μέλλον σκοπεύει να αναλογιστεί τι πήγε στραβά με τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Δεν πέρασε από το μυαλό των στελεχών του ότι η επιδίωξη της κατάργησης των παραπάνω διακρίσεων αποτελεί μέρος μιας ολοκληρωτικής αντίληψης για την οργάνωση της κοινωνίας, η οποία οδηγεί σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Γιατί πώς θα μπορέσει να εξισωθεί ο κορυφαίος επιστήμονας με τον ανεκπαίδευτο; Πώς θα εξισωθεί ο διευθυντής με τον ανειδίκευτο εργάτη; Εθελοντικά ή υποχρεωτικά; Και ο κάτοικος της υπαίθρου πώς θα εξομοιωθεί με τον κάτοικο της πόλης; Στέλνοντας τον πληθυσμό των πόλεων για μερικούς μήνες κάθε χρόνο να καλλιεργήσουν τα χωράφια;
Τα παραπάνω αποσπάσματα από την ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι:
1. Η κριτική στα κομμουνιστικά καθεστώτα είναι επιφανειακή και υποκριτική. Όχι μόνο δεν τους απασχολεί η αναζήτηση της πραγματικής φύσης των καθεστώτων και η ανάλυση των δομών που δημιούργησαν τόση φτώχεια και τόση καταπίεση, αλλά επιθυμούν να πραγματώσουν τις πιο ακραίες επιδιώξεις τους.
2. Η δηλωμένη εκτίμηση του Αλέξη Τσίπρα στη σκέψη του Μάο Τσε Τούγκ και στην Πολιτιστική επανάσταση δεν ήταν τυχαία. Στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει σε θεωρητικό επίπεδο μια ισχυρή αναφορά στις πρακτικές βίαιης εξίσωσης που εφαρμόστηκαν στη διάρκεια της Πολιτιστικής επανάστασης.
3. Η μεθοδευμένη επιβολή ενός ισοπεδωτικού εξισωτισμού στην εκπαίδευση εμπνέεται από την ιδεολογική θέση για κατάργηση των διαφορών ανάμεσα σε μορφωμένους και μη.
Μετά από αυτά δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση η άρνησή της κυβέρνησης να εκπροσωπηθεί η Ελλάδα σε συνέδριο για τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η ιστορία αναγνωρίζεται και συζητιέται μόνο στο πλαίσιο που τη συμφέρει. Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν την Δημοκρατία. Ενώ μιλούσαν με ευκολία για τη «χούντα των μνημονίων» δεν δίσταζαν να θαυμάζουν δικτάτορες όπως ο Κάστρο και να υποστηρίζουν αντιδημοκρατικά καθεστώτα όπως αυτό της Βενεζουέλας.
Δεν θα ασχολούμασταν με αυτούς τους ανθρώπους αν οι συμπολίτες μας δεν τους είχαν αναθέσει την διακυβέρνηση της χώρας. Οι ψηφοφόροι ήθελαν να επιστρέψει στην Ελλάδα η χαμένη καταναλωτική ευημερία και ανέθεσαν τη δουλειά σε θαυμαστές καθεστώτων απερίγραπτης φτώχειας.
Φαίνεται ότι σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας. Αποδείχτηκαν περισσότερο αμετανόητοι τυχοδιώκτες, παρά κομμουνιστές. Η αγάπη τους για την εξουσία ήταν ισχυρότερη από την ιδεολογία. Τώρα θυμούνται τον παλιό τους εαυτό όπου τους παίρνει, για να δείξουν ότι παραμένουν αμετανόητοι κομμουνιστές.
12°
