Τη Δευτέρα που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκε μία συνάντηση στις Βρυξέλλες από εκείνες που δεν ανακοινώνονται. Δεν ήταν μία από τις προγραμματισμένες, όπως του Eurogroup ή του ECOFIN. Μερικά στελέχη της γραφειοκρατίας της Κομισιόν, με βλοσυρό βλέμμα και ευμεγέθεις φακέλους, συνομίλησαν για το πώς θα υλοποιηθεί το πραγματικό σχέδιο επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας.
Το περασμένο Σάββατο, η “New York Times” αποκάλυπτε κάτι που είχε γίνει γνωστό στην Αθήνα πριν από τα Χριστούγεννα, αλλά κανείς δεν του είχε δώσει σημασία. Στο ξενοδοχείο «Πεντελικόν» ο πρόεδρος και το ακριβότερα αμειβόμενο στέλεχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ, το αφεντικό της Goldman Sacs δηλαδή, συνέτρωγε με τον Γιώργο Παπανδρέου, το οικονομικό του επιτελείο και τον εκτελεστικό διευθυντή της εταιρείας στην Ευρώπη. Ο κ. Cohn, δραστήριο μέλος του ισχυρού εβραϊκού λόμπι της ανατολικής ακτής και μοχλός παρέμβασης στα πανεπιστημιακά δρώμενα των ιδρυμάτων της Βοστώνης, εξέθετε στο νέο πρωθυπουργό το πλάνο του. Είχε ζητήσει να παρίσταται στη συζήτηση και ο υπεύθυνος του γραφείου της Coldman Sacs στην Αθήνα, αλλά το Μαξίμου είχε αρνηθεί. Προφανώς το επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου γνώριζε τις επαφές «τρίτου τύπου» του εν λόγω κυρίου με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όταν ο Κώστας Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής συναινούσαν στην απόκρυψη τμήματος του δημοσίου χρέους της χώρας μέσω λογιστικών και χρηματιστηριακών αλχημειών. Για να εξηγούμεθα: Ο κρατικός υπάλληλος που φέρεται να διαχειρίστηκε την υπόθεση Goldman είναι ο Χριστόφορος Σαρδέλης, ο οποίος το 2000 ήταν πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Τι ποιο επίσημο; Η άλλη διαχειρίστρια από τα κεντρικά της τράπεζας στο Λονδίνο ήταν η Antigoni Loudiadis. Τρέχα γύρευε, δηλαδή.
Είναι επίσης προφανές πως η νέα ηγετική ομάδα του Μαξίμου δεν επιθυμούσε να συνεχίσει τον ίδιο τρόπο διαχείρισης των ελληνικών ελλειμμάτων. Η συνάντηση, σύμφωνα με τη “New York Times”, έληξε άδοξα. Το ζήτημα είναι πως η υπό μερικό κρατικό έλεγχο αμερικανική εταιρεία «άνοιξε» το στόμα της.
Η συνέχεια είναι γνωστή, καθώς και η συμπεριφορά των διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων έναντι της Ελλάδας και του μεσογειακού νότου γενικότερα.
«Φοβάμαι αυτά που θα κάνουν για μένα χωρίς εμένα»
Αυτός ο γνωστός στίχος του άσματος ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή κατάσταση. Η Αθήνα δεν τελεί απλώς υπό επιτήρηση. Τελεί υπό καθεστώς οικονομικής κηδεμονίας. Τα υπόλοιπα, όπως το ταξίδι του Γιώργου στην Ινδία ή η επίσκεψη στη Μόσχα, εντάσσονται σε ένα πλαίσιο ελιγμών με τη λογική της μάχης οπισθοφυλακών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έκρυψε ποτέ την ανησυχία του για τις τελικές ρυθμίσεις που θα επιβάλουν οι «αόρατοι» των Βρυξελλών, σε συνεργασία με τους εξειδικευμένους ανώτερους υπαλλήλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Πρόκειται για την άτυπη Τρόικα, η οποία έχει αναλάβει την επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας. Οι πολιτικές αποφάσεις και οι επίσημες ανακοινώσεις των διοικητικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφορούν τη δημόσια εικόνα των σχέσεων της ΕΕ με την Αθήνα. Ο πραγματικός μηχανισμός ελέγχου αφορά τεχνοκράτες της Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής Γραφειοκρατίας, οι οποίοι είναι συνομιλητές ή συνεργάτες ή, απλούστερα, εξαρτώμενοι. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ανήκουν στην ευρύτερη ομάδα εκείνων που διαχειρίζονται την οικονομική κρίση στην Ελλάδα με γνώμονα τις πλέον συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες τεχνικές οικονομικής διακυβέρνησης.
Το σημαντικότερο «χαρτί» της εκτελεστικής ομάδας ελέγχου που ανέλαβε το έργο της επιτήρησης είναι το επικοινωνιακό περιβάλλον που έχει καλλιεργηθεί από τα διεθνή ΜΜΕ μέσω των πορισμάτων των τεχνοκρατικών υπηρεσιών της ΕΕ, του ΔΝΤ και κυρίως των Οίκων.
Η «καμπάνια» δεν αφορά μόνον τη διαμόρφωση των επιτοκίων δανεισμού. Αφορά ως επί το πλείστον τη διαμόρφωση ενός κλίματος, στο οποίο ο ορθολογικός κεντροευρωπαίος πρέπει να αισθάνεται απόλυτα αντίθετος στη στήριξη των ανόητων, σπάταλων και ψευδόμενων νοτίων. Η διαμόρφωση αυτής της εικόνας ακουμπά πάνω σε κάτι απόλυτα πραγματικό. Το πρόβλημα που έχουν πλατιές μάζες της Κεντρικής Ευρώπης, που έχουν δει τα εισοδήματά τους και το βιοτικό τους επίπεδο να συρρικνώνονται δραματικά την τελευταία περίοδο.
Ο καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Εμπορίου του Στρασβούργου περιμένει στη σειρά του να σερβιριστεί. Φοιτητές και καθηγητές συντρώγουν στο κυλικείο της σχολής, μίας από τις καλύτερες του είδους στη Γαλλία, με δυναμικό στα μεταπτυχιακά του τμήματα που θα ζήλευαν οι σημαντικότερες αντίστοιχες σχολές των ΗΠΑ. Μπροστά από τον καθηγητή είναι μια κοπέλα, καλοβαλμένη και καθόλα αξιοπρεπής, η οποία έχει τοποθετήσει στο δίσκο της μία σαλάτα, μία τάρτα και αρκετό ψωμί που δίδεται δωρεάν. Στο ταμείο η κοπέλα δίνει την πιστωτική, μία cash card της σχολής, με την οποία οι μεταπτυχιακοί φοιτητές πληρώνουν διάφορα έξοδά τους. Το συνολικό ποσό που καλείται να πληρώσει η κοπέλα είναι 1,80 ευρώ. Η ταμίας διακριτικά την πληροφορεί πως δεν υφίσταται το ανάλογο υπόλοιπο στην κάρτα. Ο καθηγητής προσφέρεται και πληρώνει το ποσό της σαλάτας, μερικά λεπτά του ευρώ δηλαδή. Η κοπέλα δεν διαμαρτύρεται. Αντιθέτως, ευχαριστεί τον καθηγητή και κατευθύνεται σε ένα τραπέζι. Ο καθηγητής την παρακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια του γεύματός της. Τη «συλλαμβάνει» να κλέβει το ψωμί του διπλανού της. Η καλοβαλμένη κοπέλα απλώς πεινά. Και πεινά πολύ. Τελειώνει το μεταπτυχιακό της, με στόχο να επιλεγεί ως ανώτερο στέλεχος κάποιας επιχείρησης. Προς το παρόν στη Γαλλία του 2010, στην περιφέρεια της Αλσατίας με το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στη Γαλλία, η κοπέλα αυτή, κομψή και αξιοπρεπής, έχει πρόβλημα. Είναι προφανές πως ούτε η ίδια, ούτε το οικογενειακό της περιβάλλον, ούτε οι φίλοι της θα επικροτούσαν μία πρόταση οικονομικής βοήθειας και στήριξης της αλαζονικά σπάταλης, αντιπαραγωγικής και τεχνητά ευημερούσας ελληνικής οικονομίας. Ούτε ο μέσος Γερμανός πολίτης, που είδε τις αποδοχές του να είναι παγωμένες κατά την τελευταία τετραετία, θα επέτρεπε στην κυβέρνησή του να στηρίξει τον ευρωπαϊκό Νότο. Για τη γραμματέα, πάντως, της Σχολής Εμπορίου του Στρασβούργου, που είναι χωρισμένη και ζει τα δύο παιδιά της με 1.100 ευρώ καθαρά και με νοίκι 620 ευρώ το μήνα, η όποια σκέψη να δοθεί οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα προσκρούει στην κοινή της λογική. «Μα εδώ το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας κινδυνεύει και θα βοηθήσουμε τους σπάταλους;» διερωτάται. Αγνοεί προφανώς πως ο μέσος Έλληνας εργάζεται κατά πολύ περισσότερο από το μέσο Γερμανό για να τα φέρει πέρα. Πως οι εργοδότες του δεν του πληρώνουν τα ένσημα. Πως εργάζεται στη μαύρη αγορά εργασίας και αναγκάζεται και αυτός να παρανομεί, όπως παρανομούν οι πάντες δίπλα του, ιδιαίτερα δε τα στελέχη των εφοριών, του ΙΚΑ, της Πολεοδομίας, του ΕΣΥ, των Τελωνείων. Η Ρίτα αντιλαμβάνεται απλά ότι το 2010, στη Γαλλία του Σαρκοζί, δεν είναι σε θέση να αγοράσει όποτε το επιθυμεί ένα βιβλίο, διότι για να το κάνει θα πρέπει να κόψει κάτι από τα καθημερινά της έξοδα.
Οι παραπάνω σκηνές είναι πραγματικές, όπως πραγματικές είναι και οι επίσημες και οι ανεπίσημες συναντήσεις που προαναφέρθηκαν. Τη 16η Μαρτίου κάποιος υπουργός ή ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα πληροφορήσει την κοινωνία ότι ο 14ος μισθός κόβεται και πως ενδεχομένως να ενσωματωθεί στο μισθό και ο 13ος, έτσι ώστε να διευκολυνθεί το δημόσιο και οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που κάθε 23 Δεκεμβρίου αναγκάζονται από το νόμο να καταβάλουν το δώρο Χριστουγέννων. Δεκαετίες ψάχνουν την ευκαιρία να καταργήσουν αυτά τα προνόμια. Τώρα όλα είναι εφικτά.
