«Εγώ δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν διαπραγματεύομαι 17 ώρες με ανθρώπους που με προσβάλλουν. Εγώ εκπροσωπώ τη Γαλλία».
Με αυτήν την εξαιρετικά απαξιωτική διατύπωση, ο Ζακ Λυκ Μελανσόν, υποψήφιος της Συριζαίικης Αριστεράς στη Γαλλία, έσπευσε να απορρίψει την «υποστήριξη» που του προσέφερε προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας.
Είχαν προηγηθεί, στις διαδοχικές εκλογές της Ισπανίας, οι Ποδέμος, που έσπευσαν να πάρουν αποστάσεις από τον πρώην αγαπημένο τους Αλέξη Τσίπρα, χωρίς τελικά να καταφέρουν κάτι καλό για τον εαυτό τους. Το αντίθετο μάλλον.
Οι πανηγυρισμοί των Ευρωπαίων εθνικολαϊκιστών για την πορεία Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές του 2014, στις οποίες ο κ. Τσίπρας αναγορεύτηκε ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (με θλιβερά αποτελέσματα τελικά), αλλά -κυρίως- για τις Ελληνικές Βουλευτικές του 2015 και την άνοδο στην κυβέρνηση, κόπασαν πολύ νωρίς.
Το δίδυμο Τσίπρα-Βαρουφάκη που ανέλαβε να «αλλάξει την Ευρώπη», να υποτάξει τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, να βάλει τέλος στην ευρωπαϊκή λιτότητα και «ανοίξει το δρόμο του σοσιαλισμού» στους ευρωπαϊκούς λαούς, γρήγορα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά (σύμφωνα με τη διατύπωση Βαρουφάκη) ένα ασύντακτο και ασήμαντο μπουλούκι, χωρίς το παραμικρό σχέδιο για την Ελλάδα και με απόλυτη άγνοια της διεθνούς και της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας.
Είναι αλήθεια ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες έδειξαν αξιοθαύμαστη υπομονή με αυτόν τον εθνικολαϊκιστικό συρφετό. Υπομονή που φαινόταν ακατανόητη σε πολλούς, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αποδείχτηκε, όμως, ότι πίσω από αυτή τη συμπεριφορά βρισκόταν η υλοποίηση ενός σχεδίου αντιμετώπισης του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ με την κλασσική Ευρωπαϊκή θεσμικότητα. Άλλωστε, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έσπευσαν ασμένως να υιοθετήσουν την αντικατάσταση της ορολογίας «τρόικα» με την ορολογία «θεσμοί». Κι αυτό τους βόλευε μια χαρά, για να υπενθυμίζουν διαρκώς στην κυβέρνηση Τσίπρα την υποχρέωσή της να σέβεται τις «θεσμικές» της υποχρεώσεις.
Στην πραγματικότητα, η διακυβέρνηση Τσίπρα στην Ελλάδα ήταν η πρώτη «εμπράγματη» εθνικολαϊκιστική διακυβέρνηση σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια περίοδο οικονομικών και κοινωνικών δυσκολιών για τους ευρωπαϊκούς λαούς, τις οποίες έσπευδαν να εκμεταλλευτούν οι πάσης φύσεως ευρωπαίοι εθνικολαϊκιστές.
Η πανωλεθρία και η απόλυτη υποταγή Τσίπρα στις, κατ’ αυτόν και τους ομοίους του, δυνάμεις που εκπροσωπούν τον «σκληρό καπιταλισμό και τη λιτότητα», η οποία πήρε εμβληματικό χαρακτήρα με το δημοψήφισμα και την αδίστακτη ανατροπή του αποτελέσματός του από τον ίδιο, η υπογραφή σκληρών μνημονίων και η επιλογή εκ μέρους του βαθύτατα υφεσιακών και αντιλαϊκών μέτρων, ιδιαίτερα μέσω της φορομπηχτικής επιδρομής, ήταν η καλύτερη, στην πράξη, αποκάλυψη που έγινε στην Ευρώπη για το τι τελικά είναι αυτά τα εθνικολαϊκιστικά κινήματα.
Στην πραγματικότητα, ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο γδαρμένος λαγός που θα μπορούσε να επιδειχθεί στους Ευρωπαϊκούς λαούς ως ο «κυβερνών εθνικολαϊκισμός».
Συνηθίζουμε, αυτάρεσκα πολλές φορές και κάποιες άλλες δικαιολογημένα, να υποστηρίζουμε ότι έχουμε δώσει τα φώτα του πολιτισμού στην Ευρώπη και παραδείγματα ηρωισμού, όπως στον πόλεμο του 1940.
Το παράδειγμα που διαλέξαμε να τους δώσουμε αυτή τη φορά το πληρώνουμε εμείς πολύ ακριβά, αλλά τουλάχιστον, για τους ευρωπαϊκούς λαούς, λειτούργησε ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Οι εκλογές στην Ισπανία, την Αυστρία, την Ολλανδία και η σπουδαία νίκη του Μακρόν στη Γαλλία, είναι η απόδειξη. Για τις εκλογές στη Γερμανία έτσι κι αλλιώς δεν τίθεται κανένα ζήτημα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ευρωπαϊκός εθνικολαϊκισμός ηττήθηκε οριστικά. Όμως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να ξαναδούν τα πράγματα και να οργανώσουν μια νέα ευρωπαϊκή πορεία με επίκεντρο της ευρωπαϊκές αξίες της προόδου και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Να ενισχύσουν την ευρωπαϊκή ιδέα μέσω της ενίσχυσης της συνεργασίας των χωρών της Ένωσης, της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας και της καταπολέμησης των ανισοτήτων σε περιβάλλον ασφάλειας για τους ευρωπαίους πολίτες. Έργο καθόλου εύκολο, αλλά με κέρδη τον πολύτιμο χρόνο που δόθηκε και τη γνώση που αποκτήθηκε. Πού να το φανταζόταν ο Τσίπρας...
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
