To 2012 ήταν οι εκλογές που ό,τι ήξερες μέχρι τότε είχε γκρεμιστεί και στη θέση του δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν οι πρώτες εκλογές χωρίς επιλογές. Το Πασόκ του Βενιζέλου να ζητά συγνώμη για το μνημόνιο, η λαϊκιστική ΝΔ του Σαμαρά να υπόσχεται το τέλος του μνημονιακού μείγματος, ο Σύριζα να σκίζει τα μνημόνια, ο Καμμένος και οι ναζί να σπέρνουν την ακροδεξιά ατζέντα τους, και οι δημοσιογράφοι (στην πλειοψηφία τους) να συναγωνίζονται τους πολιτικούς στην παπαγαλία υποσχεσιολογία ανώδυνων λύσεων. Πέντε χρόνια μετά όλα είναι σχεδόν τα ίδια. Αλλά όλα πια είναι διαψευσμένες προσδοκίες.
Θυμάμαι αυτή τη συνέντευξη από τις εκλογές του Ιουνίου με τον Τσίπρα και τον Θεοδωράκη πάνω στο παγκάκι. Το σκηνικό, οι ερωτήσεις, ο θόρυβος, η αμηχανία, οι απαντήσεις, το παγκάκι, το φως, περιγράφουν αυτό που ζούμε τα χρόνια της χρεοκοπίας. Οι δύο αντίθετες πλευρές. Αυτός που κάνει τις ερωτήσεις, να έχει αναζητήσει και να έχει βρει και τις απαντήσεις. Αλλά ο ερωτώμενος χαλαρός να μην ξέρει να απαντήσει, να φτιάχνει ένα αφήγημα ξύλινης γλώσσας με προσκυνημένους γερμανοτσολιάδες και αντιστεκόμενους ήρωες (επαναστάτες της μερέντας), να υπόσχεται ότι και ο Σαμαράς με νεανική γλώσσα και ύφος. Από τη μια η ανάγκη για αναζήτηση βιώσιμων και δίκαιων λύσεων, και από την άλλη η απάτη που δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Να μην έχει βρει τα ερωτήματα, να μην έχει σκεφτεί τις απαντήσεις. Ο ερωτώμενος κατέβηκε από το παγκάκι μόνο για να κάτσει στην πολυθρόνα του Μαξίμου. Το ίδιο χαλαρός. Ο ερωτών κατέβηκε από το παγκάκι για να βουτήξει στο Ποτάμι. Το ίδιο ανήσυχος.
Οι πολίτες όμως έχουμε μείνει εκεί, πάνω στα δικά μας παγκάκια, παρακολουθούμε αδρανείς, αδιάφοροι, στατικοί και κολλημένοι. Αναμασάμε ψέματα, ψέματα μεταξύ μας, ακόμη και τώρα περιμένουμε μια ακόμη εύκολη λύση, δραχμή, δημοψήφισμα, να πληρώσουν οι άλλοι – όχι εμείς. Νιώθουμε άβολα αλλά δεν ξεκολλάμε, ξέρουμε ότι ακούμε ψέματα αλλά επιλέγουμε να τα πιστέψουμε και πάλι, επιλέγουμε τα χείλη που θα μας τα πουν. Επιλέγουμε να χάσουμε και πάλι. Επιλέγουμε να συνεχίσουμε να βουλιάζουμε. Εμείς απλά καθόμαστε στο παγκάκι. Παρακολουθούμε «αθώοι». Επιδιώκουμε να εξαπατηθούμε και πάλι. Δεν ξέρουμε, δεν ευθυνόμαστε, μας αρέσει να το παίζουμε τα εξαπατημένα θύματα ξανά και ξανά. Συνειδητά παραδομένοι. Συνυπεύθυνοι της ήττας.
Δείτε το video, ο μέλλων πρωθυπουργός είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Με αυτή τη νοοτροπία και χωρίς σχέδιο, ήταν δεδομένη η αποτυχία του. Έτσι συμβαίνει και με τους περισσότερους πολίτες, κολλημένοι πάνω στο παγκάκι χωρίς να σκεφτούμε ούτε γιατί, ούτε πώς, ούτε πότε, στην αναζήτηση της ρηχής εύκολης λύσης. Κάποια στιγμή ο δημοσιογράφος κατέβηκε από το παγκάκι και συμπλήρωσε τα ερωτήματά του με νέα, και βούτηξε στο ποτάμι αναζητώντας και άλλους που είχαν την ίδια ανάγκη να φέρουν το επόμενο κύμα να ξεβαλτώσει τη χώρα. Μαζί μοιραία μπήκαν και αρκετοί που ήθελαν μόνο να πάνε από το παγκάκι στην καρέκλα, μόνο μεταρρυθμιστές στα λόγια, σαν τα άλλα κόμματα, και την έκαναν επαγγελματικά για αλλού παρακρατώντας την έδρα του βουλευτή. Ο δρόμος για να πας από το 3% στο 17% και στο 37% είναι εύκολος και είναι χαραγμένος. Απλά πρέπει να πεις αυτά που θέλουμε να ακούσουμε. Τα ψέματα που ξέρουμε ότι δεν θα πραγματοποιηθούν. Όσο εύκολα θα ανέβεις, τόσο εύκολα πέφτεις. Ο δρόμος για να χαράξεις στη διαδρομή του ποτάμιου το κρίσιμο 10% είναι δύσκολος, ξερός και άγονος. Το Σάββατο 11 Μαρτίου στο Αcro θα γιορτάσουν και θα αντιπαραβάλουν τις αλήθειες στα ψέματα του κόσμου μας. Το ποτάμι είναι ένα χειροποίητο κόμμα με λάθη και αστοχίες, χωρίς λεφτά, χωρίς επαγγελματίες, τα μέλη του είναι παθιασμένοι και άπειροι, με τις ιδέες και τις κοστολογημένες προτάσεις τους, με την ανασφάλεια τους και τη φαγωμάρα τους. Όλοι μας κάνουμε λάθη. Και όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο δύσκολος δρόμος. Η αλληλεγγύη στις μειονότητες και τους αδικημένους, η συμμετοχή στην ευθύνη, η υπεράσπιση του δίκαιου και του αδύναμου, να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα, η πολιτική όπως πρέπει να γίνεται, η ουσιαστική δημιουργική πολιτική που αφυπνίζει και εμπνέει τους πολίτες.
Το ζητούμενο είναι οι προτάσεις. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί, και όλοι μαζί είμαστε το ίδιο. Ας δυναμώσουμε τη φωνή της λογικής και των μεταρρυθμίσεων, και όχι το λαϊκιστικό λόγο και τις πράξεις κομμάτων και πολιτικών που μας έφεραν συνειδητά στη χρεοκοπία.
Εμείς, οι πολίτες, ας επιλέξουμε με τη σειρά μας να κατεβούμε από το παγκάκι του «δεν βαριέσαι», και να προσπαθήσουμε να βρούμε τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε για να βγούμε από την κρίση. Όλοι μας κάνουμε λάθη. Να συνεχίσουμε να επιμένουμε. Χάραξε εσύ τηνδική σου διαδρομή. Ας προσθέτουμε επιχειρήματα στη λογική, ας συμπληρώνουμε την αλυσίδα της αλληλεγγύης, ας φωτίζουμε τον κοινό στόχο για όλους, ας βάζουμε μπροστά το εμείς, ας μη μασάμε σανό και μονταζιέρες, ας μην ξεχνάμε ότι όλοι μαζί κυλάμε. Να έχουμε εντάσεις, να διαφωνούμε, αλλά να προτείνουμε, να καταθέτουμε, να σχεδιάζουμε, να δημιουργούμε. Όσο μπορούμε, ό,τι μπορούμε, από όπου μπορούμε. Μην ξεχνάμε ότι η επανάσταση του καλού γίνεται κάθε μέρα.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
14°
