Συθέμελα ο Κόσμος αλλάζει. Και η Κοσμάρα μας;

Αναζητώντας το Σημερινό ΟΧΙ

Εθνική Εορτή σήμερα. Και πέρα από τα συνήθη αποχαυλιωμένα ταρατατζούμ, εμείς αντιτείνουμε ΟΧΙ στους Κακομούτσουνους ηγέτες της υπανάπτυκτης/μιζεράμπιλης Βαλκανικής κοινωνίας μας. Διακόσια χρόνια αυτή υποφέρει/βασανίζεται αντιμετωπίζοντας τα προβλήματά της με το κάτω κεφάλι και ακόμα υπό την δόλια καθοδήγησή τους αρνείται να χρησιμοποιήσει το πάνω κεφάλι.

Μετά το 1989, η Πτώση του Τείχους επισφράγιζε/συμβόλιζε την Τρίτη Βιομηχανική («Ψηφιακή»/Παγκοσμιοποιητική) Επανάσταση, όταν οι Κουτόφραγκοι έχτιζαν Ψηφιακούς Παρθενώνες και εμείς τρώγαμε Μακεδονισμένα βελανίδια τύπου-«Βρόμικο-89». Τώρα, πάλι, που ψήνεται η «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση» (Κλάους Σβαμπ), πάντοτε περιχαρακωμένοι στα κλειστά μας τείχη, ανέπαφοι εμείς, τρώμε τα μνημονιο-αντιμνημονιακά μας βελανίδια. Υπάρχει έλεος; Υπάρχει Θεός;

Πολύτιμη θα είναι -εν όψει τριημέρου- σχετική περίσκεψη για το εθνικό πρακτέο. Προτείνουμε ένα ακόμα σημαντικό κείμενο (Εκόνομιστ, «τώρα το διακύβευμα είναι όχι δεξιό-αριστερό, αλλά ανοιχτό-κλειστό»). Επίσης και ολίγο Εντγκάρ Μωρέν («Είναι ώρα να αλλάξουμε Πολιτισμό» ), για να ψαχτούμε με Νέο Ανθρωπισμό, Γη-Πατρίδα και περιπλοκότητα των πραγμάτων και τις συνθέσεις τους. Εδώ θυμηθείτε και το πρόσφατο «Συνθετισμός, Κύριος και Μαμμωνάς»)... Καλή ανάγνωση.

Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση

Μας χαιρετάει, λοιπόν, η Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση και επέρχεται/κλιμακώνεται η Τέταρτη, της Καινοτομίας και των Ταχέων Δικτύων (η Πρώτη ήταν Ατμός, η Δεύτερη Ηλεκτρισμός/Πετρέλαιο). Τώρα, ξαναθυμίζουμε, όλα γίνονται πιο γρήγορα, όχι από πολιτική επιλογή, αλλά γιατί το επιτάσσει η φύση των ανεπίστροφων τεχνικών/τεχνολογικών επιτευγμάτων του Ανθρώπινου Πολιτισμού. Αυτή είχε επιβάλει (δια του μάικροτσιπ) την Παγκοσμιοποίηση, αυτή τώρα (δια των δικτύων) την επιταχύνει.

Και επειδή οι εξελίξεις αυτές δεν γυρίζουν πίσω, ας ξέρουν τόσο οι αντι-παγκοσμιοποιητικοί χαρακτήρες, όσο και οι αρνητές της τωρινής Τέταρτης Β.Ε., ότι ματαιοπονούν. Τώρα η ευέλικτες οικονομίες κάνουν πρόγραμμα. Και εμείς πρέπει να πάρουμε τα θετικά τους, περιορίζοντας τα δυνάμει πολλά αρνητικά τους. Εννοείται ότι οι οργισμένοι «αναρχικοί»/σπάστες/ούγκανοι, που εκδικούνται την πραγματικότητα ξυλοφορτώνοντας τιμωρητικά τη θάλασσα (Σύνδρομο Ξέρξη), απλώς κάνουν μια τρύπα στο νερό.

Επανερχόμαστε στην Τέταρτη Β.Ε., κάνοντας μια ακόμα στάση στη σκέψη του Σβαμπ , ιδρυτή/ηγέτη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, που περιγράφει χαρακτηριστικά, κινδύνους/προκλήσεις, αλλά και ευκαιρίες που εμφανίζονται. Μαζί, κάποια στελέχη του Φόρουμ εξηγούν γιατί, κάθε πέντε χρόνια, μία στις τρεις δεξιότητες που χρειαζόταν για να βρεις δουλειά, θα υποκαθίσταται από κάποιες ως τώρα άγνωστες καινούργιες δεξιότητες.

Επίσης, διερωτώνται, πώς θωρακίζεται η νεότερη (και όχι μόνο ασφαλώς) γενιά, απέναντι στις μεγάλες διεθνείς τεκτονικές ανακατατάξεις της αγοράς εργασίας; Γιατί ενσυναίσθηση-προσαρμοστικότητα-ηγετικότητα-ευελιξία-ομαδικότητα, αλλά και κριτική σκέψη απέναντι στην πληθώρα δεδομένων, θα είναι μεταξύ άλλων οι σημαντικότερες «μαλακές» δεξιότητες, που θα απαιτούνται ώστε να πετύχει οποιοσδήποτε εργαζόμενος στη δουλειά του;

Και τελικά, πώς όλος αυτός ο προβληματισμός πρέπει να περάσει στην ευρεία εκπαίδευση, για την οικειότητα των νέων μαθητών απέναντι στα επερχόμενα, που υποχρεωτικά θα επιβάλουν οι πιο ανοιχτές κοινωνίες; Επίσης, υπαινίσσεται ο Σβαμπ, ότι θέματα κράτους πρόνοιας, που γεννιούνται από την αδυναμία να συγκρατηθεί η συνοχή του κοινωνικού ιστού μέσα σε τόσο έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον, χρειάζονται πολλή περαιτέρω διεργασία.

Ας σημειώσουμε εδώ ότι πιστεύουμε πως η «Τέταρτη» είναι απλώς μια φυσική κλιμάκωση της μεγάλης Τρίτης Ψηφιακής Βιομηχανικής Επανάστασης, αλλά σεβόμαστε την υπόθεση εργασίας, ώστε να προχωρήσει η ουσιώδης συζήτηση.

Φθίνουσα Ελλάδα και Τέταρτη Β.Ε.

Χάσαμε, λοιπόν, την Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση και τώρα κανονικά χάνουμε και την Τέταρτη, παρατηρώντας τους Κουτόφραγκους, που πατάνε γκάζι και τρώμε τη σκόνη τους. Τώρα, όμως, η ζωή -αποκαλύπτοντας πόσο θλιβεροί απατεώνες μας εξαθλιώνουν και εμείς συνειδητά τους καθόμαστε- επιτακτικά μας βάζει μπροστά στις ευθύνες μας επί του σκληρού πρακτέου. Εργασιακά/ασφαλιστικά, ο κόσμος αλλάζει. Εμείς;

Το ΔΝΤ πιέζει να ξανανοίξει το Ασφαλιστικό, ενώ τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία σκάνε, το ένα μετά το άλλο. Γιατί πιέζει, γιατί σκάνε; Γιατί η Νύχτα των Σαλτιμπάγκων είναι μακρά, όθεν και ήδη συζητείται και μπαίνει στα σκαριά το ευνόητο Τέταρτο Μνημόνιο.

Μας πούλησε ο (κατά Ψυχογιόν) Κατρούγελως λύση μπουρούχα στο Ασφαλιστικό, προέκταση -είναι αλήθεια- της προηγούμενης και πριν προκάνει να τριπλολαλήσει ο πετεινός, έσκασαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία… Και θα σκάγανε υποχρεωτικά, αφότου αρνηθήκαμε τη Μεταρρύθμιση Σημίτη/Γιαννίτση. Σκάνε γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν. Γιατί ΠΟΤΕ δεν σώζεται Ασφαλιστικό που συνταξιοδοτεί σαρανταπενηντάρηδες. Είπαμε, χρειάζεται αποξαρχής «Σκληρή λύση»... Κανείς (πλην ΑΜΕΑ) κάτω των εξήντα δεν παίρνει σύνταξη, αλλιώς εξαερωνόμαστε. Τελεία και παύλα.

Πρόσφατα εξηγήσαμε αναλυτικά γιατί «Αριστερά είναι η ανατροπή του Στάτους-Κβο», οπότε, τι πιο Αριστερό σήμερα από το να σπάσεις τις αλυσίδες ΤΟΥ (Σάπιου-Χρεωκοπημένου-Κρατικοδίαιτου Παρασιτικού-ΜπανανοΣοβιετικού-Καπιταλισμού) Συστήματος, που πνίγει τον τόπο. Μέρος δομικό αυτού ΤΟΥ Συστήματος είναι το άθλιο Ασφαλιστικό/Εργασιακό καθεστώς ΤΟΥ. Και πρέπει να αλλάξει.

Να ανοίξουμε το εργασιακό αδιέξοδο τώρα!

Όσα περί ευρωπαϊκών κεκτημένων ισχυρίζεται ο Κατρούγελως αμφισβητούνται ήδη στις κανονικές/παραγωγικές πλούσιες χώρες, όπου δεν υποαμείβονται οι εργαζόμενοι συμμετέχοντες στην παραγωγή αυτού του πλούτου. Εδώ, όμως, δεν υπάρχει πλούτος, υπάρχει καλπαζόντως συρρικνούμενος μικροπλούτος, που δεν αντέχει να στηρίξει τις παράγουσες επιχειρήσεις σε δυναμική ολοένα μειούμενης εργασίας.

Και πώς φτάσαμε ως εδώ; Γιατί δεν τίθεται σε ανάλυση/κουβέντα και αυτό το θέμα; Μήπως έφταιγαν οι συλλογικές συμβάσεις, οι «τριετίες» και οι «ωριμάνσεις», που έκαναν ρουτίνα την αδημιουργική αδιαφορία;  Γενικά αυτή ήταν η συμμετοχή του συνδικαλισμού στο κλειδί της χρεωκοπίας Πελατειακό Παρακράτος.

Γι’ αυτό λέμε ότι έτσι και η «Αριστερά» (δηλαδή το ροζ και το κόκκινο ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς και το πράσινο και το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ) συμμετείχε στο τριακονταπενταετές πάρτυ της χρεωκοπίας. Κι ας μην ήταν κυβέρνηση: ήταν μέρος της Άλλης Σταθερής Κυβέρνησης,  ΤΟΥ Συστήματος. Είτε διόριζε με χαμηλή ένταση απευθείας είτε ενίσχυε/πριμοδοτούσε (συνδικαλιστική πιέσει) παράλογα τον «πάσα-ένα» πελάτη.

Προσώρας (ώρα μηδέν) μόνιμη στάση μας είναι να αμυνόμαστε ακίνητοι και ηρωικοί: αυτή η κολλημένη ακινησία και διευρύνει την χρεωκοπία μας και απομακρύνει την ανάκαμψη, παρά τις Κατρούγελες λεβεντοπιπεριές… Αλλά το εργασιακό πρέπει άμεσα να ανοίξει γενναία/τολμηρά, αλλιώς ούτε επένδυση ούτε ανάπτυξη θα αξιωθούμε να ιδούμε… Άλλωστε, ξαναείπαμε, στις ανοιχτές (=πλούσιες) κοινωνίες, δεν υπάρχει όριο στις απολύσεις, ούτε κατώτατος μισθός, όθεν και ούτε ανεργία, ούτε φτώχεια. ΓΙΑΤΙ;

Πόσο μας ενδιαφέρει η πολύτιμη εμπειρία των έξυπνων που έλυσαν εποικοδομητικά παρόμοια προβλήματα και τώρα ευημερούν; Η μεταρρυθμιστική τους παρέμβαση δεν ήταν «Νεοφιλελεύθερη» ούτε «Σοσιαλιστική», απλώς ήταν μονόδρομα Λογική. Ας εγκύψουμε στην αναλυτικά καταγεγραμμένη εμπειρία του επιτυχημένου Υπουργού Απασχόλησης της Σουηδίας (2006-2010) Σβεν Όττο Λίττοριν, όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα ΚΕ.ΦΙ.Μ. («Διδάγματα από τις Μεταρρυθμίσεις στην Αγορά Εργασίας»). Εντυπωσιαστήκαμε πέρσι γνωρίζοντάς τον, μαθαίνοντας πώς στην Σουηδία ετησίως εφταψήφιοι εργαζόμενοι αλλάζουν δουλειές μειούμενης της ανεργίας...

***

Υπερβαίνοντας το ανυπότακτο ντιριντάχτα «ΟΧΙ στην Κατοχή των Διεθνών Τοκογλύφων», που τσιρίζει ο εκτός εξουσίας εναπομείνας Ανεξυριζαυγιτισμός, λέμε ΟΧΙ στον Εθνοκτόνο Πελατειακό Εθνολαϊκισμό. Ναι στις βαθειές τολμηρές Μεταρρυθμίσεις. Και του χρόνου να έχουν απομονωθεί οι Κακομούτσουνοι.

Παραλειπόμενα

Η Αρχή του Τέλους με ραπίσματα κατά ριπάς

Ταπεινωτικό δικαστικό χαστουκάκι σε εκτσογλανισμένα αυθάδη μαγουλάκια (επεξηγήθηκαν όλα αρμοδίως: Βενιζέλος και Λάβδας). Έτσι άρχισε και η ό,-τι-να-‘ναι νέα πανικόβλητη ακολουθία ΤΟΥ Διεφθαρμένου Καθεστώτος: είπα-ξείπα, κάνω-ξεκάνω πάντα στη βάση «Δεν-ξέρω-τι-θέλω-και-δεν-θα-ησυχάσω-εάν-δεν-το αποκτήσω»… Την καρέκλα θέλουν, το όν, το ην και το ερχόμενον Σακρέ Γκράαλ, τίποτε άλλο.

Τα-σύνορα-της-καρδιάς-μας

Σουλτάνου σαλτάρισμα κλιμακώνεται. Σημερινά σύνορα ή τα-σύνορα-της-καρδιάς-μας; Νταξ κι εμείς έχουμε τα Αλεξανδρινά σύνορα στην καρδιά μας, αλλά συγκρατιόμαστε, Μαέστρο… Και φυσικά, ξεφωνίζουμε στη Διεθνή Κοινή Γνώμη τις σουλτανικές γελοιότητες. Ναι;

Βέβαια, κάποτε ο Μακαριστός ματαιόδοξος/επίδοξος Εθνάρχης χτύπαγε δακρυστός με το πηρουνάκι τα ποτήρια γκλίν-γκλον, συγκεκινημένος σιγοτραγουδώντας «Να-πάρουμε-την-Πόλη!». Κάποιοι αντέτειναν: τέτοιες αναθεωρητικές/ανακαταληψιακές ορέξεις έχουν πολλοί πικραμένοι, που «έχασαν» κάτι κάποτε. Μόνο ο ισχυρότερος όμως καταφέρνει να τις ικανοποιήσει.

Γι’ αυτό δεχόμαστε ως γενικό κανόνα, «ξεχάστε όλοι «τα-σύνορα-της-καρδιάς-σας» και ζήστε με όσα έχετε, αλλιώς θα μας πάρει όλους ο Διάολος της Φωτιάς και του Αίματος.