1. Η λεγόμενη λίστα «Λαγκάρντ» είναι μια λίστα καταθετών (και όχι υποχρεωτικά φοροφυγάδων) από μια μόνο τράπεζα στην Ελβετία και για μια μόνο περίοδο. Ανάλογες λίστες ζήτησαν και χρησιμοποίησαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και οι εφορείες τους εισπράξανε μεγάλα ποσά από φόρους.
2. Σε μας εδώ, η λίστα δόθηκε κάπως ιδιότυπα, έμεινε αναξιοποίητη πολύ καιρό και, επιπλέον, πειράχτηκε. Οι σχετικές δηλώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου ότι την έχασε και του κ. Βενιζέλου ότι δεν τη διάβασε είναι ακόμα πολύ νωπές. Είχα πει και γράψει τότε μια γνώμη: ότι μ΄ αυτή τη λίστα (παρόλο που αυτή καθαυτή ως θέμα είναι παρωνυχίδα) το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος μπαίνουν σε δρόμο χωρίς γυρισμό. Γιατί αυτό που κατάλαβε ο πολύς κόσμος ήταν η προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να συγκαλύψει τη λίστα.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ό,τι προτείνει από πρόδηλο αντικυβερνητικό μένος. Η φρασεολογία της πρότασής του το δείχνει πολύ καθαρά, απέχει παρασάγγας από νομικό κείμενο. Επίσης, είναι ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που έχει αφήσει να περάσουν τόσα και τόσα- για να καταθέσει τώρα την πρόταση αυτή σ΄ ένα αβανταδόρικο για τον ίδιο θέμα: πόσο περισσότερο μπορείς να κόψεις ένα ήδη κομμένο δέντρο;
4. Η κυβέρνηση απορρίπτει την πρόταση σε ό,τι αφορά τον κ. Βενιζέλο και τη δέχεται σε ό,τι αφορά τον κ. Παπακωνσταντίνου. Εξαρτά τη συνοχή της και τη συνέχιση της τρικομματικής συνεργασίας από τη μη παραπομπή του κ. Βενιζέλου.
5. Η κυβέρνηση όμως δε φαίνεται να καταλαβαίνει ότι η κάλυψη προς τον κ. Βενιζέλο και η αγωνιώδης ανάγκη της επιβίωσής της, της κάνουν περισσότερο κακό από ό,τι η ψήφιση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι, στη συνείδηση των αγρίως φορολογουμένων πολιτών, το πολιτικό σύστημα έχει τρωθεί σε τέτοιο βαθμό, που ακριβώς αυτή η κάλυψη είναι που βγάζει τον κ. Βενιζέλο ένοχο.
6. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος θα έπρεπε να υπερψηφίσουν την πρόταση και η υπόθεση να πάρει το δρόμο της. Αυτό θα ήταν καλό πρώτα πρώτα για την ίδια την κυβέρνηση και για τα κόμματα της συμπολίτευσης. (Αναρωτιέμαι αν ο κ. Βενιζέλος -τώρα που μίλησε όπως μίλησε, για μιαν ακόμα φορά- έχει την παραμικρή επαφη με το μέσο πολίτη αυτής της χώρας, με τη χώρα ή με την πραγματικότητα).
7. Η πιθανότητα της παραγραφής, άσχετα αν είναι συνταγματικά προβλεπόμενη, εξοργίζει ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Δεν τολμάω να σκεφτώ τι θα συμβεί αν καταλήξουμε σε κάτι τέτοιο.
8. Η συγκεκριμένη λίστα «Λαγκάρντ» -το ξαναγράφω- είναι παρονυχίδα. Ουσιαστικά, ένας εξωκοινοβολευτικός πρώην υπουργός διώκεται, επειδή αφαιρέθηκαν από αυτή τα ονόματα τριών συγγενών του. Πόσο σημαντικό είναι αυτό, αν συγκριθεί με τις μακρότατες λίστες που έχει η Τράπεζα της Ελλάδας (πότε θα τις ζητησει κάποιος για έλεγχο;), με τους εξοπλισμούς, με τους δικαστές που -προκλητικότατα- απεργούν κόντρα στο Σύνταγμα, με τα επαγγελματικά προνόμια, με τα Βατοπέδια, με την άρνηση φορολογικού εκσυγχρονισμού, με την παράκαμψη του ΑΣΕΠ, με το διαλυμένο εκπαιδευτικό σύστημα, με τόσα άλλα;
9. Όμως, η συμβολική σημασία της λίστας είναι πολύ μεγάλη. Και είναι πολύ μεγάλη, γιατί κατέληξε να συμβολίζει το πολιτικό σύστημα και τα αμυντικά αντανακλαστικά του. Πολύ απλά, γιατί στους πολίτες περνάει ένα «γαμώτο, εμάς μας ξεζουμίζουν κι αυτοί αλληλοκαλύπτονται». Απορρίπτοντας την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ (όσο μικροπολιτική κι αν είναι ως προς τα κίνητρά της), το παλιό πολιτικό σύστημα (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ) αδυνατεί να καταλάβει ακόμα και το ίδιο του το βραχυπρόθεσμο συμφέρον. Η απάντηση θα του δοθεί τώρα στις δημοσκοπήσεις και αύριο στις εκλογές (τα αυτά θα ισχύσουν και για τη ΔΗΜΑΡ).
10. Αυτή τη στιγμή το πολιτικό έλλειμμα της χώρας κραυγάζει: πάσχουμε και από κυβέρνηση και από αντιπολίτευση. Ούτε η μια, ούτε η άλλη μπορούν να καλύψουν το σκεπτόμενο πολίτη. Περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη ένα ισχυρό πόλο του μεταρρυθμιστικού Κέντρου.
17°
