Στο μακρό σίριαλ της όποιας προσέγγισης επιχειρείται στο πεδίο του Κέντρου, οι εξελίξεις της βδομάδας που μόλις έκλεισε αναδείξανε σαν «υπαίτιο» των υπαναχωρήσεων στο συντονισμό μεταξύ Δημοκρατικής Συμπαράταξης – Ποταμιού τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη, επικεφαλής του δεύτερου.
Κι όμως, οι όποιες αντιφάσεις μοιάζουν να χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά του είναι πλήρως ευεξήγητες.
Έχει απέναντί του το ΠΑΣΟΚ, ένα συγκροτημένο και δοκιμασμένο μηχανισμό συμφερόντων, δομημένο επί δεκαετίες, ενώ ο ίδιος δεν έχει καν «μηχανισμό» με το πολιτικό νόημα του όρου
Έχει απέναντί του την κ. Φώφη Γεννηματά, υπό την ηγεσία της οποίας το ΠΑΣΟΚ ανέκαμψε στοιχειωδώς το Σεπτέμβρη του 2015, ενώ ο ίδιος έχασε έναν στους τρεις ψηφοφόρους του
Έχει απέναντί του μια υπάρχουσα μίνι συμμαχία, αποτελούμενη από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τις κινήσεις πολιτών, ενώ το Ποτάμι είναι μόνο του
Έχει απέναντί του σαν κύριο διαπραγματευτή τον κ. Χρήστο Πρωτόπαπα, κύριο εκφραστή της ΠΑΣΟΚοκρατίας, πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ, ακραίο κρατιστή και από κάθε άποψη εκπρόσωπο του παλαιοκομματισμού, μπροστά στον οποίο οι δικοί του διαπραγματευτές είναι αθώες περιστερές
Έχει μπροστά του τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ στο 4 -5%, ενώ το Ποτάμι στο 1,5 – 2%
Έχει μπροστά του το δίλημμα: ή μένω μόνος μου κι ό,τι γίνει (δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα μένω εκτός Βουλής) ή συνεχίζω την προσέγγιση, συνεισφέρω στο ενιαίο Κέντρο με ό,τι έχω, και καταλήγω να έχω πάνω απ΄ το κεφάλι μου την κ. Γεννηματά, τον κ. Πρωτόπαπα και άλλους δοκιμασμένους ανδρεοπαπανδρεϊκούς δεινόσαυρους.
Μοναδική ελπίδα του κ. Θεοδωράκη είναι α) οι ίδιοι οι ψηφοφόροι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ β) τα άλλα μικρότερα πολιτικά σχήματα. Γι΄ αυτό και προσπαθεί
να βάλει στο παιχνίδι τον πολύ κόσμο (εκλογή αρχηγού από τη βάση)
να βάλει στο παιχνίδι ισότιμα και τους άλλους μίνι παίχτες (ωστόσο: ΔΗΜΑΡ και Κινήσεις πολιτών είναι με το ΠΑΣΟΚ, η φιλελεύθερη Δράση κατά τη γνώμη μου οδεύει προς συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΔΗΣΟ του κ. Παπανδρέου είναι ασαφές προς τα πού θα κινηθεί, η κίνηση Θεοχάρη δεν μπορεί ακόμα ν΄ αποτιμηθεί, ενώ για το φιλοτσιπρικό σχήμα του κ. Λεβέντη δεν τίθεται καν θέμα)
τονίζει περισσότερο το «Κέντρο», ενώ το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την «Κεντροαριστερά»
αγωνίζεται για κάποια ισότιμη έκφραση (π.χ. κοινή συνέντευξη Τύπου της κ. Γεννηματά και του ίδιου)
Όλα αυτά, φυσικά, τα ξέρει και το ΠΑΣΟΚ. Και συμπεριφέρεται ανάλογα, στοχεύοντας βουλιμικά ψηφοφόρους και –επιλεκτικά– ακόμα και βουλευτές του Ποταμιού.
Προσωπικά, βλέπω με μεγάλη συμπάθεια τις συμπληγάδες, σχεδόν καυδιανά δίκρανα, του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, τον οποίο και ψηφίζω τελευταία, γιατί τον θεωρούσα και τον θεωρώ δύναμη (συγκριτικής) ηθικής αγνότητας στην ελληνική πολιτική σκηνή, στην προσπάθειά του να εκφράσει αυτό το διαφορετικό που αγωνίζεται κι ίδιος να το βρει. Και καθώς στο μυαλό μου έρχεται ο τελευταίος στίχος από το «Υστερόγραφο» του Σεφέρη: «Κύριε, όχι μ΄ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου», κατανοώ κάθε (τι που εμφανίζεται σαν) παλινωδία του.
13°
