Δουλεύανε κόφτες όλη τη νύχτα. Στην Ακαδημίας. Για να πάρουν τα ορειχάλκινα αγάλματα των ποιητών. Γεννήτριες και μπαλαντέζες. Δεν τους είδε, δεν τους άκουσε κανείς. Στη Στουρνάρη όλη τη νύχτα βάφανε τους τοίχους. Μαύρους. Πάλι κανείς. Δεν είδε, δε νοιάστηκε κανείς. Κάθε μέρα, κάθε νύχτα όποιος γουστάρει κάτι σπάει, κάτι λερώνει, κάτι δημόσιο, κάτι δικό του και δικό μας. Αλλά δεν τον βλέπει και δεν τον σταματά κανείς. Και μην περιμένεις να περάσει το τρόλεϊ, μωρό μου. Έχουμε πόλεμο.
Αναρωτιέμαι αν ο δήμαρχος της Αθήνας καλούσε τους κατοίκους αυτής της πόλης σε μια πλατεία για να τους δείξει, να τους εξηγήσει και να τους ζητήσει να προστατέψουν την πόλη, πόσοι θα πήγαιναν; Και πόσοι θα βοηθούσαν. Δεν θα ήταν μια μάζωξη διαμαρτυρίας για τις συντάξεις που περικόπτονται ή για τους φόρους που επιβάλλονται, αλλά για την ποιότητα του δημόσιου χώρου που καθημερινά υποβαθμίζεται. Για το Πολυτεχνείο που αποσαθρώνεται, για το Αττικόν που στέκει κουφάρι, για τη βρώμα που κατακλύζει τα πάντα, για τα αγάλματα που ακρωτηριάζονται, για το Πεδίον του Άρεως, ένα ακόμη άβατο. Failed state, failed city;
Αν η τσέπη αδειάζει, πρέπει να αδειάσει και η πόλη; Αν λυπάσαι για την ευμάρεια που χάθηκε, πρέπει να μισήσεις τον αστικό πολιτισμό; Αν βιώνεις την προσωπική σου πτώση, επιβάλλεται να αδιαφορείς για την πτώση των αγαλμάτων; Αν οι θεσμοί σε οδηγούν στην ήττα, ισοφαρίζεις καταστρέφοντας; Και όταν δεν θες ή δεν τολμάς να καταστρέψεις, ανέχεσαι αυτούς που τολμούν να το κάνουν; Σχεδόν καρτερικά ζητάς να σε πληγώνουν;
Το μίσος και η διαίρεση που εμπεδώθηκαν σε αυτή τη χώρα όλη την προηγούμενη περίοδο τώρα καρπίζουν. Η ενοχοποίηση των άλλων, των ξένων, των ισχυρών αναδείχθηκε ως κυρίαρχη πολιτική άποψη. Η διαμαρτυρία εγκαταστάθηκε ως λύση. Όσο πιο τυφλή και αδιέξοδη τόσο πιο ικανή να μας λυτρώσει. Η λογική, η δημιουργία, η συνεργασία ορίστηκαν ως ενδοτισμός και καταγγέλθηκαν. Η βία έγινε οικεία, σχεδόν νόμιμη, ιερή. Η βία ενάντια σε ποιους; Ακόμα και στον εαυτό μας.
Η αυτοκαταστροφή είναι η ιδεολογία που αναδείχθηκε ως εργαλείο λύτρωσης. Στην περήφανη διαπραγμάτευση η πλειοψηφία παραληρούσε όταν οι εκλεκτοί της απειλούσαν τους δανειστές ότι θα αυτοκτονήσουμε, αν δεν μας καλύψουν τα ελλείμματα. Οι εκλεκτοί ευτυχώς δεν πάτησαν τη σκανδάλη, αλλά η πλειοψηφία είχε μάθει να πιστεύει στην αυτοκαταστροφή. Αν δεν μπορεί να σπάσει τις Βρυξέλλες, μπορεί να σπάσει την Αθήνα. Και οι ταγοί να την κοιτάζουν με συμπάθεια, με ανοχή, «είναι ο κόσμος αγανακτισμένος, τι να κάνει;». Κάποιοι βρίσκουν στην έκπτωση της πόλης ένα αντίδοτο για την έκπτωση της πολιτικής τους.
Δεν είναι οι «κακοί» που καταστρέφουν την πόλη. Είναι η πόλη που αφήνεται να την καταστρέφουν. Είναι η πόλη που παραδίδεται. Δεν είναι το πολιτικό σύστημα που έξι χρόνια τώρα αδυνατεί να βρει μια διέξοδο στα αδιέξοδα. Είναι η χώρα που παραδίδεται στο ψέμα, τον ανορθολογισμό, τη δημαγωγία. Είναι οι πολίτες που μισούν την Πόλη και «αυτοκτονούν» μαζί της. Με κάθε τρόπο και κάθε μέρα. Είναι η ιδεολογία της αποτυχίας, η λατρεία της έκπτωσης.
10°
