Ακόμα και συμβολικά, μοιάζει σαν να είναι η υπογραφή της απόλυτης αποτυχίας μας. Ακριβώς 6 χρόνια μετά το Καστελόριζο του πρώτου μνημονίου, η κυβέρνηση φέρνει το τρίτο μνημόνιο. Η κυβέρνηση των κομμάτων που κατάκτησαν την εξουσία υποσχόμενα το «σκίσιμο» των μνημονίων. Και για να γίνει ο εξευτελισμός τέλειος, για πρώτη φορά έρχεται ένα ακόμα «προληπτικό μνημόνιο» μαζί, το τέταρτο. Τώρα τα ψηφίζουν δυο-δυο. Το τουίτερ κάνει πάρτι με το «μνημόνιο κάβα», αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία. Το προληπτικό μνημόνιο για το 2018 δηλώνει εκ των προτέρων τη σίγουρη αποτυχία. Η ίδια συνταγή θα φέρει τα ίδια αποτελέσματα και μάλιστα κάθε φορά χειρότερα γιατί πια έχει εξαντληθεί η δυνατότητα της οικονομίας να ανταποκριθεί στη φοροεπιδρομή. Η κυβέρνηση το ξέρει και γι’ αυτό προσπαθεί για να παραμείνει στην εξουσία περισσότερο, να υπογράψει τα πάντα μεν, αλλά να εφαρμοστούν σε μεταγενέστερο χρόνο.
Το «σκίσιμο των μνημονίων» ήταν η πιο χυδαία εξαπάτηση που εφαρμόστηκε εις βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας. Ακόμα και σήμερα, για πολλούς συμπολίτες μας, μνημόνιο σημαίνει «μέτρα». Και δεν μπορούν καν να καταλάβουν τι συμβαίνει και γιατί όλοι οι πρωταγωνιστές αλλάζουν πολιτική, γιατί όλοι κάνουν τα αντίθετα απ’ όσα έλεγαν. Τα μνημόνια δεν είναι μέτρα, είναι λεφτά. Δεν μας ζητούσαν μέτρα, εμείς ζητούσαμε λεφτά. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, εδώ και λίγες βδομάδες η κυβέρνηση μαζεύει το ρευστό από τα ταμεία και τα νοσοκομεία, για να πληρώσει τα έξοδα του κράτους. Όταν τελειώσουν θα «υποχωρήσει». Η διαφωνία με τους «ξένους», οι περίφημες «διαπραγματεύσεις», οι «ηρωικοί αγώνες» συνοψίζονταν σε ένα πράγμα, πόσα λεφτά δανεικά θα μας δώσουν. Εμείς θέλαμε 10 για να μην αλλάξει τίποτα στο χρεοκοπημένο σύστημα και να κυλούν όλα όπως το 2009. Αυτοί μας έδιναν 5. Τα υπόλοιπα είναι τα «μέτρα» που έπρεπε να πάρουν για να βγει ο λογαριασμός. Όταν δεν έχεις μία, θέλεις 10 και σου δίνουν 5, υπάρχει περίπτωση να μην πάρεις έστω αυτά; Γι’ αυτό όλοι «παραδόξως» υπέγραφαν. Η διαφορά ήταν στις κορόνες. Όσο πιο πολύ φώναζαν τόσο πιο επιθετική η επαιτεία. Οι τελευταίοι είναι σαν κι εκείνους στα φανάρια που σου λερώνουν το παρμπρίζ για να σε αναγκάσουν να δώσεις ένα ευρώ. Απειλούσαν κιόλας. Αυτά τα χρόνια η επιθετική επαιτεία ονομάστηκε αξιοπρέπεια. Έτσι κατάφερε να απαγορεύσει το σωστό δίλημμα: Ποια μέτρα;
Όσο περισσότερος θόρυβος, τόσο μεγαλύτερη η αποτυχία. Η χώρα μας μοιάζει να είναι σε αδιέξοδο, αφού τα έχει δοκιμάσει όλα, αφού έχει πιστέψει σε κάθε ανορθολογικό παραμύθι, βρίσκεται πάλι στον ίδιο παρανομαστή. Νέα μέτρα, νέοι φόροι, νέες μειώσεις. Και σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το 2010 γιατί τώρα δεν υπάρχει πια κανένα απόθεμα, το λίπος έχει καεί.
Γιατί βρισκόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση; Γιατί δεν δίνει κάποιος μια λογική εξήγηση της πραγματικότητας; Γιατί κάποιος δεν νιώθει την ελάχιστη ντροπή, να πει έλεγα βλακείες, έκανα λάθος; Μιλάμε ακόμα για οικονομική κρίση. Ποια οικονομική κρίση; Δεν έχουμε καμία κρίση. Κρίση είχαμε το 2010. Όταν το έλλειμμα ήταν 25 δις το χρόνο και ξαφνικά δεν μας δάνειζε κανείς. Τότε είχαμε ξαφνική κρίση, τότε κινδύνευε το κράτος να μην πληρώσει μισθούς και συντάξεις, να καταρρεύσει. Τώρα γιατί έχουμε κρίση; Πλεόνασμα λένε ότι έχουμε, ισοσκελισμένοι είναι οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και τα έξοδα για τόκους είναι μικρότερα των χωρών της Ευρώπης αφού τα δάνειά μας είναι σε κράτη, εξασφαλισμένα, με ευνοϊκούς όρους. Σχεδόν το 1/3 δίνει για τοκοχρεολύσια αυτή η κυβέρνηση απ’ όσα έδιναν οι κυβερνήσεις μέχρι το 2010. Γιατί χρεοκοπεί; Γιατί βάζει φόρους, γιατί μειώνει συντάξεις, γιατί αυξάνει το ΦΠΑ; Για να καλύψει τα έξοδά της.
Η αντιμνημονιακή απάτη έκρυψε την πραγματικότητα. Η χώρα δεν ήθελε να γίνει «κανονική». Ακόμα και η λέξη στοχοποιήθηκε, τι πάει να πει κανονική; Το ερώτημα, ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κρατισμός και πελατειακό σύστημα ή ευρωπαϊκή οικονομία ελεύθερης αγοράς, δεν τέθηκε ποτέ. Έγινε εμείς εναντίον των «ξένων κατακτητών». Εμείς εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού» των Ευρωπαίων. Κοινός, διακομματικός αγών, ο Μινώταυρος του Πάκη. Για να σώσουν το χρεοκοπημένο σύστημα που δεν σώζεται.
Κέρδισαν, ακόμα και η κούραση και η απογοήτευση του κόσμου είναι υπέρ τους. Κουρασμένοι οι πολίτες, με ψυχολογία θύματος, δεν έχουν καν κουράγιο να δουν τι ήταν λάθος απ’ όσα πίστεψαν. Όμως το αδιέξοδο παραμένει. 6 χρόνια το πολιτικό σύστημα πιστεύει στην ίδια αυταπάτη: Λίγο εκβιασμός στους Ευρωπαίους για περισσότερα λεφτά, λίγο περισσότεροι φόροι στα συνήθη υποζύγια, θα βγει ο λογαριασμός, δεν θ’ αλλάξει το σύστημα. Δεν βγαίνει. Άμα δεν πούμε την καταραμένη φράση «μείωση δαπανών του κράτους», αλλαγή του συστήματος, τίποτα δεν θ’ αλλάξει. Όσοι μιλάνε ακόμα για «μνημόνια» κοροϊδεύουν τον κόσμο. Η συνειδητοποίηση θα είναι οδυνηρή και βίαιη. Γιατί ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας ήδη είναι σε κώμα. Ό,τι έδωσε, έδωσε. Κατά συρροήν κλείνουν επιχειρήσεις, οι μεγαλύτερες αλλάζουν έδρα, οι μικρότερες βάζουν λουκέτο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλείνουν μπλοκάκια. Ο ιδιωτικός τομέας έχει ημερομηνία λήξεως.
Όσοι όλα αυτά τα χρόνια αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και πριμοδοτούν τις ανορθολογικές φωνές που τους υπόσχονται ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, θα είναι τα θύματα της επόμενης περιόδου. Θα πληρώνουν ΕΝΦΙΑ με τις συντάξεις και τους μισθούς τους, ενώ η περιουσία τους υποτιμάται συνεχώς. Θα μειώνεται συνέχεια η σύνταξη και ο μισθός του δημοσίου ενώ τα παιδιά τους θα είναι άνεργα. Στο τέλος θα πληρώσουν αυτοί που μέχρι τώρα θεωρούσαν τους εαυτούς τους προστατευμένους, δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Γιατί; Γιατί μετά από 6 χρόνια μνημονίων μαθαίνουμε ότι 178 φορείς του δημοσίου αρνούνται να απογραφούν. Γιατί η αξιοποίηση Αφάντου Ρόδου ακυρώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Κι όμως, ενώ η αποκάλυψη έχει γίνει και όλα είναι πια μπροστά μας, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ακόμα ένα λαό σε απόλυτη σύγχυση. Οι προοδευτικές φωνές σε όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης παρέμειναν μειοψηφικές. Η ανάσταση της χώρας θα καθυστερήσει ακόμα.
13°
