Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα επιβεβαιώνουν τον Kαρλ Μαρξ, που έλεγε για την ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Προπηλακισμοί, αποδοκιμασίες, προγραφές προσώπων, αλλά και διαδηλώσεις, απεργίες, κινητοποιήσεις, αγροτικά μπλόκα. Η μόνη διαφορά με το παρελθόν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πίσω από όλα αυτά, ούτε τα υποκινεί. Απλώς τα βιώνει. Και τα βιώνει με τον ίδιο τρόπο που τα βίωναν οι πολιτικοί αντίπαλοί του, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο κόμμα που να στηρίζει ή να επικρoτεί όλες αυτές τις γνωστές αθλιότητες. Όπως απροκάλυπτα έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν όμως δύο παράμετροι που κατά τη γνώμη μας έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Η πρώτη είναι η στάση των πάσης φύσεως καλλιτεχνών. Την περίοδο των «Σαμαροβενιζέλων» διάφοροι επώνυμοι καλλιτέχνες βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Έδιναν συνεντεύξεις για το «δίκιο του αγώνα», για την κοινωνία που είναι στα όριά της, για τους πολίτες που δεν αντέχουν άλλο, για τη φτωχοποίηση των Ελλήνων και πολλά άλλα. Έκαναν συναυλίες αλληλεγγύης, ξιφουλκούσαν κατά των πολιτικών που προδίδουν τα ιερά και τα όσια της χώρας, στηλίτευαν τα μνημόνια που διαλύουν την κοινωνία. Αλήθεια, τώρα πού είναι όλοι αυτοί; Δεν έχουν τα δίκια τους όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που διαδηλώνουν; Δεν έχει ταξικότητα ο αγώνας των αγροτών; Ή μήπως το τρίτο μνημόνιο έχει διαφορές από τα δύο προηγούμενα; Άραγε, πού έχουν κρυφτεί ο Κιμούλης, η Χαρούλα, ο Λάκης και τ’ άλλα παιδιά; Πού πήγαν οι κήνσορες του αντιμνημονιακού αγώνα; Πού χάθηκαν οι καλλιτέχνες της αγανάκτησης; Μήπως διορίστηκαν πουθενά; Μήπως γοητεύτηκαν από το χάδι της εξουσίας; Ή μήπως δεν είναι πλέον τόσο ευαίσθητοι όσο ήταν στο παρελθόν;
Η δεύτερη παράμετρος είναι η στάση καναλιών απέναντι στις διαδηλώσεις. Πολλές φορές βλέποντας τηλεόραση νομίζει κανείς ότι παρακολουθεί απεργιακό δελτίο του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΤV. Πλέον οι απεργίες, τα μπλόκα, το κλείσιμο των λιμανιών δεν πλήττουν την οικονομία, δεν βλάπτουν τον τουρισμό, δεν αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, δεν προκαλούν προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία των πόλεων και κατ’ επέκταση της χώρας. Τώρα γίνονται για καλό σκοπό, τα αιτήματα είναι δίκαια και οι συντεχνίες δεν υπάρχουν. Πλέον δεν έχουμε καλούς και κακούς υπαλλήλους, δεν έχουμε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που δουλεύουν αόκνως για να ταΐζουν τους τεμπέληδες δημόσιους υπαλλήλους, δεν έχουμε ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού, ούτε κιου με δηλώσεις αγανακτισμένων με αυτούς που κλείνουν τους δρόμους, με καταστηματάρχες που είναι σε απόγνωση, με τουρίστες που δεν μπορούν να απολαύσουν τις ομορφιές της χώρας. Τώρα που όλα αυτά είναι κατά του εχθρού –κοινώς του ΣΥΡΙΖΑ– ως και ο… Στρατούλης καθίσταται αγαπητός για ορισμένα ΜΜΕ.
Τι δηλούν τα προαναφερθέντα; Το έλλειμμα αξιοπιστίας δύο «πλευρών», όπως είναι τα ΜΜΕ και οι καλλιτέχνες, οι οποίοι παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Αρέσει δεν αρέσει, οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από ελίτ (πολιτικούς, διανοούμενους, καλλιτέχνες, ΜΜΕ) που θα τους δείξουν το δρόμο, που θα τους καθοδηγήσουν. Με την προϋπόθεση ότι θα έχουν κύρος και αξιοπιστία. Στη χώρα μας υπάρχει τεράστια υστέρηση αυτών τα «φωτισμένων μειοψηφιών». Ίσως γιατί στο πρόσφατο παρελθόν τους δαιμονοποιήσαμε, τους ακυρώσαμε, τους στιγματίσαμε. Η κρίση που βιώνουμε ας μας κάνει να τα ξανασκεφτούμε όλα. Κυρίως για το ποιους ανθρώπους πιστέψαμε και ποιους ανθρώπους στείλαμε στο πυρ το εξώτερο.
12°
