Όλη η Ελλάδα έχει να διηγηθεί μία οικογενειακή ιστορία όπου ο μπαμπάς ή κάποιος παππούς αρνήθηκε να αγοράσει οικόπεδο που στη συνέχεια πήρε τεράστια αξία. «Του έλεγαν του παππού να πάρει εκείνα τα στρέμματα αλλά πού να φανταστεί ότι μετά θα τα ήθελαν για ανάκτορα και πλατεία Συντάγματος». Η προσωπική μου ιστορία θα αφηγείται πως αρνήθηκα να βάλω το χέρι στην τσέπη και να ακουμπήσω ένα χιλιαρικάκι πάνω στην απόδοση που πλήρωνε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όταν ξεκίνησε η κούρσα, οι στοιχηματικές έδιναν στον Μητσοτάκη απόδοση 18.00. Κοινώς έπαιζες τότε χίλια ευρώ και τώρα έβλεπες στην κάρτα σου ένα πιστωτικό υπόλοιπο με δεκαοχτώ λαχταριστά χιλιάρικα. Μπορείτε να το διανοηθείτε; Δεκαοχτώ χιλιάρικα. Το στοίχημα είναι η μοναδική περίπτωση που μπορείς να βγάλεις λεφτά από πολιτικό, εκτός βέβαια και αν κάνεις δουλειές μαζί του.
Όμως το πρόβλημά μου ήταν διπλό. Δεν είχα να παίξω ένα χιλιάρικο και δεν έδινα στον Κυριάκο πιθανότητες νίκης. Όμως, όποτε έβλεπα δελτία ειδήσεων το ενδεχόμενο ερχόταν στο αυτί και μου ψιθύριζε ότι, του κερατά, κάποια στιγμή και η λογική θα πατήσει πόδι αλλιώς θα σηκωθεί να φύγει οριστικά από τη χώρα. Λίγες μέρες πριν την εκλογή του πρώτου γύρου τον πέτυχα σε ένα ασανσέρ. Τον ρώτησα αν περνάει στο δεύτερο γύρο, χωρίς, βέβαια, να αποκαλύψω γυμνή την ιδιοτέλειά μου. «Άνετα, αυτό έχει εξασφαλιστεί και τις τελευταίες μέρες ανεβαίνω ραγδαία». Ήμουν έτοιμος να του ζητήσω ένα χιλιάρικο. Πρώτον γιατί αυτός το είχε, δεύτερον για να αποδείξει ότι πιστεύει στη νίκη του, τρίτον για να μοιραστούμε τα κέρδη και εγώ να βγάλω εννιά χιλιάρικα από το τίποτα. Δεν ξέρω αν με σταμάτησε η συστολή μου ή το γρήγορο ασανσέρ, αλλά δεν τόλμησα να ζητήσω το ιδιαίτερο ρουσφέτι μου. Το βράδυ της Κυριακής, όταν όλοι τον περίμεναν στη Χαλκοκονδύλη, εγώ πήγα μήπως και τον πετύχω στο μικρό γραφείο του, στην Ευφρονίου. Εκεί ήταν. Ζήτησα από το συνεργάτη του να με βάλει μέσα. «Λυπάμαι δεν γίνεται. Όχι» ήταν η απάντηση στο SMS μου. Δεν έβγαλα ούτε λεφτά, ούτε ρεπορτάζ από τον Κυριάκο.
Λίγο αργότερα, στη Χαλκοκονδύλη, παρακολουθούσα κομματικούς φίλους να πατάει ο ένας πάνω στον άλλον προκειμένου να δείξουν πρόσωπο και χαμόγελο προς το νέο αρχηγό. Όμως έτσι δεν γίνεται πάντα; Η εξουσία είναι σαν το ροκφόρ: είναι οι μύκητες που δίνουν τη γεύση. Βλέπω τον Μητσοτάκη στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του και σκέφτομαι ότι και αυτός, λογικά, θα πάρει τον δρόμο που ακολούθησαν και οι άλλοι. Ευτυχώς υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να κάνω λάθος. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, όμως αυτή του Κυριάκου βρίσκεται πάνω σε μερικές ιστορικές ιδιαιτερότητες. Ο Μητσοτάκης δεν εξελέγη, απλώς, για να θέσει εκ νέου τη Νέα Δημοκρατία σε τροχιά εξουσίας. Εξελέγη επειδή, όντως, η υποψηφιότητά του απέκτησε, από ένα σημείο και μετά, κινηματικό χαρακτήρα, ταυτίστηκε με το πρόσωπο της λογικής, υιοθετήθηκε από πολίτες και άλλων χώρων. Ο Κυριάκος σηματοδοτεί πλέον τη νέα μορφή του δικομματισμού. Η λογική απέναντι στο λαϊκισμό. Ο ρεαλισμός απέναντι στα ψέματα. Αν θέλετε και η συγκρότηση έναντι της ημιμάθειας και των ιδεοληπτικών κλισέ. Α, ναι, θα ήταν καλύτερο η αντιπαράθεση να γίνεται μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών, αλλά αυτή είναι μία πολυτέλεια που, ιστορικά, έχουμε αφαιρέσει από τα κοινά μας.
Είναι, λοιπόν, σουρεαλιστικό, που σε ένα γόνο πολιτικής οικογένειας, σε ένα γιο πρωθυπουργού, σε έναν Μητσοτάκη, ανατίθεται να αντιπαρατεθεί με το σύστημα που εξέθρεψε την οικογενειοκρατία, τη διαφθορά, το χυδαίο λαϊκισμό. Είναι ειλικρινής στις προθέσεις του; Ας υποθέσουμε ότι είναι, αυτό άλλωστε πουλάει ως πολιτικός. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει πολιτικό ακροατήριο σε κρίσιμο όγκο. Μπορεί κάποιος να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα χωρίς λαϊκισμό, χυδαίες υποσχέσεις και ψέματα; Εντάξει, μπορεί με το τρίτο μνημόνιο να αγοράσαμε αλήθεια. Οι πολίτες είναι πλέον δύσπιστοι και περισσότερο επιφυλακτικοί. Τα ψέματα τελείωσαν, όμως είναι πάντα υπέροχα όταν τα ακούς. Γίνεται, Κυριάκο, χωρίς ψέματα;
13°
