Στη χώρα αυτή λείπει το μέτρο. Παράδειγμα; Κυριάκος Μητσοτάκης. Άλλοι τον βλέπουν ως τον γνήσιο εκπρόσωπο του Μίλτον Φρίντμαν και της λαίλαπας του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας. Άλλοι τον περιμένουν να ανυψωθεί από τα «γήινα», όπως ο Ιησούς, επιτελώντας ένα ακόμα θαύμα: τη μετατροπή εν μια νυκτί της ΝΔ από μουχλιασμένο κόμμα σε σύγχρονο πολιτικό οργανισμό.
Η πρώτη τάση του «ανάθεμα» υιοθετήθηκε ήδη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και, δυστυχώς, από την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Φώφη Γεννηματά. Η δεύτερη από τη σχετικά μεγάλη μεν σε ό,τι αφορά το εκλογικό σώμα της ΝΔ αλλά μικρή ομάδα σε σύγκριση με το σύνολο των ψηφοφόρων του κόμματος.
Στην πραγματικότητα, συνέβη αυτό που άκουσα το βράδυ της Δευτέρας σε φιλική παρέα: «αν εκλεγόταν ο Βαγγέλης, δεν θα συζητούσαμε σήμερα το τι συνέβη σε αυτό το κόμμα». Τώρα ασχολούμαστε όλοι, και αυτό είναι ένα πρώτο θετικό σημάδι ότι στο πολιτικό σκηνικό, εκεί που φαίνονται όλα τελειωμένα, μπορούν να αλλάξουν πολλά.
Κατά τη γνώμη μου, μια σοβαρή πτυχή της εκλογής του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η εξής. Το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα έχει φάει τα ψωμιά του. Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ από «συνεπή» αντιμνημονιακή δύναμη, μέχρι μόλις πέρσι τέτοιο καιρό, σε συνεπή εκτελεστή του «μνημονίου 3» κατάργησε διά παντός τη γραμμή «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» που κυριάρχησε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις, πλην των άκρων, έγιναν, δηλαδή, «συστημικές» και πληρώνουν το τίμημα της φθοράς από την εφαρμογή μιας αδιέξοδης πολιτικής. Η εξέλιξη αυτή σκορπά κύματα απογοήτευσης κυρίως σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας που έδωσαν όχι μία αλλά δύο ευκαιρίες στον κ. Αλέξη Τσίπρα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Και αυτός τσουρουφλίζεται με τον ίδιο τρόπο που «κάηκαν» οι προκάτοχοί του πρωθυπουργοί...
Το νέο στην πολιτική σκηνή δεν θα προκύψει βεβαίως από παρθενογένεση. Αυτό είναι το πρώτο σημαντικό συμπέρασμα που ανακύπτει από την κάλπη του δεύτερου γύρου στις εκλογές της ΝΔ. Ας το κρατήσουν αυτό και οι διάσπαρτες και αποπροσατατολισμένες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που εδώ και χρόνια αναζητούν τρόπους πολιτικής έκφρασης στο... υπερπέραν.
Το δεύτερο ενδιαφέρον αποτύπωμα είναι πως η κοινή γνώμη αναζητά «αντίβαρο» ηγέτη στη μονοκρατορία του κ. Τσίπρα. Αναζητά δηλαδή εναλλακτική λύση «κυβερνησιμότητας» καθώς είναι ολοφάνερο πως τα φθαρμένα –και συνεχώς φθειρόμενα–υλικά του «σήμερα» δεν τον ικανοποιούν. Ως τώρα διαπιστωνόταν ένα κενό στο κρίσιμο αυτό ζήτημα, που έδινε στον σημερινό πρωθυπουργό την ευχέρεια να κινείται χωρίς αντίπαλο –ή και να επιλέγει την ακινησία– και να αποτελεί τον μοναδικό προνομιακό συνομιλητή με το διεθνή παράγοντα. Η εκλογή του κ. Κυρ. Μητσοτάκη σηματοδοτεί το τέλος εποχής σε αυτή την πορεία. Και μόνο το γεγονός ότι θα υπάρξει πόλος αξιωματικής αντιπολίτευσης θα δημιουργήσει μια νέα κατάσταση από το Μαξίμου, που ακόμη δεν γνωρίζει πώς θα τη διαχειριστεί.
Όλα αυτά βεβαίως μπορεί να εξελιχθούν μόνο αν ο νέος αρχηγός της ΝΔ κατορθώσει να βγάλει το κόμμα του από την «πολιτική και ιδεολογική μούχλα», όπως εύστοχα αναφέρει ο κ. Γ. Κύρτσος, που επί χρόνια σημαδεύει καθοριστικά το χώρο της συντηρητικής παράταξης. Μόνο αν ο ο λαϊκισμός πάψει να καταδυναστεύει ένα κόμμα εξουσίας, που υπέκυψε στον πειρασμό του κρατισμού και των παροχών. Μόνο αν ενισχυθούν οι ευρωπαϊκές διασυνδέσεις της ΝΔ, που τα τελευταία χρόνια έχουν περιθωριοποιηθεί. Μόνο αν ενισχυθεί ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας του κόμματος. Και κυρίως μόνο αν υιοθετηθεί με συνέπεια ένα πρόγραμμα μεταρρυθμιστικό, που ο κ. Μητσοτάκης το εξαγγέλλει –και, σημειώστε, κέρδισε τις εκλογές στη ΝΔ χωρίς να το κρύψει–, αλλά αυτό απέχει πολύ από το να αποτελέσει προγραμματική βάση του κόμματος με συνέπεια και προοπτική.
Το ελπιδοφόρο είναι πως στη φάση αυτή στέφονται τα βλέμματα και πολιτών που δεν έχουν σχέση με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η συμπάθεια προς τον Κυριάκο σηματοδοτεί την απαρχή ευρύτερων διεργασιών και αναζητήσεων στην κοινωνία, που μπορεί να παρακάμψει το θαύμα της «παρθενογένεσης» και να δώσει ώθηση σε αλλαγές που ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε σήμερα.
12°
