Στις 21 Δεκεμβρίου του 2000 η βασίλισσα Βεατρίκη της Ολλανδίας έβαλε την υπογραφή της στο πρώτο νομοσχέδιο στην παγκόσμια ιστορία που αναγνώριζε τον γάμο μεταξύ ομοφύλων. Εντός Ευρώπης, το παράδειγμα των Ολλανδών ακολουθήσαν 12 ακόμα χώρες ενώ άλλες 11 περιορίστηκαν στην ψήφιση ρυθμίσεων που θυμίζουν το ελληνικό σύμφωνο συμβίωσης.
Σε αντίθεση με τα όσα πιστεύει μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης, η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια δεν αποτελεί, εν έτει 2015, κάποια ιδιαίτερα προοδευτική ή «αριστερή» μεταρρύθμιση αλλά μια φοβερά αυτονόητη ρύθμιση. Εξάλλου, το Νοέμβριο του 2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου καταδίκασε την Ελλάδα, καθώς έκρινε ότι αποκλεισμός των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης συνιστά παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (υπόθεση Vallianatos and Others v. Greece).
Μιας και στην Πολιτική οι ερωτήσεις είναι συχνά πιο σημαντικές από τις απαντήσεις, κακώς προσπαθούν κάποιοι να απαντήσουν σε ερωτήματα τύπου «πρέπει οι gay να παντρεύονται;» ή «πρέπει να οι gay να υιοθετούν παιδιά;». Τέτοιου τύπου ερωτήματα είναι συχνά λιγότερο αθώα από όσο μοιάζουν καθώς υπονοούν ότι η γνώμη της πλειοψηφίας είναι κρίσιμη για τη νομική αναγνώριση δικαιωμάτων της μειοψηφίας.
Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι το εξής: πρέπει το κράτος να ενθαρρύνει ή να αποδοκιμάζει το είδος των προσωπικών σχέσεων που συνάπτουν οι πολίτες του; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητα αρνητική. Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να προχωρήσει καθώς η Πολιτεία οφείλει να παραμένει απούσα και αυστηρά ουδέτερη έναντι της ιδιωτικής ζωής όλων μας.
Όταν κάποιος εναντιώνεται στο δικαίωμα αναγνώρισης της κοινής ζωής των ομόφυλων ζευγαριών, ουσιαστικά αναγνωρίζει στον εαυτό του κάποιο ανώτατο δικαίωμα να ορίσει τη ζωή του διπλανού του, να μπει στην κρεβατοκάμαρα του και να του υποδείξει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Αντίστοιχα, στην περίπτωση της καύσης των νεκρών, το ερώτημα δεν είναι αν κάποιος πρέπει να έχει το δικαίωμα να καεί αλλά αν το κράτος πρέπει να έχει λόγο και στον τρόπο που θα πεθάνουμε. Ομοίως, στη συζήτηση περί δημιουργίας τεμένων στην Ελλάδα, το μόνο ερώτημα είναι αν το κράτος πρέπει να αποφασίζει ποιοι δικαιούνται να λατρεύουν ελεύθερα τον Θεό τους και ποιοι στα κρυφά.
Κατά συνέπεια, η γνώμη που μπορεί να έχει ο καθένας για τους ομοφυλόφιλους είναι αδιάφορη. Η Βουλή δεν θα κληθεί να ψηφίσει υπέρ ή κατά του τρόπου ζωής τους αλλά υπέρ ή κατά της ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών της χώρας, γι’αυτό και ακόμα και ομοφοβικοί βουλευτές θα πρέπει να το υπερψηφίσουν.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
15°
