Αν ανήκει κανείς, σε εκείνους τους μικροοφειλέτες, που σύμφωνα με την σημερινή ειδησεογραφία, κινδυνεύουν για χρέη μέχρι 300 ευρώ να δουν τις συντάξεις τους, τους μισθούς τους ή ακόμη και το Ι.Χ. τους να κατάσχονται, δεν είναι πολύ πιθανό να πάρει με καλό μάτι την εξής (επίσης σημερινή) είδηση: «Από τα 13 δις που χρωστάνε 1.500 μεγαλοοφειλέτες, το δημόσιο κατάφερε να εισπράξει μόλις 19 εκατομύρια»!
Συμπέρασμα; Οι μεγαλοοφειλέτες δεν πληρώνουν αλλά οι μικροοφειλέτες βλέπουν τους μισθούς τους να κατάσχονται. Ίσως είναι η πρώτη φορά που τα προσχήματα πέφτουν, κάνοντας τόσο μεγάλο πάταγο. Και μέσα στο γενικευμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», η ανάγκη για επιβίωση, αποκαλύπτει ρόλους και συμμαχίες στην πολιτική διατροφική αλυσίδα, που για χρόνια παρέμεναν καμουφλαρισμένες.
Οι μεγαλοοφειλέτες επιτέλους, ήρθε η ώρα να εισπράξουν τις «αποδόσεις» μιας επένδυσης δεκαετιών στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Για χρόνια, οι πρώην «επώνυμοι επιχειρηματίες» και νυν «ονόματα λίστας με αρχικά» συνεργάζονταν άψογα με πολιτικούς και παρατρεχάμενους παράγοντες. Θα έπρεπε να βρίσκεται κανείς μετανάστης στο Άλφα Κενταύρου για να μην το προσέξει. Έργα, αναθέσεις, «σταβά μάτια», «παραγραφές» και «δωράκια» σφύριζαν επίμονα πάνω από τα κεφάλια μας. Ε, τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Που μεταφράζεται και ως «έτσι-και-κάνεις-κανένα-αστείο-και-με-δώσεις-θα-σε-πάρω-μαζί-μου».
Ο νυν υπέρ πάντων αγών, δεν δίνεται για τους «εκτός» αλλά για τους «δικούς μας». Προκειμένου να μη θιγούν οι «συνέταιροι» ας μειωθούν λίγο ακόμα οι μισθοί και οι συντάξεις! Π.χ., τους τελευταίους μήνες, οι νομοταγείς πολίτες αυτής της χώρας, βλέπουν άφωνοι τη μάχη που δίνουν οι «εκπρόσωποί τους» να διασώσουν τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους. Τους επίορκους! Όχι τους αθώους. Αυτούς που στο κάτω-κάτω, λόγω της (για να το πούμε κομψά) «συνειδησιακής ελαστικότητας» που επέδειξαν, θα έχουν βάλει κάτι στην άκρη και δεν θα βρεθούν στο δρόμο, χωρίς να έχουν να θρέψουν τα παιδιά τους.
Όμως ακόμα και γι αυτούς, τους αποδεδειγμένα λαμόγια, δίνεται ιερός αγώνας! Και θυσιάζονται επιδόματα και παροχές, προκειμένου να μην πειραχτούν. Έτσι είναι όμως… Όταν τα προσχήματα πέφτουν, οι πραγματικές ανάγκες βγαίνουν στην επιφάνεια. Και τώρα, η πραγματική ανάγκη, είναι η σωτηρία των «πελατών». Που με την ψήφο τους θα ξαναβγάλουν εκείνους τους πολιτικούς που τους προστάτεψαν, ώστε να τους ξαναπροστατέψουν, κοκ.
Οι άλλοι, ας πρόσεχαν. Ήρθε η ώρα της τιμωρίας τους. Γιατί τα λεφτά είναι προφανές πλέον ότι δεν φτάνουν για όλους. Ας μην παρίσταναν τους ανεξάρτητους μάγκες, που «δεν έχουν σχέση με τα κομματικά γραφεία». Και ας μην κοιτούσαν με αυτή την εκνευριστική ανωτερώτητα, όσους έγλυφαν και ξεροστάλιαζαν με τα ραβασάκια των βουλευτών τους για μια αργομισθία. Διότι ναι, είναι όντως όνειδος να περνάς τη ζωή σου με τη ρετσινιά π.χ. «Ψηφοφόρος Ευρυπίδη Στυλιανίδη». Αλλά τουλάχιστον έχεις ένα σίγουρο μισθό.
Την ώρα λοιπόν που πέφτουν τα προσχήματα, το παιχνίδι των αντιπερισπασμών (το λες και μπαράζ αλληλοκαρφωμάτων) βρίσκεται σε πλήρη έξαρση: Μεγαλοοφειλέτες εκδότες κάνουν τους τιμητές «αντιμνημονιακούς», υιοθετούν«πατριωτική» ρητορική και απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία. Χαϊδεμένοι μεγαλο-συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου, εν μια νυκτί, ξεχνάνε τα δάνεια και τις σπατάλες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και μετατρέπονται σε επαναστάτες ποπολάρους που ξεμπροστίαζουν τις παράνομες διευκολύνσεις του πρώην «ομόσταυλου» πολιτικά Βενιζέλου με Μεγιστάνες.
Όλοι σε ένα απεγνωσμένο αγώνα δρόμου, με το δάχτυλο σηκωμένο σε στάση «Πνεύμα και Ηθική», να προσπαθούν να ρίξουν στην αρένα τον άλλον (τον πρώην συνδαιτημόνα τους στο κρατικό τραπέζι), μήπως και κερδίσουν λίγο χρόνο.
Μόνο που έχει αρχίσει να φαίνεται πλέον ξεκάθαρα, ότι πρόκειται για μέλη του ίδιου θιάσου: Και εκείνοι που επικαλούνται το «καταραμένο μνημόνιο» (που για κάποιο περίεργο λόγο όχι μόνο δεν τους έχει θίξει αλλά τους έχει αυξήσει τους «πελάτες») και εκείνοι που παριστάνουν τους ευρωπαϊστές και υπερασπίζονται με κάθε τρόπο την παραμονή μας στο Ευρώ (ώστε να πληρώνεται ο Αιμίλιος Λιάτσος και η Τάνια Ιακωβίδου σε σκληρό νόμισμα;) και παριστάνουν ότι αγωνίζονται για την ανάπτυξη (που έμαθαν την «Ανάπτυξη» οι διοριστές;), στο ίδιο στρατόπεδο βρίσκονται. Οι ίδιοι ανυπεράσπιστοι μικροοφειλέτες που απειλούνται με κατάσχεση τους τρέφουν και τους δύο. Γιατί αυτοί βρίσκονται για άλλη μια φορά «εκτός».
Και αυτό ίσως είναι το μακροπρόθεσμο κέρδος: Ότι όταν πέφτουν τα προσχήματα, σημασία έχει ποιός είσαι. Όχι ποιός ποζάρεις ότι είσαι.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
11°
