Η σοσιαλδημοκρατία δεν πιστεύει στη βία, για τούτο στην Ελλάδα είναι παράπλευρη απώλεια του εμφυλίου πολέμου, της πολιτικής και πολιτιστικής αθλιότητας που δημιούργησε – είναι θύμα της πρωτόγονα συγκρουσιακής πολιτικής κουλτούρας μας, της απληστίας των νικητών και του ρεβανσισμού των ηττημένων. Το ΠΑΣΟΚ δεν έγινε σοσιαλδημοκρατικό, παρά τις προσπάθειες του Κώστα Σημίτη, γιατί ήταν κόμμα «ασιατικού δεσποτισμού», συμμαχία του ιδιοφυούς κοσμοπολίτη και αριστοκράτη τροτσκιστή Ανδρέα Παπανδρέου, με παιδιά που γεννήθηκαν σε χωριά χωρίς ηλεκτρικό και έγιναν αριστερά μέσω κατηχητικού, Λένιν, Βελουχιώτη και (ποιος τους θυμάται;) Μπαράν-Σουίζι.
Η σοσιαλδημοκρατία απαιτεί γνώσεις και καλλιέργεια, άρα πυρήνας της είναι οι χιλιάδες νέοι που πηγαινοέρχονται συνεχώς στο εξωτερικό για δουλειές, ταξίδια, εθελοντισμό, σπουδές, με Erasmus – απαιτείται όμως να ανατρέψουν τους γέροντες που ηγούνται σήμερα των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και των διαφόρων κινήσεων του χώρου. Αν θέλαμε να επιταχύνουμε το ιστορικό προτσές δημιουργίας σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, θα έπρεπε για δέκα χρόνια να κλείσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια και τα παιδιά μας να φοιτούν όλα, υποχρεωτικά, σε ΑΕΙ και ΤΕΙ από Ιταλία έως Λαπωνία και από Ιρλανδία έως Αυστρία. Αλλά αυτό αποκλείεται να το δεχθούν ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ., που τα συμφέρει η χώρα να έχει αγωνιστές (εθνικούς ή ταξικούς ή ριζοσπαστικούς) και όχι δημιουργικούς πολίτες.
Ο Δ.Ψ. είναι δημοσιογράφος και έως πρόσφατα καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Το βιβλίο του «Χιονίζει στις Αγριολεύκες» κυκλοφορεί από τις εκδ. Γαβριηλίδη
17°
