Πριν λίγες μέρες, οι ανάγκες της προεκλογικής μάχης που δίνω με έφεραν στη Βαρβάκειο Αγορά. Την ώρα που συνομιλούσα με απλούς ανθρώπους που είχαν βγει πρωί πρωί να ψωνίσουν, μια κολοστεκούμενη ηλικιωμένη κυρία κρατώντας δύο σακούλες με ψώνια μού είπε: «Καλά, βρε παιδάκι μου, τώρα βρήκες να ασχοληθείς με την πολιτική, τώρα που όλος ο κόσμος βρίζει τους πολιτικούς; Δεν σου είπε τίποτα ο πατέρας σου, που είναι παλιά καραβάνα σ’ αυτά;».
Χαμογέλασα χωρίς να απαντήσω, αλλά αυτή η φράση τριγυρνούσε στο μυαλό μου όλη μέρα. Όχι για το αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση να ασχοληθώ με την πολιτική τη λάθος στιγμή, αλλά για το αν μπορούσα να πείσω τη συγκεκριμένη κυρία αλλά και τον κάθε Αθηναίο πως τις αποφάσεις στη ζωή δεν τις παίρνεις πάντα ζυγίζοντας σε ζυγαριά ακριβείας τα υπέρ και τα κατά, αλλά και γιατί γουστάρεις ορισμένες φορές να πας κόντρα στο ρεύμα, να ρισκάρεις στα δύσκολα, να ξεβολευτείς απο την ασφάλεια που σου δίνει η καλή δουλειά και το ισχυρό επίθετο.
Έρχεται κάποια στιγμή που λες «αυτό μπορώ να το κάνω καλύτερα». Είναι η στιγμή που προσπαθείς να βάλεις τη δική σου σφραγίδα, μ’ αυτά που πιστεύεις και ονειρεύεσαι για το αύριο σήμερα σε μια εποχή κρίσης και αναταραχής. Με ένα μουδιασμένο και εν πολλοίς φθαρμένο πολιτικό σύστημα και με ψηφοφόρους χαμένους στη μετάφραση, απογοητευμένους και οργισμένους απο τα προεκλογικά «θα» και τα μετεκλογικά «πρέπει», αμήχανους αλλά και υποψιασμένους από την προσπάθεια πολλών να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση μιας εδέμ που τους περιμένει στη γωνία αν τους πιστέψουν, αν τους ακολουθήσουν.
Κι όμως, αυτή η εποχή της κρίσης είναι η εποχή που θα γεννήσει τα καινούργια σύμβολα, τις νέες πραγματικότητες, τις αληθινά φρέσκιες ιδέες. Αλλά ο τοκετός δεν μπορεί να είναι ανώδυνος, έχει πόνο κι έχει και ζόρι. Αν θέλεις να πας ένα βήμα παρακάτω, αν θέλεις να προσπαθήσεις να βάλεις ένα λιθαράκι στο καινούργιο, αυτό πρέπει να το φας. Κόντρα στο ρεύμα, λοιπόν, αυτό το ζόρι αποφάσισα να το περάσω και να πέσω στη θάλασσα τώρα που είναι φουρτουνιασμένη. Άλλωστε το λιμάνι είναι μόνο για ξεκούραση, όχι για να περνάς τη ζωή σου εκεί, δεμένος στη μονοτονία της νηνεμίας.
Το παλιό πεθαίνει και αντί να φάμε όλο μας το χρόνο μοιρολογώντας το, είναι καλύτερα να το κηδέψουμε, να το ενταφιάσουμε, να του βάλουμε κι ένα ωραίο μνήμα και να γυρίσουμε σελίδα δημιουργώντας το νέο όχι μόνο ατομικά, αλλά και ως αποτελέσμα δράσης συλλογικής. Αν κάτι μάς διδάσκει όλους η κρίση αυτό είναι πια η συνέπεια στις αξίες που κουβαλάμε, αλλά και η αλήθεια, αναγκαία προϋπόθεση προόδου σε έναν κόσμο που είχε μάθει στο ψέμα, που η φαυλότητα, η ανομία και η απουσία αισθήματος ενοχής ήταν ο κανόνας, ο τσαμπουκάς, η μαγκιά.
Ε, λοιπόν, κατεβαίνω στην πολιτική γιατί δεν γουστάρω όλα αυτά, γιατί δεν γουστάρω την ευθύνη της ανοχής, την ενίσχυση της συμπεριφοράς της μάζας, τις τάσεις εκφασισμού μιας κοινωνίας απλά και μόνο για να τιμωρήσει όσους φταίνε. Ναι, να τους τιμωρήσουμε μαζί, αλλά όχι έτσι, χωρίς πανικό και δαιμονοποιήσεις, αλλά με αύξηση του ποσοστού αυτογνωσίας του καθένα μας και με εθνική συνείδηση. Πρέπει να επενδύσουμε ξανά δημιουργικά στον εαυτό μας, στον τόπο μας και στους συμπολίτες μας. Μπορούμε να τα καταφέρουμε.
13°
