Ο λαϊκισμός φουντώνει καθημερινά. Δηλητηριάζει όλες τις πτυχές του κοινωνικού μας βίου. Και ο θυμός που έγινε οργή και μετά μίσος θολώνει την ικανότητα διάκρισης, ποιο είναι σωστό, ποιο λάθος, ποιο το σημαντικό και ποιο το ασήμαντο.
Πριν δύο μέρες, είδαμε στα Μέσα Ενημέρωσης εφοριακούς με επικεφαλής συνδικαλιστές να εμποδίζουν συναδέλφους τους να λάβουν μέρος σε διαγωνισμό για την συμμετοχή τους σε επίλεκτο σώμα ελεγκτών. Το πόσο η φοροδιαφυγή κατατρώει την οικονομία μας, το πόσο άδικη είναι και ποιος την πληρώνει τελικά έχει αναλυθεί πολλές φορές. Έστω και αργά, γίνεται μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα σώμα που θα είναι πιο ευέλικτο, πιο ανεξάρτητο και χωρίς τις γνωστές αγκυλώσεις της ελληνικής γραφειοκρατίας. Ποια σοβαρή απάντηση θα μπορούσε να προβληθεί για την εμπόδισή του; Τι θράσος απύθμενο είναι αυτό; Ότι θέλουμε η επιλογή να γίνεται πελατειακά και όχι με εξετάσεις; Η πιο αθώα εκδοχή. «Χαλάει η πιάτσα» και μαζί χάνεται το «μέλι» για κάποιους; Ίσως. Αλλά γιατί να δώσουν λογαριασμό;
Μήπως δίνουν όσοι καθηγητές εμποδίζουν την διεξαγωγή των πρυτανικών εκλογών; Όσοι διώχνουν από την Ακρόπολη τουρίστες που ήρθαν να την δουν από την άλλη άκρη του κόσμου; Όσοι κατέλαβαν ακόμα και υπουργεία; Κάθε κάστα έχει και τα δικά της μικροσυμφέροντα και η Ελλάδα είναι γεμάτη από κάθε λογής συντεχνίες και εξαρτήσεις.
Αυτό το κράτος δεν διορθώνεται με μικροδιευθετήσεις και μπαλώματα. Απαιτείται στήσιμο από την αρχή. Μεγάλες μεταρρυθμίσεις, όχι μισές, και ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα που δίνει την εντύπωση να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών, να προχωρά αμέριμνα προς τα βράχια. Αν όμως δεν καταφέρει να αλλάξει το ίδιο, η επόμενη κατάσταση που θα προκύψει κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα είναι καλύτερη.
Ο κόσμος έχει δίκιο να θυμώνει για τα άδικα μέτρα, τις οριζόντιες περικοπές, την απότομη αλλαγή του οικογενειακού του προγραμματισμού. Υπάρχουν όμως και αυτοί που θυμώνουν γιατί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Τα όσα περιέγραψα πριν για τις εφορίες θεωρώ ότι είναι κορυφαίο σύμπτωμα της Ελλάδας που αντιστέκεται στην αλλαγή και ζούμε τον πόνο που η κυοφορία του καινούριου επιφέρει.
Έστω και δειλά φαίνονται τα πρώτα σημάδια ωριμότητας. Οι βουλευτές, που τόσα έχουν ακούσει αυτό τον καιρό, έδειξαν υπευθυνότητα στην κρίσιμη ψηφοφορία της Κυριακής. Εκτός από αυτούς που είτε από πεποίθηση (έξοδο από την Ευρώπη) είτε γιατί ενέδωσαν στις τοπικές πιέσεις (και πιστέψτε με είναι πολλές) υπήρξαν και αυτοί, τα δύο τρίτα σχεδόν, που κατάλαβαν τι θα σήμαινε άμεση χρεοκοπία τώρα.
Η εικόνα ξεδιαλύνει. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν ένα σύγχρονο κράτος, με θυσίες ναι, αλλά στην Ευρώπη και αυτοί που επιθυμούν την απομόνωση της δραχμής και επιστροφή στη μιζέρια, στους πολιτικάντηδες και τους μαυραγορίτες.
Ας διαλέξουμε πλευρά. Η ώρα της ευθύνης έφτασε για όλους μας.
*Ο Συμεών Κεδίκογλου είναι γιατρός. Εργαζόταν στο ΕΣΥ ως το 2009 που εκλέχθηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στο νομό της Εύβοιας. Είναι γραμματέας της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής.
12°
