Καλεσμένος σε ένα σπίτι βρέθηκα δίπλα σε οδοντιάτρους, που δουλεύουν στο ΙΚΑ. Δεν γνωρίζω πως προσλήφθηκαν –εννοώ, μέσω ποιας πολιτικής παράταξης-, γιατί δεν ξέρω αν έχουν γίνει ποτέ μη κομματικές προσλήψεις γιατρών του ΙΚΑ.
Η πρώτη από τις δύο ωρυόταν. «Μα είναι δυνατόν», έλεγε, «αυτός ο γελοίος (σ.σ. ο προϊστάμενος), μας έστειλε ένα χαρτί όπου μας ζητούσε να χρησιμοποιούμε υδράργυρο και σκόνη για το αμάλγαμα αντί για έτοιμο ή σύνθετικές ρητίνες (σ.σ. για τα σφραγίσματα), όταν ο υδράργυρος έχει καταργηθεί – δεν είναι δυνατόν να επιστρέψουμε τόσα χρόνια πίσω. Έγινε χαμός. Του είπα, πως δεν υπάρχει περίπτωση να τον χρησιμοποιήσω και αυτός με απείλησε». «Και τι θα κάνεις;», ρωτούσε η άλλη. «Δεν με ενδιαφέρει. Να κάτσει να βρει αυτός τη λύση, που τολμάει να μου δίνει διαταγές, αυτός που δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του. Εγώ του ξεκαθάρισα πως δεν πρόκειται ποτέ να τον χρησιμοποιήσω!» «Εγώ, η αλήθεια είναι», λέει η άλλη «τον χρησιμοποιώ σε μίξη, γιατί καιρό δεν έχουμε έτοιμες δόσεις αμαλγάματος. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όπως και έχω γίνει επαίτης γιατί μου δικαιολογούν 5 αναισθητικές αμπούλες την ημέρα, όταν καθημερινά έχω 10 ραντεβού. Γυρνάω στα ιατρεία προκειμένου να βρω καμία αμπούλα παραπάνω».
«Κακώς το κάνεις! Δεν είναι η δουλειά σου αυτή. Πέντε αμπούλες σου δίνουν, πέντε αμπούλες να χρησιμοποιείς», επέμενε η άλλη, για να συνεχίσει, «όπως πρέπει να προσέξεις, να μη δέχεσαι ασθενείς του ΕΟΠΥ (σ.σ. Ενιαίος Οργανισμός Πρωτοβάθμιας Υγείας), από άλλα ταμεία! Εγώ έψαξα την εγκύκλιο και βρήκα πως είναι παράνομο να τους δεχόμαστε και τους στέλνω στο Μαρούσι». «Μα, να τους στέλνω στο Μαρούσι από τ… (σ.σ. το ΙΚΑ της βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης);». «Ναι, γιατί; Διαφορετικά δεν θα μπορείς να δικαιολογήσεις τα υλικά σου». (Τότε θυμήθηκα ένα φίλο ιδιώτη οδοντίατρο που είχε εκμυστηρευτεί, πριν από χρόνια, πως όταν ήταν στο στρατό ο Αρχίατρος ιδιοποιούταν το 90% των υλικών για το ιδιωτικό του ιατρείο, και τους έδινε για το ιατρείο του στρατού μόνο το 10% των υλικών. Προτίμησα να σιωπάσω). «Πάντως», λέει η δεύτερη, «αυτή τη στιγμή έχω ραντεβού κλεισμένα για δύο μήνες. Έχουμε μείνει ελάχιστοι γιατροί». «Κι εγώ αν ήμουν στη θέση τους θα έτρεχα να συνταξιοδοτηθώ. Αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να πληρώσω εγώ τα σπασμένα των άλλων»...
Η συζήτηση πήγαινε κάπως έτσι, με τις 2 οδοντιάτρους, ασυνείδητα, να εκπροσωπούν 2 συγκεκριμένες στάσεις ζωής/ εργασίας στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.
Η πρώτη ενστερνίζεται τη στάση: «Δεν θα χαλάσω εγώ τη βολή μου, που τόσα χρόνια ανέθρεψε το σύστημα, το οποίο απλώς εκμεταλλεύτηκα σ’ αυτό που μου αναλογεί, ας κόψουν οι άλλοι το λαιμό τους, οι άλλοι πρέπει να βρουν τη λύση». Η δεύτερη: «Ζούμε σε μια χρεοκοπημένη χώρα, δουλεύω σε ένα χρεοκοπημένο ΙΚΑ, και στο βαθμό που με παίρνει προσπαθώ να βρω λύσεις».
Η πρώτη θα μπορούσε να «φορέσει» στη στάση της και μια ιδεολογική παράμετρο. «Δεν έχω την ίδια αναλογία ευθύνης και θα επιμένω να το δείχνω με κάθε τρόπο. Βοηθώντας με τους όρους που θέλουν σημαίνει κουκουλώνω». Και η άλλη: «Η κατάσταση ρίχνει τον κόσμο μια ώρα αρχύτερα στην απόγνωση. Εγώ προσπαθώ να τους κρατήσω όσο μπορώ ακόμα το κεφάλι έξω από το νερό…».
12°
