Ακούω το πρωί σε ραδιοφωνική εκπομπή την ανταπόκριση ρεπόρτερ από την Ερμού. Συνομιλεί με τους καταστηματάρχες και τους υπαλλήλους των καταστημάτων που δέχτηκαν την επίθεση. Λένε για τον φόβο τους πως θα χάσουν τις δουλειές τους, πως θα κλείσουν τα καταστήματα, περιγράφουν τις καταστροφές, το πλιάτσικο που δέχτηκαν. Ο ρεπόρτερ ρωτάει και περαστικούς. Ένας εξ αυτών εξανίσταται. «Μα τι λέτε; Τι σημασία έχουν τα κτίρια; Αυτοί είναι κλέφτες ή οι άλλοι που με τα Μνημόνιά τους μας κόβουν τους μισθούς, και χάνουμε δουλειές;»
Μένω ενεός, ακούγοντάς τον να εκφράζει εκεί επί τόπου, στο σημείο της καταστροφής, μια γνώμη που και πολλοί άλλοι ενστερνίζονται. Κατευθύνομαι στη βιβλιοθήκη μου. Δεν θέλω κάποιο εξειδικευμένο βιβλίο, θέλω να βρω το λεξικό για να διαβάσω τι γράφει στο λήμμα επιχείρημα. Διαβάζω: Κάθε λογικός συλλογισμός ή σειρά συλλογισμών, που παρουσιάζεται για τη στήριξη ή την ανατροπή μιας θέσεως (σε συζητήσεις, διαδικασίες διαλόγου, διαπραγμάτευσης, αντιπαράθεσης κ.λπ.) και καταλήγει σε αιτιολογημένο συμπέρασμα: δυνατό/ πειστικό/ καταλυτικό/ τεκμηριωμένο/ πολιτικό/ ψυχολογικό/ τελικό…
Ψάχνω να βρω αν η θέση του ταιριάζει εδώ. Δεν μου κολλάει με τίποτα. Λέω να ψάξω στο λήμμα «σοφιστεία»: Ο ηθελημένα εσφαλμένος αλλά και λογικοφανής συλλογισμός, που οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Μάλλον πιο κοντά είναι, αφού πρόκειται για ένα συλλογισμό που καταδικάζει μια πολιτική που οδηγεί στην ανεργία και στη μείωση μισθών και όχι την πράξη, που σε μικρότερο μέγεθος, οδηγεί επίσης συμπολίτες μας, μια ώρα αρχύτερα, στην ανεργία.
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ακούει συμπολίτες του να μιλούν για την επιπλέον καταστροφή που τους βρήκε να μηρυκάζει ακόμα και τότε, δίπλα τους, τέτοιες θέσεις; Πόσο διαφέρει από τον ανάλγητο πολιτικό, που να δεχτούμε, πως βρίσκεται μακριά από την καθημερινότητα και μιλάει για νούμερα και όχι για ανθρώπους;
Προσπαθώ να βρω δικαιολογίες. Αφήνω στην άκρη πως πρόκειται για τα λόγια ενός «ιδεολόγου» επαναστάτη (σ’ αυτή τη συνομοταξία πια χωράνε οι πάντες), γιατί ακούγονται πολύ μικροαστικές οι αιτιάσεις του. Κρατάω πως μπορεί να πρόκειται για έναν απελπισμένο. Είναι καλύτερο για μένα, να τον σκέφτομαι έτσι, που έχω ακόμα μια δουλειά, αλλά είναι το χειρότερο σενάριο γι’ αυτόν. Τηλεφωνώ σε έναν, εδώ κι ένα χρόνο, άνεργο φίλο μου –ευτυχώς, έχει ακόμα κινητό, του σπιτιού του το έχει κόψει. Τον ρωτώ αν συμφωνεί. Μου απαντά κάθετα: όχι. Και πάλι μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ πως η κατάντια που φέρνει η ανεργία έχει τις διαβαθμίσεις της (εξαρτάται αν έχεις –ακόμα- κάποια χρήματα, δικό σου σπίτι, γονείς να συμπαρασταθούν, το είδος των υποχρεώσεων,…).
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται κοντά στο χείλος της καταστροφής. Δεν καταλήγω πουθενά… ή μάλλον καταλήγω. Πως σίγουρα αυτός ο (θεωρητικά πάντα) απελπισμένος άνθρωπος, έχει μπει στη διαδικασία του ρεβανσισμού απέναντι σε συμπολίτες του, με τη βοήθεια κάποιων βολεμένων αριστερών που βρήκαν ευκαιρία να τον εκμεταλλευτούν για κομματικό όφελος. Από τη στιγμή που δεν έχουν σαφή θέση για να μας βγάλουν από την κρίση –όχι ό,τι έχουν οι άλλοι με τον τρόπο που πολιτεύονται-, ενστερνίζονται τη λογική, πως η καταστροφή της Αθήνας ήταν μια φυσιολογική αντίδραση σ’ αυτό που ζούμε τώρα! Ταυτοχρόνως δε, αναμασούν και το θέμα της προβοκάτσιας. Μόνο που η μια θέση δεν έχει καμία σχέση με τη δεύτερη. Ή έχει από την αντίθετη πλευρά;
13°
