Παραδοσιακά ο χώρος της ευρύτερης αριστεράς δεν τα πήγαινε καλά με τα οικονομικά. Θα λέγαμε ότι οι προτάσεις για την παραγωγή πλούτου, τις εξαγωγές, τις τρέχουσες συναλλαγές, τη φορολογία, τις επενδύσεις, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ακόμα και την αναδιανομή του πλούτου δεν ήταν το φόρτε του. Αντιθέτως, ήταν προτάσεις που λειτουργούσαν περισσότερο βολονταριστικά, με γνώμονα το φαντασιακό πλαίσιο και όχι το ρεαλισμό και τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας.
Κατά πολλούς, αυτή την εγγενή αδυναμία την «αναπλήρωνε» με τις ολοκληρωμένες και μελετημένες θέσεις για τα θεσμικά ζητήματα. Σε γενικές γραμμές, ιδίως από την μεταπολίτευση, με το μόνο που δεν έπαιξε ο χώρος ήταν με το Σύνταγμα. Έως και κριτική δεχόταν για παράδειγμα το ΚΚΕ Εσωτερικό και ο ΣΥΝ ότι το αντιμετωπίζουν λες και είναι η Βίβλος.
Αναφέρω τα παραπάνω για να καταγράψω την (άλλη μια) έκπληξή μου για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε προσωπικά ο πρωθυπουργός το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης. Κατά μία έννοια, θυμίζει τον παλαιοκομματικό τρόπο με τον οποίον εγκαινίασε το νοσοκομείο της Σαντορίνης και το αεροδρόμιο της Πάρου. Αυτά μάλλον σε βίαιη ταύτιση με τις γελοίες πλευρές της μεταπολίτευσης παραπέμπουν και όχι στην κατά, Γιάννη Δραγασάκη, βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι ο κ. Τσίπρας ήθελε να εξυπηρετήσει μικροκομματικά συμφέροντα και να ενεργοποιήσει περαιτέρω τα ανεπτυγμένα ένστικτα λαϊκισμού που ενυπάρχουν στην κοινωνία. Διότι, πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η αρχική πρότασή του για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό; Αλήθεια, οι υποψήφιοι Πρόεδροι θα κάνουν καμπάνια στο λαό; Θα εκφέρουν άποψη για παράδειγμα για την ευρωπαϊκή παρουσία της χώρας ή τη συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ; Και τι θα συμβαίνει όταν ένας εκλεγμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας με εκατομμύρια ψήφους θα διαφωνεί με στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης; Παρεμπιπτόντως, ποιος θα πληρώνει τα έξοδα της διαδικασίας; Τα κόμματα που θα τους προτείνουν ή θα έχουν και δικούς τους χορηγούς οι υποψήφιοι; Ενδεικτικά τα ερωτήματα, απλώς και μόνο για να καταδείξουν την προχειρότητα με την οποία χειρίστηκε ο κ. Τσίπρας τη διαδικασία. Δυστυχώς, έδειξε ότι μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να παίζει. Με το λαϊκό αίσθημα, με τους θεσμούς, με τα πάντα.
Αλλά λογικό δεν είναι; Όταν επιλέγει να ακούει τον Κατρούγκαλο και όχι τον Μανιτάκη, τον Τσακυράκη ή τον Αλιβιζάτο. Όταν οι πλέον εμβληματικοί συνταγματολόγοι της χώρας, με αναφορές στην ανανεωτική αριστερά και με μια προς μίμηση στάση ζωής, γελάνε με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτονόητο πως θα καμαρώνουν ο Κατρούγκαλος και οι συν αυτώ;
12°
