Ο Τσίπρας δεν είναι Σπανούλης

Ο τρόπος του Σπανούλη είναι απλός. Εξαντλείς το χρόνο, φέρνεις τον αγώνα στο όριό σου, παίρνεις την μπάλα τη στιγμή που δεν έχει αύριο κι όλα τα συστήματα του αντιπάλου είναι προσαρμοσμένα πάνω σου, σουτάρεις και παίρνεις πρωτάθλημα. Δεν το βάζεις πάντα, αλλά για να το βάλεις πρέπει να είσαι Σπανούλης.

Αν δεν είσαι Σπανούλης προσπαθείς να εκμεταλλευτείς το χρόνο που προηγήθηκε. Με σχέδιο, μέθοδο και οικονομία. Με γνώση των συσχετισμών, πού πάσχεις εσύ, ποια αδύνατα σημεία έχει ο αντίπαλος. Να παίζεις ομαδικά, να χτίσεις διαφορά, να μην πετάς επιθέσεις, να μη δέχεσαι εύκολα καλάθια, να μη χαλαρώνεις. Να ξέρεις ότι αν αφήσεις το ματς να πάει στο τελευταίο δευτερόλεπτο το σουτ που θα κάνεις θα είναι της απελπισίας.Το one man show της τελευταίας στιγμής το κάνεις μόνο αν το έχεις.

Συμβαίνει και στη ζωή. Συμβαίνει και στην πολιτική. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν Σπανούλης. Άφηνε τα πράγματα να φτάσουν στην άκρη με πολλούς από τους ηγέτες της Ευρώπης έξαλλους μαζί του και ανυπόμονους να τελειώσουν, μέχρι που πετύχαινε το τελευταίο τρίποντο. Όπως έγραφε στα απομνημονεύματά της η Μάργκαρετ Θάτσερ (που τον αντιπαθούσε), ποτέ δεν σηκώθηκε από μια Σύνοδο Κορυφής χωρίς να έχει κερδίσει κάτι για τη χώρα του. Αν είσαι Σπανούλης μπορείς να το κάνεις.

Αν δεν είσαι και αφήνεις το παιχνίδι να πάει στο τελευταίο δευτερόλεπτο, αν ποντάρεις όλα σου τα λεφτά στην εξάντληση του χρόνου, τότε κερδίζεις χρυσούν Μνημόνιο. Κι αν δεν βάζεις ούτε τότε μυαλό, παθαίνεις το ίδιο πράγμα σε επαναλήψεις. Γιατί δεν έμαθες ότι Σπανούληδες υπάρχουν ελάχιστοι κι εσύ δεν βρίσκεσαι ανάμεσά τους.