Όχι δηλαδή, για φαντάσου να επισκεφθείς τον πρέσβη της Βενεζουέλας και εκεί που τα λέτε περί παγκόσμιας αριστεράς, να σου πέσει το σαπούνι.
Επί τη ευκαιρία, ας δώσουμε και ένα νέο ορισμό του μπετοβλακός: είναι ο άνθρωπος που βλέπει όσα συμβαίνουν τελευταία στη Βενεζουέλα και πιστεύει ότι εμείς, με την ίδια ακριβώς πολιτική αλλά χωρίς σταγόνα πετρέλαιο, θα αποδεικνύαμε ότι, ρε κερατάδες καπιταλιστές, κι όμως γίνεται.
Στο ίδιο πλέριο πνεύμα και μετά τη μεγάλη φετινή ηθική επιτυχία της χώρας, οι σκέψεις στο πολιτιστικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι του χρόνου στη Γιουροβίζιον η συμμετοχή μας να είναι με κιθάρες, χύμα κρασί, σουβλάκια, πετσέτες στην άμμο, αρμυρά φιλιά, κουβέντες για το τι είναι αριστερά και μία μεγάλη άσβεστη φωτιά που θα καίει στις καρδιές μας και σε μία γούβα στη μέση του stage ως το πρωί.
Τώρα που είπα κρασιά και σουβλάκια: Ξέρω ένα μεξικάνικο εστιατόριο που φτιάχνει τόσο ωραία μαργαρίτα, που σου ’ρχεται να την πιεις με το μπουρίτο της σόμπας.
Επίσης να ξέρετε πως αν γιορτάσετε τα γενέθλιά σας σε μεξικάνικο, θα σας φέρουν να σβήσετε τα κεράκια πάνω σε μία τουρτίγια.
Γενικά, καλή είναι η μεξικάνικη κουζίνα, αλλά, ρε παιδιά, ρίχνουν σε όλα τα φαγητά πολύ αλάτιν.
Από την άλλη, ξέρω ένα βραζιλιάνικο που το φαγητό είναι πολύ φτηνό. Σχεδόν σάμπα.
Εγώ πάντως, όταν πάω σε ιταλικό εστιατόριο, παραγγέλνω στάνταρ ριγατόνι με πέταλα.
Άμα πάλι έχω όρεξη για αλλαντικά, πάω σε ένα τάπας και γίνεται χαμόν στο ίσωμα.
Εντωμεταξύ τις προάλλες πήγα να φάω σε ένα γιαπωνέζικο και το σούσι ήταν τόσο φρέσκο που την κοπάνησε κι έμεινα νηστικός.
Είχα πάει και σε ένα ινδικό πρόσφατα και ήταν λίγο καυτερό το φαγητό, δηλαδή τι λίγο, κάποια στιγμή φταρνίστηκα εκεί που έτρωγα και γύρισα σπίτι χωρίς φρύδια.
Καλή και η πολίτικη κουζίνα, δε λέω, αλλά έφαγα ένα σις κεμπάμπ που μου έκατσε τόσο βαρύ στο στομάχι που θα ’πρεπε να λέγεται σις κεγκντούπ.
Όταν ξεκινήσει η ανάπτυξη, όπου να ’ναι δηλαδή, θα ανοίξω ένα εστιατόριο που θα συνδυάζει την παραδοσιακή κινέζικη κουζίνα με την κλασική γερμανική μπιραρία και για να γιορτάσουμε την επανεκκίνηση της οικονομίας, το πιάτο σπεσιαλιτέ του μαγαζιού θα είναι ο σκύλος ο δεμένος με λουκάνικο.
Πώς το λέει η παροιμία; Α ναι. Μάης, μόρτης και δαπανοκόφτης.
