Ο Παπαμιμίκος σώζει τον κόσμο

Τω καιρώ εκείνω ο Θεός θέλησε εν τη σοφία του να δοκιμάσει την πίστην των ανθρώπων. Και το αίμα έρεε σ’ Ανατολή και Δύση και ο φόβος απλωνόταν παντού και δεν εγνώριζες ποίος ο εχθρός και ποίος ο φίλος.

Και εις το Θέμα της Ελλάδος οι μισοί θρηνούσαν και οι άλλοι μισοί τους εμάλωναν διότι δεν είχαν θρηνήσει και παλαιότερα σε άλλες περιπτώσεις. Και κάποιοι έλεγαν πως είχαν φτάσει οι μέρες που είχαν προβλέψει οι παλαιοί προφήτες: ο Ηλίας, ο Ησαΐας, και ο Λιακόπουλος. Και οι πιστοί μαζεύονταν στις εκκλησίες. Όχι όμως δια να ικετέψουν για σωτηρία, μα για να ευχαριστήσουν τον Ύψιστο που είχε ξεχωρίσει τους Έλληνες από τα άλλα του τέκνα. Και τους είχε χαρίσει μια ηγεσία στιβαρή και πάνσοφη, σκέτη εγγύηση σε περίπτωση που το κακό έφτανε στην πόρτα τους.

Διότι στην κεφαλή της χώρας στεκόταν ο μάγιστρος Αλέξιος ο Πρωτηφοράς. Αυτός που μπορούσε να μαντρώσει τους ηγέτες της Ευρώπης σε ένα δωμάτιο για δεκαεπτά συναπτές ώρες. Αυτός που μπορούσε να φτιάξει φόρους γλυκούς σαν πετιμέζι. Αυτός που περιφρονούσε τες γραβάτες και που με μία του φράση η Λέσβος σχιζόταν στα δύο και η Μυτιλήνη γινόταν νήσος ξέχωρη.

Και στην κεφαλή των φουσάτων στεκόταν ο Πανοκαμένος ο Συνετός, που γνώριζε όλα τα απόκρυφα ετούτου εδώ του κόσμου, διότι τα διάβαζε εις το ντιφένς νετ και εις το μακελειό τελεία τζι αρ. Και μίνιστρος των εξωτερικών ήταν ο Κοτζιάς ο Ρωσομανής, ο ιδρυτής του κουκουέ και φονιάς του Γκοτζίλα, αυτός που έχει πιότερα πτυχία και από του ουρανού τα άστρα. Και παραδίπλα ήταν ο ονομαστός Φλαμπουράρης, που με μία ρουφηξιά αδειάζει ολάκερο φρεντουτσίνο και άλλη δεν χρειάζεται.

Και αν με τους κυβερνήτες τους ήταν μία φορά τυχεροί οι Έλληνες, με τους αντιπολιτευόμενους είχαν πέσει από την Ακρόπολη και είχανε βρει χρυσάφι. Διότι στα έδρανα της βουλής κάθονταν η Φώφη και ο Θεοδωράκης, μα και ο Κουτσούμπας, ο ευέλικτος, ο νεωτεριστής. Και παραδίπλα είχαν τον νουνεχή Λεβέντη με τα εννέα του σημεία που μπορούν να καταστήσουν τους πάντες ευτυχείς. Και στην σκοτεινή γωνία να και οι χαχανίτες, που ξέρουν να χαιρετούν αρχαιοελληνικά καλύτερα και από τον λατρευτό τους Αδόλφο.

Και αν ο μάγιστρος Τσίπρας αποτύγχανε στο έργο του –πράγμα αστείον και να το σκεφτεί κανείς- το Θέμα της Ελλάδος και πάλι θα σωζόταν. Διότι εις την αναμονή ήταν το ιπποτικό τάγμα της Ρηγίλλης, πιο ενωμένο και ισχυρό από ποτέ. Ήσαν τόσον αγαπημένοι εκεί, ώστε αποφάσισαν να οργανώσουν μια γιόστρα (ήγουν κονταρομαχία) δια να ιδούν ποιος θα έβγαινε αρχηγός. Όχι ότι τους ένοιαζε δηλαδή -έτσι και αλλιώς όλοι ήσαν ανιδιοτελείς στρατιώται της παρατάξεως. Έτσι το κάμανε, δια να περνάει η ώρα.

Και εδήλωσαν συμμετοχή τέσσερα παλικάρια, που όμοιά τους δεν είχε ματαδεί η πλάση. Πρώτος και καλύτερος ο Μεϊμάρ ο Κιμπάρης, που όταν μιλά ανθίζει η γης. Έπειτα ο Κυριάκος ο γουρλωμάτης, που είναι τόσο ικανός ώστε και η αδελφή του η ίδια ντρέπεται να τον ψηφίσει. Ήταν ακόμη ο Άδωνης Βουμβούκος, η ψυχή της παρατάξεως που τσιρίζει πιο δυνατά και από γαλή σε οίστρο. Και τέλος, ο Τζιτζιμπίρας ο Σαλονικεύς, ο (αυτο)αποκαλούμενος και Τσίπρας της Δεξιάς.

Όλοι έλεγαν πως η νίκη θα κρινόταν ανάμεσα στον Μεϊμάρ και τον Τζιτζιμπίρα, διότι ο μεν είχε κάμει από παλιά τα κουμάντα του, ο δε είχε την στήριξη του Βορίδη και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων. Πλην όμως ο κουροπαλάτης Παπαμιμίκος που ήτο υπεύθυνος δια την διεξαγωγήν της γιόστρας, κατάφερε και τα εσκάτωσε. Έφερε ελαττωματικά πινάκια για την μέτρηση των πόντων όπου πάνω τους δεν έπιανε η κιμωλία. Και οι ιππότες εμούτρωσαν και με βαριά καρδιά ενέβαλαν τη γιόστρα και η οικουμένη ολάκερη κράτησε την ανάσα της. Και όλα κρέμονταν από μια τριχιά, λεπτή σαν το χιούμορ του Μεϊμάρ

Και ο τσάρος των Μοσχοβιτών και ο Σουλτάνος των Τούρκων που είχαν θέσει τα φουσάτα τους έτοιμα δια μάχη, έκαμαν πίσω. Διότι, σκέφτηκαν: «Πώς θα πάμε να πολεμήσουμε εάν δεν υπάρχει αρχηγός στην Ρηγίλλης ώστε να ισορροπεί το παγκόσμιον στερέωμα; Ποίοι είμεθα ημείς που θα λάβουμε τέτοιαν ευθύνην έναντι της ανθρωπότητος;».

Και εκάθησαν στα αυγά τους και ο πόλεμος προσώρας απεφεύχθη. Και εις ολόκληρη την οικουμένη γίνονταν λιτανείες όπου οι ιερείς βαστούσαν λάβαρα με την μούρην του Παπαμιμίκου, διότι ούτος έσωσε τον πολιτισμένον κόσμον από τον χαμό και την καταστροφήν.

Και έτσι κυλούσαν οι μέρες στο Θέμα της Ελλάδος και αλλαχού.