Τι έγινε στη Διεθνή Έκθεση της Φρανκφούρτης;

Τα περισσότερα άρθρα του εγχώριου τύπου για την 67η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε στη Φρανκφούρτη από τις 14 ως τις 18 Οκτωβρίου, μιλούν με τρόπο θετικό για τις δραστηριότητες που είχε αναλάβει το ελληνικό περίπτερο, εκφράζοντας μια σχετική ικανοποίηση για τα όσα έγιναν από την ελληνική πλευρά καθώς και μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής.

Ο υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, προχώρησε περισσότερο δηλώνοντας με υπερηφάνεια στη Βουλή ότι, παρά την οικονομική κρίση, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, τη σημαντικότερη έκθεση για το βιβλίο σήμερα, η ελληνική συμμετοχή γνώρισε επιτυχία. 

«Επιτυχία», όντως, αλλά σε ποιον τομέα; Τα περισσότερα άρθρα που αναφέρονται στην Έκθεση της Φρανκφούρτης, περιορίζονται στις περιγραφές της εμφάνισης του ελληνικού περιπτέρου: την ελιά που συμβολίζει τον ελληνικό πολιτισμό, τα ουζάκια και το κρασί με τα εύγευστα μεζεδάκια, που εντυπωσίασαν όσους ξένους συγκεντρώθηκαν στο περίπτερό μας για να πάρουν –κυριολεκτικά και μεταφορικά– μία γεύση από την ελληνική κουλτούρα.

Ως συγγραφέας δοκιμιακών και λογοτεχνικών βιβλίων, μα και απλά ως πολίτης αυτής της χώρας που ενδιαφέρεται για τη διεθνή προώθηση του πολιτισμού μας, μέρος του οποίου αποτελεί και η παραγωγή πεζογραφικών, ποιητικών, δοκιμιακών και επιστημονικών έργων, αναρωτιέμαι τα εξής:

Εκτός από τη λειτουργία ενός αισθητικά άρτιου περιπτέρου –και δεδομένου ότι στην Έκθεση δεν συμμετείχε ο ΕΟΤ αλλά το Υπουργείο Πολιτισμού–, πού ακριβώς συνίσταται η ελληνική επιτυχία; Πόσες συμφωνίες για μετάφραση ελληνικών έργων υπεγράφησαν κατά τη διάρκεια της Έκθεσης; Ποιοι εκδοτικοί οίκοι, ή ποιοι συγγραφείς, θα συμμετάσχουν σε μελλοντικές εκθέσεις και σε ευρωπαϊκά ή παγκόσμια συνέδρια λογοτεχνίας, ως αποτέλεσμα της παρουσίας του ελληνικού περιπτέρου στη Φρανκφούρτη;

Κι όσον αφορά τις μελλοντικές διεθνείς εκθέσεις: Θα ορίζεται το σχήμα ή ο αριθμός συμμετοχής οίκων και συγγραφέων ύστερα από γνωμοδότηση ενός ανεξάρτητου Συμβουλίου Γραμμάτων και Τεχνών, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπh, ή η απόφαση για το ποιοι θα μπορούν να συμμετέχουν θα εμπίπτει τελικά στις αρμοδιότητες ενός κρατικού υπαλλήλου, όπως γίνεται στη Βόρεια Κορέα;