Πομερανοί και Αρβανίτες

Όταν στις 6 Νοεμβρίου 2009, στο πρώτο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας μετά την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή, ο Αντώνης Σαμαράς εισήλθε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, οι 5.000 σύνεδροι τον υποδέχθηκαν θερμά. Η υποδοχή αυτή όμως δεν είχε καμία σχέση με την αποθέωση που επιφύλαξαν οι σύνεδροι για τον λίγο αργότερα εισελθόντα πρώην πρόεδρο της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή. Στην κυριολεξία, τότε, το γήπεδο σείστηκε συθέμελα και η φέρουσα δομή του κινδύνευσε να διαλυθεί από τα ποδοκροτήματα, τις ιαχές και τις επευφημίες. Οι δημοσιογράφοι της εποχής, πάντοτε αδαείς περί τα τεκταινόμενα, χωρίς κριτική προσέγγιση των πραγμάτων και χωρίς αίσθηση της ιστορίας, δεν παρέλειψαν να εκφράσουν με κακεντρεχή τρόπο την απορία τους. Μερικοί, μάλιστα, έφτασαν σε επίπεδα πλήρους ανοσιότητας, λέγοντας ότι δεν κατανοούν πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται με τέτοια λατρεία και ενθουσιασμό κάποιος ο οποίος με μεγάλη ευκολία θα κέρδιζε ένα διαγωνισμό για την ανάδειξη του χειρότερου πρωθυπουργού στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, ή και της νεότερης Ευρώπης ίσως.

Εκτός όμως από την κακοήθεια, άραγε και πόση αφέλεια πρέπει να κρύβεται μέσα στην ψυχή των αστοιχείωτων αυτών δημοσιογράφων; Αν ήξεραν, έστω και λίγο, την αλήθεια, δεν θα τολμούσαν να γράψουν τέτοια πράγματα. Γιατί η αλήθεια είναι πως τα μέλη και τα στελέχη της ΝΔ αποθέωναν κάποιον που γι’ αυτούς, εκτός από πρωθυπουργός της καρδιάς τους, ήταν και ο καλύτερος πρωθυπουργός που υπήρξε ποτέ. Ηγήθηκε της Ελλάδας στη διάρκεια μίας πενταετίας που η ευημερία της χώρας έφθασε σε ύψη στα οποία ούτε θα μπορούσε να τα φανταστεί κάποιος, έστω και λίγα χρόνια πριν. Η απόδειξη αυτής της ευημερίας και προόδου, άλλωστε, ήταν οι ίδιοι που χειροκροτούσαν και αποθέωναν. Στη διάρκεια των πέντε λαμπρών και αξέχαστων εκείνων χρόνων, υπό την ηγεσία του ειδώλου τους, έκαναν πολύ σημαντικά βήματα στη ζωή τους. Με έναν απλό μισθό δημοσίου υπαλλήλου, ή με ένα μικρό γραφείο τεχνικών έργων κατάφεραν θαύματα! Στηριγμένοι μόνο στη χρηστή τους διαχείριση και στην εντιμότητά τους, πέτυχαν να αποκτήσουν, επιτέλους, αυτά που πάντα ονειρευόντουσαν! Το 16μετρο ταχύπλοο, το εξοχικό σπίτι στην Πάρο, το χειμερινό εξοχικό στις ευρυτανικές Άλπεις, το ωραίο 4x4 που είναι απαραίτητο για να κυκλοφορείς στους άγριους δρόμους της Αθήνας. Και, για να μην ξεχνάμε και από που ξεκινήσαμε, κατάφεραν να κάνουν και το πατρικό τσαντίρι τετράδιπλη μεζονέτα, με πισίνα και με μεσημβρινό περίπτερο άμα λάχει. Όμως, επειδή οι περισσότεροι είναι και στοργικοί οικογενειάρχες, καθότι οπαδοί του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», έβαλαν και κάτι στην άκρη, έτσι ώστε τα αγαπημένα τους δισέγγονα, έστω και αν δεν έχουν ακόμη γεννηθεί, να έχουν μία εξασφάλιση για να πορευτούν εάν ποτέ έρθουν χρόνια δίσεκτα στη μαρτυρική χώρα μας.

Αποθέωσαν όμως τον αρχηγό, τον πραγματικό και διαχρονικό αρχηγό της παράταξης, και για έναν παραπάνω λόγο. Τα μέλη της ΝΔ έχουν αρχές, αξίες και ιστορία και σέβονται τα πατροπαράδοτα και την ιεραρχία. Το ποτισμένο με αίμα χώμα της Αρβανιτιάς που κάλλιο πόδι Πομερανού να μην το είχε μαγαρίσει, οι παραδόσεις και οι κοινοί αγώνες, τους συνδέουν οριστικά και διά παντός μεταξύ τους με δεσμούς αδιάρρηκτους. Και το ΠΑΣΟΚ, βέβαια, στις μέρες της λαμπρής δικής του δόξας, είχε καταφέρει να καθοδηγήσει τα δικά του μέλη και οπαδούς, υπάλληλους και εργολάβους αδιακρίτως, προς την ευημερία και την κοινωνική καταξίωση, με εξίσου επιτυχή τρόπο. Επειδή όμως οι σχέσεις αυτές στηρίζονταν μόνο στην κοινή ευμάρεια του ρηχού σοσιαλιστικού υλισμού και δεν υπήρχαν πνευματικότητα, βαθύτερες αξίες και δεσμοί αίματος, το αποτέλεσμα ήταν πως όταν ήρθαν οι εποχές των ισχνών αγελάδων, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ σκορπίσανε στους τέσσερις ανέμους. Τους νεοδημοκράτες, όμως, τους δένουν πραγματικά ισχυροί δεσμοί και κοινές παραδόσεις και γι’ αυτό το κόμμα παραμένει άπαρτο κάστρο, μέσα στις θύελλες και τις καταιγίδες.

Όπως έγραψε και η ηθική συνείδηση της δεξιάς, ο πρώην νομικός Σύμβουλος των ΠΑΕ και ΚΑΕ Παναθηναϊκός, σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο που δημοσίευσε στην ιστορική εφημερίδα της παράταξης αυτήν που εξέδωσε ο Γεώργιος Βλάχος, οι οπαδοί και τα μέλη του κόμματος, νοικοκυραίοι και ένστολοι αντάμα (απόγονοι όλοι του κόμματος των «Εθνικοφρόνων» που ίδρυσε ο Εθνάρχης Δημήτριος Γούναρης το 1915, προσθέτουμε εμείς), έχουν ως ιερή παρακαταθήκη πολύτιμες αξίες επάνω στις οποίες στηρίζουν το δικαίωμά τους να ρυθμίζουν τις τύχες της μικρής πλην εντίμου Ελλάδος. Τα ιδεώδη της παράταξης, που παραπέμπουν σε μέρες δόξας και μεγαλείου, αλλά και εθνικής ευθύνης, είναι αυτά που άφησε ο ίδιος ο Γεώργιος Βλάχος στα δύο ιστορικά του άρθρα, το «Οίκαδε» και τους «Πομερανούς». Στέρεα λοιπόν στηριγμένοι σε αυτά, πρέπει ως στόχος του κόμματός μας να θέσουμε την κατάκτηση της εξουσίας και πάλι σε μία μικρή και νοικοκυρεμένη Ελλάδα, που θα την νοικοκυρέψουμε ακόμη περισσότερο εμείς οι εθνικόφρονες νοικοκυραίοι, που δεν ξέρουμε να γκρεμίζουμε αλλά μόνο να χτίζουμε, όπως την νοικοκυρέψαμε και το 2004-2009, πριν οι Εφιάλτες να ανοίξουν την κερκόπορτα για να ενσκήψουν οι βάρβαροι της Τρόικας και του ΔΝΤ που δηώνουν, λεηλατούν και καταστρέφουν όλα όσα με τόση νοικοκυροσύνη φτιάξαμε τότε.

Για το λόγο αυτό και μόνο, επειδή δηλαδή η ΝΔ έχει ιστορία και αρχές, το κόμμα πέπρωται να ζήσει και θα ζήσει. Για να οδηγήσει την Ελλάδα ακόμη σε μεγαλύτερη δόξα. Αυτό το κόμμα χρειαζόμαστε σήμερα γιατί είναι κόμμα που στηρίζεται σε πολύ ισχυρές βάσεις και πρέπει να το κάνουμε ακόμη μεγαλύτερο. Εμπρός, αδέλφια, μέχρι την τελική νίκη. Η δόξα της περιόδου 2004-2009 είναι εγγύηση για το μέλλον και μας οδηγεί πάντα. Οίκαδε, πατριώτες. Το παρελθόν μάς περιμένει λαμπρό.