Μπορεί χτες βράδυ ο κ. Μεϊμαράκης να έβγαλε βόλτα με το αμάξι τον κ. Τσίπρα, να τον κέρασε και να τον περιποιήθηκε πολύ κυριλέ και στο τέλος να του κράτησε για ενθύμιο και τα εσώρρουχα. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι μπορεί να γίνει ένας καλός πρωθυπουργός… Πάμε να τα δούμε όλα με τη σειρά.
Γιατί οι δύο του Δικομματισμού είναι οφφ
Ως τώρα έβγαιναν διάφοροι διεθνείς νομπελίστες να μιλήσουν για την Ελλάδα και προέκυπταν ανέπαφοι με τα ζητήματα που μας ταλανίζουν. Γι’ αυτό και η φιλολογία τους περί λιτότητας (που τόσο είχε βοηθήσει τον Αλεξάκη να παίξει το θέατρό του διεθνώς) είχε πέραση. Σχετικά είχαμε γράψει κι εμείς («Ο Δούρειος Ίππος και οι δύο αντιμερκελισμοί».
Τις προάλλες (ξανα)διαβάσαμε μια ξεχωριστή ανάλυση από ένα άλλο νομπελίστα, που κάνει τη διαφορά. Έχει καταλάβει άψογα το ελληνικό κουμπί και αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσει κανείς σπιθαμή προς σπιθαμή τις εξηγήσεις του για όσα παθαίνουμε. Όπως περίπου τους ξέρουν καλά οι αναγνώστες της εφημερίδας μας, ο Edmund Phelps εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έχει αποτύχει η οικονομία της Ελλάδας. Διαβάστε εδώ στα ελληνικά την περίληψη, ή εδώ το όλον. Θα εντυπωσιαστείτε.
Αυτά ακριβώς δεν ακούστηκαν χτες βράδυ στο ντημπέιτ. Και γιατί οι δύο ηγέτες δεν θέλουν να τα πουν. Και γιατί οι δημοσιογράφοι δεν τους ρώτησαν γι’ αυτά, βεβαίως, βεβαίως. Πάντως, κάτι κεφαλές σαν του κυρίου Μεϊμαράκη σημάδευαν οι προειδοποιήσεις της Τρόικας προχτές, που έλεγαν να μην ακούνε οι Έλληνες την πιπερολογία περί αλλαγής των όρων του μνημονίου για τους αγρότες κλπ. Ελάχιστες αλλαγές θα γίνουν δεκτές. Και αυτές μόνο με σοβαρά επιχειρήματα, όχι με τα μεξικανικού τύπου λαϊκισμένα καουμποϋλίκια του αρχηγού της Ν.Δ.
There is no business like Show Business
Σε αυτό το άθλημα είχε διαπρέψει ο γκραν μαιτρ Ανδρέας Παπανδρέου. Θεατρίνος πρώτης, ήταν η μεγάλη αττρακσιόν της Ελληνικής Σοουμπίζ. Άφησε εποχή και όλες οι επίδοξες πριμαντόνες, θιασώτριες της μιμικής του έχουνε φαγωθεί να φτάσουνε στα γόνατα του μεγέθους του. Κωστάκης, Γιωργάκης, Αντωνάκης, Αλεξάκης, όλα τα παιδιά. Φτηνή εξαπάτηση, αλλά επειδή ο οχλοπολτός είναι εξουθενωμένος από τα σκληρά, όλο και τα ψιλοκαταφέρνουν να τον κοροϊδέψουν.
Από απάτη σε απάτη το πάει και ο απεχθής πελατειακός εθνολαϊκισμός Τσίπρα. Μέχρι τώρα ήταν η αντιμνημονιακή απάτη. Μόλις αυτή του κάηκε εκ των πραγμάτων της σκληρής πραγματικότητας, τώρα επινόησε την καινούργια απάτη περί νέου και παλιού. Το πιο σάπιο παλιό που άνθρωπος μπορεί να ψωνίσει, η αναβίωση της στατικής ζόμπι ιδεοληψίας του Εμφύλιου με όλα του τα θυμιατά, κατηγορεί τους άλλους για παλιούς.
Και μην ξεχνάμε ότι (όπως το ξενοφοβικό Αντιμνημόνιο) ΚΑΙ ο Εμφύλιος ήταν Ακροδεξιάς κοπής. Όχι αριστερής/ταξικής, αλλά άναρχα διαταξικής με όρους κλεφτοκοτάδικους: μας πήρατε το χωράφι, ναι, αλλά και σεις μας πήρατε τα ζώα και την ξαδέρφη…
Ιδού περισσότερα ψέματα «αριστερά» που ρουφάει η πρόθυμη να κοροϊδευτεί κοινωνία μας. «Θέλουν να χάσουμε το έδαφος που κερδίσαμε με τη σκληρή διαπραγμάτευση όλων αυτών των μηνών»…
«Τουλάχιστον ο Αλέξης αγωνίστηκε και διαπραγματεύτηκε και μάτωσε για την Ελλάδα!»…
«Μας κατηγορούν που δεν προλάβαμε σε έξη μήνες να βγάλουμε τη χώρα από το λάκο που έσκαψαν επί 40 χρόνια»…
Έχουμε δείξει από εδώ, όμως, ότι αυτά τα 40 χρόνια η «Αριστερά» που «δεν κυβερνούσε», ήταν στυλοβάτης ΤΟΥ Συστήματος. Στήριζε και επέβαλλε ηθικά και λειτουργικά, όλα τα πελατειακά συμφέροντα των συντεχνιών, εγκαταλείποντας το εργατικό κίνημα στη μοίρα του. Γι’ αυτό η ΓΣΕΕ είναι των ΔΕΚΟ και όχι της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό σήμερα έχουμε χρεωκοπήσει, αφού οι «αστικές» κυβερνήσεις μοίραζαν ό, τι απαιτούσε η «Αριστερά» και ήταν όλοι ευχαριστημένοι…
Η φούντωση των ψεμάτων, το πώς ξεμπερδεύουμε με το παλιό υπό την καθοδήγηση του Παμπάλαιου, είναι απίστευτη! Όπως και το πώς υπήρξε στον μέγιστο βαθμό το ανύπαρκτο αντιμνημόνιο. Όπως και ότι επειδή ακριβώς ματώσαν τα χεράκια μας από την πολλή την μπιπ, γι αυτό και φάγαμε τις απίστευτες υπερήφανες και ακσιοπρεπείς καταστροφές του επταμήνου…
Τηλεδημοσκοποκρατία, αποτυχημένα κράτη και έθνη
Είναι καιρός να αμφισβητηθεί τόσο η κυριαρχία της διαφήμισης πάνω στην πολιτική, όσο και η κενολόγα και τιποτολόγα ψευτιά της «Αριστερής» προπαγάνδας ΤΟΥ Καθεστώτος…
Ο επικοινωνισμός Τσίπρα σαν τον βόα καταπίνει σιγά σιγά το θύμα του, τον υπέρογκο οχλοπολτό… Του εξηγεί (με την βοήθεια των τηλεοπτικών κομματικών («πολιτικών») ρεπόρτερς ότι δεν τρέχει τίποτε. Δεν μας νοιάζει που μας φτύνεις για την αισχρή μας κωλοτούμπα, αλλά πού θα πάει, σε μας θα ξανάρθεις. Έτσι λένε οι εκλογολόγοι, η συσπείρωσή μας οφείλει να ανέβει και να ξεπεράσουμε την ΝΔ, που η δικιά της συσπείρωση έπιασε πλαφόν… Τον καθοδηγεί και αυτός υπνωτίζεται και ψηφίζει. Και μετά από εφτά μήνες καταστροφών πρόθυμα του κάθεται και τον ξαναψηφίζει…
Ο Πλάστικ Επικοινωνισμός έρχεται, η Πολιτική φεύγει. Κανένα ενδιαφέρον, ξέραμε από προχτές, από το κομματικό ρεπορτάζ, τι θα έλεγε ο Αλεξάκης και τι ο Βαγγέλης. Η έσχατη γελοιοποίηση του «πολιτικού» ρεπορτάζ, που παίρνει γραμμή από «επικοινωνιολόγους», ψυχολόγους και διάφορες καφετζούδες, τις καλύτερες πηγές πληροφόρησης για να έχουμε αξιόπιστο ρεπορτάζ…
Όποιος θέλει να ξεμπερδεύει με το παλιό, οφείλει να κλείσει την πόρτα στο σάπιο, ΣΤΟ Καθεστώς του Πελατειακού Εθνολαϊκισμού. Όποιος καλλιεργεί το πελατειακό κράτος, φέρνει χρεωκοπία και αποτυχημένο κράτος.
Όμως, όποιος επί πλέον καλλιεργεί για «καλύτερο» και ταχύτερο αποτέλεσμα τον Εθνολαϊκισμό, τότε προκαλεί και ηθική χρεωκοπία, οπότε φέρνει καπάκι και αποτυχημένο έθνος.
Ξαναθυμίζουμε και πόσο άθλιο είναι το εθνολαϊκιστικό παίγνιο, που μοιάζει στο ψάρεμα με δυναμίτη. Κερδίζεις μια φορά, πολύ ψάρι, αλλά μετά κληροδοτείς νεκρούς βυθούς στα παιδιά σου, που ποτέ δεν θα ξαναδούν ούτε γόνο από ψάρι…
Και όταν όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, στην ηλεκτρονική εποχή, με όρους πλάστικ, τότε η αποχαύνωση γίνεται τέλεια και ψιλοανεπίστροφη. Πρέπει να ξαναμιλήσουμε για το θεώρημα της Τηλε-δημοσκοπο-κρατίας. Όλα λειτουργούν με κυλιόμενες δημοσκοπήσεις, ανάλογα με τις οποίες κάνουμε διορθωτικές λεπτοχειρουργικές δηλώσεις για να έρθουμε πιο κοντά στις βουλές του οχλοπολτού και να σας αρέσουμε πιο πολύ. Τράτζικ. Αντί να σέρνει ο ηγέτης τον οχλοπολτό πίσω του, με βάση το όραμά του, τον σέρνει ο οχλοπολτός. Αυτό θέλει κάποιο ψάξιμο, δεν βρίσκετε;
Τσίπρας; Ο, νόου, νόου!
Ισχυρίστηκε πάλι χτες ο Αλεξάκης της καρδιάς μας ότι αξίζει να τον ξανακάνουμε Πρωθυπουργό, ώστε να πάει να κάνει τη διαπραγμάτευση για το Χρέος με βάση ένα «Σχέδιο». Πρέπει να είναι κανείς πολύ εξημερωμένο μηρυκαστικό για να ψωνίσει τέτοια πιπεριά. Φτάνει να συλλογιστεί πώς με βάση τα απίστευτα Σχέδια Τσίπρα, μέσα σε λίγες βδομάδες χάσαμε σούμπιτο το ήδη ανακεφαλαιωμένο τραπεζικό σύστημα. Χάσαμε σε ελάχιστο χρόνο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Και κινδυνέψαμε επανειλημμένα να βγούμε εκτός ευρώ.
Νταξ, υπάρχουν οι πειραγμένοι ιδεοληπτικοί «αριστεροί» που το ‘χουν τάμα να χαρούν την Π.Φ. «δική τους» κυβέρνηση μετά από τον Εμφύλιο. Εκτός αυτών, λοιπόν, ποιος εμπιστεύεται τα φαιδρά ανυπόστατα Σχέδια του Ανυπόληπτου Ολετήρα Αλεξάκη της καρδιάς μας; Επί πλέον, ο Αλεξάκης εγκαλεί τους άλλους «μνημονιακούς» για την «ύφεση 25% των μνημονίων που χτύπησε τον ελληνικό λαό». Αλλά, η ασχετίλα των αντιπάλων του δεν τους αφήνει να καταγγείλουν τον Αλεξάκη για το χειρότερο έργο του όλα αυτά τα πέντε χρόνια. Αυτός ευθύνεται για αυτή την ύφεση. Η Ιρλανδία πέρασε μνημονιακή ύφεση 4%, και όλοι οι άλλοι κάτω από 10%. Εμείς γιατί 25%; Απλώς γιατί το εκρηκτικό περιβάλλον που έστησε ο Αλεξάκης για μια καρέκλα, έφερε διαρκή αστάθεια και τα δραματικά για την οικονομία παρεπόμενά της…
Στο ντούκου περνάνε και οι ανυπόστατες ανοησίες περί «διαπραγμάτευσης για χρέος που πέτυχε ο Αλεξάκης», όπως και οι πιπίλες περί πρωτογενούς πλεονάσματος, που μας χαρίστηκε λόγω σκληρού Αλεξάκη. Ποιος να του απαντήσει ότι αυτά όλα ήταν αποτέλεσμα χαριστικό της καταστροφής που αυτός προκάλεσε; Μεταξύ μας, σε αυτά τον κάνει διαρκώς λιώμα κατά ριπάς ο Βενιζέλος, αλλά είναι πλέον εκτός μεγάλου κάδρου και κάνει ο Αλεξάκης πως δεν τον ακούει…
Επί πλέον είπε ο Αλεξάκης: Δώσαμε μάχες και ματώσαμε και χύσαμε αίμα για το δίκιο του ελληνικού λαού, ανεβάζοντας το ηθικό του. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΙΟ του Ελληνικού Λαού; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν τον ρωτάει…
Επίσης είπε ο Αλεξάκης ότι είναι παρά φύσιν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, αλλά δεν ήταν παρά φύσιν ανωμαλαρία μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ψεκασμένων. Αφού, μπλα μπλα μπλα αντιμνημόνιο, μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε και ήμουν και πολύ έντιμος…
Το ποίημα του Αλεξάκη (όπως του το σφύριξαν οι διαφημιστές) δυστυχώς θα πιάσει τόπο, γιατί η πείρα από την ποιότητα του εθνικού ακροατηρίου έτσι μας δείχνει, τέτοια κάνει κέφι ο οχλοπολτός… Τέτοια έλεγε και ο Κωστάκης με αύριο και με χτες (όπως τέτοια έλεγε πριν και ο Αντωνάκης ο ΠΟΛ.ΑΝ.)
Και είναι ψιλογελοίο ότι ο Αλεξάκης που όλα μέχρι σήμερα της οικονομίας τα νοούσε ως υπόθεση κεντρικού σχεδιασμού, τώρα μιλάει για σταρτ απ και για καινοτομίες. Να κυβερνήσει πάση θυσία θέλει αφού. Αλλά και το ψέμα ίσως έχει τα όριά του, ακόμα και για τον δικό μας κοψοτέτοιο οχλοπολτό…
Εν τω μεταξύ, καρφώθηκε χτες ο Αλεξάκης. Και αποκαλύφθηκε ότι περίμενε σαν το μάννα εξ ουρανού να του κάνει τη στημένη ερώτηση ο δημοσιογράφος της Καθεστωτικής ΕΡΤ, όταν εκτός χρόνου δύο φορές επικαλέστηκε με θέρμη ξελιγωμένη και ανεξήγητη τις ερωτήσεις του δικού του. Όπως και έγινε, όταν ο κ. Χαρίτος του χάρισε σικέ διέξοδο διαφυγής δια της τσιτατολογίας των διαφημιστών. Και αμόλησε τα χτες και τα αύριο και ξεμπερδεύουμε και διαπλοκή και ματώσαμε και το δίκιο του λαού…
Πολιτική διεργασία με το πάνω ή το κάτω κεφάλι; Με το κάτω γίνεται καλύτερα η δουλειά αφού. Βοηθάει και το κορόιδο το έθνος μας που ξέρει να πορεύεται μόνο με τη βουλή που προστάζει το κάτω το κεφάλι. Γι’ αυτό και η γραμμή Ανδρέα με συνθήματα που χτυπάνε θυμικό τύπου «Στου λαού την καρδιά δεν χωράει η Δεξιά!»…
Έτσι, αυτοί που «τα γκρέμισαν όλα χωρίς να αλλάξουν τίποτε», έρχονται ξανά καμαρωτοί καμαρωτοί και με έπαρση ψήνουν τον αφελή οχλοπολτό. Και τους ξαναδίνει τη δύναμη, για να γκρεμίσουν ακόμα πιο δυνατά, όσα είχαν παραμείνει όρθια…
Μεϊμαράκης; Ο, νόου, νόου!
Αφού είναι τόσο άχρηστος ο κυρ Τσίπρας, λοιπόν, τα πράματα απλουστεύονται. Πάμε Μεϊμαράκη, που τον κέρδισε και στο ντημπέιτ! Έχει κάποια σοβαρά θέματα, όμως, δεν γίνεται! Είναι ένας ντεμέκ κιμπάρης, δεν είναι του Κέντρου, όπως ξαφνικά του είπανε οι διαφημιστές να λέει. Του Κέντ(αυ)ρου είναι. Και δεν έχει επαφή με τη ζωή την αληθινή, μόνο από την κομματική ξέρει κι αυτός ο καημένος.
Δεν είναι τίποτε άλλο πάρεξ ένα παλαιοκομματικό στέλεχος της Ν.Δ. Μπορεί να είναι πρώτος για παρέα, για τάβλι και για πρέφα, ακόμα και για καμιά τσάρκα στα κόκκινα φανάρια και να κάνει πολύ καλό χαβαλέ. Καλός για το καφενείο, όχι όμως και για το Μαξίμου. Άλλωστε, δεν κυβερνιέται ο τόπος με «χιούμορ», ούτε ψάχνουμε πάλι για εθνικό κονφερανσιέ τύπου Κωστάκης. Και δεν έχει επαφή με την διοίκηση και την διαχείριση των μεγάλων θεμάτων. Φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στο βιογραφικό του.
Τι περισσότερο έχει από αυτό του κυρ Τσίπρα; Αμφότεροι καρριερίστες βλαχοδήμαρχοι του κομματικού σωλήνα. Αν ατυχήσουμε να μας κυβερνήσει, θα είναι ένας ακόμα μικρός κρίκος στην αλυσιδωτή ακολουθία των καταστροφικών μετριοτήτων που μας κυβερνάνε από το 2004 και εντεύθεν. Απίστευτοι τύποι για τον ευκολοπίστευτο οχλοπολτό, που τον καταστρέφουνε, αλλά αυτός τους επανεξετάζει πάντα με θετική διάθεση και τους ξαναδίνει (μια «πρώτη») ευκαιρία!
Ο κυρ Μεϊμαράκης επικαλείται τα καλά της Παράταξής του (αποκρύπτοντας ότι η ίδια παράταξη έβγαλε μεν τον «Κορυφαίο Νεοέλληνα Πολιτικό», τον κανονικό Καραμανλή, αλλά έβγαλε και έναν από τους χειρότερους καταστροφικότερους πρωθυπουργούς, τον Κωστάκη τον Ανωφελή…). Έτσι, όμως, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεκολλήσουμε από τη λογική του κομματικού σμπίρου.
Άρχισαν τώρα που είναι πιο στα πάνω τους οι Νεοδημοκράτες, να βαράνε μια κακιά κριτική, σε όποιον αμφισβητεί την ικανότητα του κ. Μεϊμαράκη να βγάλει τη χώρα από την δυναμική Γκρέξιτ. Όπως έκαναν και οι ΣΥΡΙΖΑίοι πέρσι, που όποιον τους ξεφτίλιζε τον αρχηγό, τον έλεγαν παπαγαλάκι της Μονταζιέρας Σαμαρά. Πρέπει με κάποιον από τους δύο να είσαι. Και χειρότερα από τον Αλεξάκη δεν γίνεται. Αλλά αυτό ισχύει μόνο μέχρι νεωτέρας…
Λέει ο κ. Μεϊμαράκης: Ο Τσίπρας δεν είναι μέρος της λύσης, αλλά μέρος του προβλήματος. Σωστό. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τον κ. Μεϊμαράκη. Αφού, χωρίς πολλά πολλά, το πραγματικό δομικό μας πρόβλημα είναι το Πελατειακό Κράτος και αν αυτό δεν συρρικνωθεί, αποκλείεται να γλιτώσουμε την άτακτη χρεωκοπία.
Λέει, τέλος, ο κ. Μεϊμαράκης: Επιστρέφουμε στην κανονικότητα, οπότε θα επιστρέψει και ο ΣΥΡΙΖΑ στη δική του! Λάθος! Με τη ΝΔ, δεν επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Επιστρέφουμε στην αντικανονικότητα του Πελατειακού Παρακράτους, η οποία ακριβώς μας οδήγησε στην χρεωκοπία και μετά στην ανωμαλαρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρέπει να μην επιστρέψουμε στην αντικανονικότητα της ΝΔ, λοιπόν. Πρέπει για πρώτη φορά, υπερβαίνοντας την κακοδαιμονία του ζόμπι νεοελληνικού κράτους, να γίνουμε κράτος κανονικό. Όχι αντικανονικό σαν και αυτό που είχαμε ως τώρα λόγω Αλεξάκηδων και Μεϊμαράκηδων. Όχι σαν κι αυτό που δεν σήκωσε ποτέ κεφάλι, σκοταδισμένο και υποδουλωμένο στις αμαρτίες των παρασιτικών μπουλουκιών που το λυμαίνονται δια του κοτζαμπασισμού…
Αν υποχρεωτικά έπρεπε να διαλέξουμε;
Στο ερώτημα Τσίπρας ή Μεϊμαράκης, εάν υποχρεωτικά πρέπει να διαλέξουμε ένα εκ των δύο, εμείς δεν έχουμε δυσκολία να πάρουμε τη θέση, που δεν μπορούν να πάρουν τα μικρά κόμματα. Προτιμάμε Μεϊμαράκη, όχι επειδή είναι λιγότερο αντιδραστικός από τον Τσίπρα. Βλάπτουν και οι δύο τη Συρία το ίδιο.
Όμως, ο Μεϊμαράκης, είναι προβλέψιμα καταστροφικός, ως πιο προσεκτικός και υπεύθυνος αμύντωρ του πελατειακού συστήματος. Με όλους τους παλαιοκομματικούς πελατειοκράτες, διασώζεται καλύτερα και το Ευρώ, ας πούμε. Ενώ με τον μικρό αποτυχημένο ολετήρα, αυτό εξακριβωμένα δεν είναι ολοφάνερο, αφού δοκιμάστηκε μετά από τόσο σαματά και τσιρίδα και τα έκανε μπιπ.
Αλλά το δείγμα γραφής των δύο κομμάτων ΤΟΥ Συστήματος δεν αφήνει αμφιβολίες. Όσο ισχυρότεροι είναι οι δύο πόλοι του Δικομματισμού, τόσο δεν θα αγγιχτεί η αιτία των προβλημάτων μας, αυτό το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος… Οπότε, πώς και γιατί να προκρίνεις Μεϊμαράκη έναντι Τσίπρα;
Μόνο εφόσον υπήρχε θέμα άμεσης καταστροφής, θα ετίθετο τέτοιο ζήτημα. Κάτι που η ξελιγωμένη κωλοτούμπα (για την Ελλάδα; Όχι, για την εξουσία!) Τσίπρα, τώρα το αποκλείει. Αφού όποιος και αν έρθει στα πράγματα το Τρίτο Μνημόνιο υποχρεωτικά θα εφαρμόσει… Ίσως καλύτερα να το έκανε ο Μεϊμαράκης. Καλύτερα σε σχέση με τον Τσίπρα, όμως. Όχι καλά!
Ειρήσθω εν παρόδω και ότι οποιοσδήποτε άλλος (στοιχειωδώς αξιοπρεπής) μέτριος αν ήταν στη θέση Μεϊμαράκη, άνετα θα κέρδιζε τις εκλογές λόγω του εκλογικού μπόνους των 50 εδρών. Το δραματικό για τον προσωρινό Πρόεδρο της Ν.Δ. είναι ποια απάντηση δίνουμε στο ερώτημα: αν δεν υπήρχε αυτό το συγκεκριμένο αδιέξοδο μπροστά μας, θα τον επιλέγαμε ποτέ για πρωθυπουργό μας; Ή επειδή έχουμε βρεθεί με τον Τσίπρα στον κρόταφο παραδινόμαστε στη ΝΔ του Παλαιοκομματικού Κένταυρου και αυτό είναι θλιβερό;
Συνεπώς, επιτέλους η συζήτηση είναι άλλη. Τώρα που έχουμε μνημόνιο για υλοποίηση και ούτε ο Αλεξάκης μπορεί να πειράξει το Ευρώ, θα ξεκινήσουμε μια μικρή προσπάθεια για εθνική ανασυγκρότηση; Ή πάλι θα ψάχνουμε τους λιγότερο κακούς χρεωκόπους πελατειοκράτες;
Μόνο άλλος (ποιος;) θα μπορούσε τη δουλειά!
Προ εβδομάδων ακούστηκε (ματαίως) ένα σενάριο Καμίνη πρωθυπουργού με τη στήριξη των τριών ευρωπαϊκών κομμάτων. Τσάκισε, αδίκως, αν και θα ωφελούσε ιδιαίτερα τόσο τη Ν.Δ. (θα την έκανε ισχυρό πρώτο κόμμα), όσο και το Ποτάμι (θα απορροφούσε έτσι όλο το ΠΑΣΟΚ). Κυρίως θα έδινε λύση στη χώρα. Πάει τώρα.
Όμως, με δεδομένο ότι Τσίπρας και Μεϊμαράκης είναι ασυζητητί άχρηστοι (καθείς για τους λόγους του), μια λύση / πρόταση τρίτου πρωθυπουργού με προεκλογική δέσμευση από κάποιο(α) κόμμα(τα), θα είχε ενδιαφέρον. Πάλι ο Καμίνης; Ίσως ο Στουρνάρας; Ακόμα και ο Παπαδήμος ως πιο τεχνοκρατική εφεδρεία; Νταξ, ο Σημίτης είναι μόνο ύστατη εθνική εφεδρεία και δεν ξέρουμε αν θα προσφερόταν.
Αν, λοιπόν, κάποιο κόμμα προεκλογικά έλεγε, αυτό που έλεγαν από την αρχή οι δημοσκοπήσεις (Τσίπρας 28% Μεϊμαράκης 28%, Κανένας από αυτούς τους δύο 35%), ίσως κέρδιζε πόντους. Και θα άλλαζε τη δυναμική, πριν αυτή τώρα πια σταθεροποιηθεί με άξονα τον Δικομματισμό…
Ακόμα και τώρα, μπορεί κάποιος να πει, εγώ δεσμεύομαι να κάνω την ανατροπή με τον Στουρνάρα (ας πούμε)! Πρώτα θα έδειχνε το αδιέξοδο των δύο άχρηστων πρωθυπουργήσιμων που προτείνει ο δικομματισμός. Και μετά θα επέβαλλε την ατζέντα του με υποψήφιο πρωθυπουργό τον δεινό διαπραγματευτή Στουρνάρα (βλέπε «Αρχιδιαπραγματευταράδικες ζημιές και Στουρνάρας» ).
Η κοινωνία θα εκτιμούσε μια τέτοια ρηξικέλευθη πρόταση και θα την επιβράβευε εκλογικά. Και θα εξουδετέρωνε το τεχνητό αδιέξοδο, που έχει προκαλέσει το μπόνους των 50 εδρών, οπότε θα γλιτώναμε από τους δύο άχρηστους ανθυποψήφιους του δικομματισμού… Και θα βρίσκαμε μια καλή κυβέρνηση, για να εφαρμόσει γρήγορα το αναπόφευκτο μνημόνιο με τις μεταρρυθμίσεις του, οδηγώντας σταδιακά τον τόπο σε ανάπτυξη. Κρίμα!
Υ.Γ. 1
Η ακροδεξιά Παΐσια «Αριστερά» που μας αξίζει
Είναι πια όλα γνωστά σε όσους ψάχνονται πίσω από τις προφανείς γραμμές. Το ‘χουμε, σε αυτό το ρημαγμένο από τον σκοταδισμό έθνος, να διαθέτουμε για Αριστερά, μια Παΐσια «Αριστερά» των θυμιατών και της αγιαστούρας, που είναι εντελώς ξενοφοβική και ακροδεξιά. Γιατί μας ζηλεύουνε οι Άλλοι. Αυτό.
Και φυσικά, υπάρχει μια οργανική και λειτουργική ενότητα μεταξύ του λαϊκιστή πολιτικού απατεώνα και του αδαούς πλανημένου οχλοπολτού. Και όταν πρέπει να υπάρχουν κακοί εντός και εκτός, τότε χρειάζεται η επινόηση εχθρού για να τονώσει το αδύναμο σήμα, την ανυπαρξία ταυτότητας μιας ακροδεξιάς ανυπόστατης «Αριστεράς».
Έτσι όλο το πολιτικό παίγνιο είναι καθημαγμένο στο πλαίσιο της πολεμικής αρετής των Ελλήνων και με όρους: ή θα τους τελειώσουμε, ή θα μας τελειώσουνε. Και: ή εμείς ή αυτοί. Και φυσικά, στην πράξη, όλα λειτουργούν στη βάση γιούργια γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια.
Και όσο πιο άθλιο είναι αυτό, τόσο πιο πολύ το κάνει κέφι το καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ. Και το υπερψηφίζει με υπερηφάνεια και ακσιοπρέπεια. Βοηθάει και η πλάστικ πολιτική, αλλά και η Σώου Μπήζνες, που τραινάρουν οι Παπανδρεΐσκοι της καρδιάς μας, πάλι με τον μανιχαϊστικό κουτσογιωργισμό τύπου ή η προοδευτική κυβέρνησή μας, ή το «παλιό»…
Είναι γραφτό να ταιριάζουν αυτά τα σκέδια στον οχλοπολτό, που έχει μάθει ακόμα να ζει με όρους τύπου ο κοτζαμπάσης, οι σμπίροι του και από κάτω τα μπουλούκια του… Δεν μπα να έχουνε πάει οι άλλοι στο φεγγάρι και να έχουνε λύσει ανεπιστρεπτί τα ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας;
Εδώ η Αριστερά δεν νοείται, όπως παντού, με όρους Μπερλινγκουέρ, αλλά με βλακώδεις μανιχαϊστικούς όρους 19ου Αιώνα, άντε και με ολίγο Βησσαριόνοβιτς, πασπαλισμένους με μια πρέζα Σλάβοϊ Ζίζεκ… Βαθύ ισλάμ, ψυχή βαθειά.
Υ.Γ. 2
Η αξία κάποιων συμβολισμών
Χτες, στην ΕΡΤ, ΤΟ Καθεστώς δεν ήθελε να φαίνονται οι διαδηλωτές μεταλλωρύχοι στο κάδρο της εισόδου του Πρώτη Φορά «Αριστερού» Αλεξάκη. Και έπεσαν μπούφλες πολλές και οργανωμένες, για να απομακρυνθούν όσο πιο μακριά γινόταν. Να μην φαίνονται στο κάδρο, να μην ακούγονται καθόλου. Και τα κατάφερε ΤΟ Καθεστώς της Πρώτη Φορά «Αριστεράς»…
Εκείνο που μένει ανεξίτηλο, είναι ότι ΤΟ ΝΕΟ που τσιρίζει για να ξεμπερδέψουμε με ΤΟ ΠΑΛΙΟ, είναι φτυστή η νέα εκδοχή ΤΟΥ παλιού Καθεστώτος.
Πάντοτε όλες οι κυβερνήσεις ήθελαν (στη ΔΕΘ, στο Μαξίμου και αλλού) να μην τους κάνει χαλάστρα το συνδικαλισταριάτο των πελατών / ρετιρέ. Να μην καταφέρνει η «Αριστερά» ΤΟΥ Καθεστώτος, σε πλήρη συνεργασία με τις λοιπές πελατειακές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, να της λερώσει την εικόνα…
Το αρχονταριάτο της ΓΣΕΕ, που αντί να εκπροσωπεί την εργατοϋπαλληλική τάξη της ιδιωτικής οικονομίας, εκπροσωπεί τις Τράπεζες και τις ΔΕΚΟ, το βαθύ Σύστημα…
Και εδώ ήταν η διαφορά χτες έξω από την ΕΡΤ. Ότι τώρα, για πρώτη φορά, αυτό τον σαματά τον κάνουν άνθρωποι της πραγματικής οικονομίας, οι διωγμένοι από ΤΟ Καθεστώς, από την Π. Φ. «Αριστερά της Εργασίας»… Και είναι σαματάς με πραγματικό αντικείμενο, όχι προσχηματικό, για πρώτη φορά. Και αυτό πονάει την «Αριστερά» ΤΟΥ Καθεστώτος.
12°
