Διαζύγια: Οι επώνυμες και ανώνυμες γυναίκες και μητέρες και το μεγάλωμα των παιδιών τους
Διαβάζοντας και ακούγοντας συνεντεύξεις του γιου διάσημου μεγαλοδικηγόρου, είναι σαν να διαβάζω/ακούω ιστορίες εκατοντάδων αγοριών με αντίστοιχους πατεράδες…
Το παιδί δεν το ξέρω, όπως δεν ήξερα τον συγχωρεμένο τον πατέρα, ούτε τη μητέρα, ούτε κανέναν άλλονστην οικογένεια. Ξέρω όμως πάρα πολλές άλλες ιστορίες επειδή αυτό είναι το χούιμου, να ακούω και να διαβάζω προσεκτικά τις ιστορίες των ανθρώπων. Ξέρωέναν μπαμπά 45άρη, μετρία παιδιά, που«κάνειζωάρα» όπωςμουείπε κοινός μας φίλος, ενώ τα τρία παιδιάτουζούνεμετην πρώηνσύζυγότου, η οποία δενκάνειζωάρα, καθόλουμάλιστα, ίσα ίσα πουδουλεύειδωδεκάωρα για να ανταπεξέλθειστα ατέλειωτα έξοδα τριών παιδιών πουδενείναι καν στηνεφηβεία ακόμα. Η επώνυμη πρώηντουμεγαλοδικηγόρουείπε σεσυνέντευξήτηςότι«δούλευεμέχρι και σαιζόν», υποθέτωσενησί, ή κάπου, πάντωςδούλευε, γιατίείναι ελάχιστεςοιιστορίεςγυναικών πουχωρίζουν, μένουνμεένα, δύο ή εφτά παιδιά και έχουντηνάνεση να μηνδουλεύουνσκληράσε οποιονδήποτεχώρο.
Ελάχιστεςείναι οιγυναίκες πουδεν παλεύουνμενύχια και μεδόντια να ξαναμπούνεσεέναν χώροτον οποίονείχαν αφήσειόταν γέννησαν, ή από τον οποίονχάθηκαν λόγωμητρότητας, λόγωτων απαιτήσεωντης μαμαδοσύνης. Μετρημένεςστα δάχτυλα είναι οι μαμάδες πουδενψάχνουνμια οποιαδήποτεδουλειά, προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα των παιδιών και τα δικάτουςμετάτοδιαζύγιο. Ελάχιστεςείναι αυτές πουμιλάνεγια έναν γενναιόδωρο πρώην, κάποιον πουφροντίζει τα παιδιάτου από όλεςτις απόψεις, αλλάκυρίωςτιςοικονομικές.
Θα πείτε, είναι δυνατόν η συγκεκριμένη πρώην, επώνυμη, λαμπερή και κουκλάρα, να μην φρόντισε να εξασφαλιστεί, να εξασφαλίσει τα παιδιά της μετά το διαζύγιο; Και αν το πείτε, δεν θα έχετε γνωρίσει κανέναν δικηγόρο ποτέ σας, δεν θα έχετε ακούσει πόσο σκληροί γίνονται ως πρώην, δεν θα ξέρετε καν ανέκδοτα με δικηγόρους στο χειρότερο μπουντρούμι της κόλασης ή στον πάτο της θάλασσας (εκεί που τους αποφεύγουν οι καρχαρίες επειδή δεν τρώγονται με τίποτα). Εννοείται ότι δεν είναι έτσι όλοι οι δικηγόροι, σίγουρα υπάρχουν και καλοί δικηγόροι που γίνονται άψογοι μπαμπάδες, δεν αποκλείεται. Ούτε είναι οι δικηγόροι το θέμα μας: θέμα είναι όλοι οι μπαμπάδες που μόλις χωρίσουν με τη μαμά των παιδιών τους, «κάνουν ζωάρα», αφήνοντας το τεράστιο κενό πίσω τους, την απουσία του πατέρα, την οποία πάντα θα παλεύει να ξεπεράσει το παιδί.
Πάντα θα κυνηγάει την αποδοχή του (απόντα) πατέρα και πάντα θα ισχύειγια αυτότο παιδίτογνωστόρητό«ο απώνθεοποιείται». Η μαμά, πουμένει και τραβάει κουπί, γίνεται αποδέκτης όλης της επιθετικότητας, απογοήτευσης, μοναξιάς και ανασφάλειας του παιδιού – ακούει όχι μόνο εξάψαλμους, αλλά και το αφόρητο «εσύ φταις για όλα». Το έχουμε εδραιώσει ότι η μαμά φταίει για όλα, κι όταν ο μπαμπάς φύγει από την εικόνα, η μαμά είναι η μόνη που μπορεί να κατηγορηθεί για το σπλάτερ, εφόσον ο μπαμπάς είναι αλλού.
Πρόσφατα έσκασε η ιστορία γνωστής ηθοποιού που ο πρώην την πέταξε στο δρόμο μαζί με τα παιδιά τους, κι από κει και μετά την τραβάει σε ατέλειωτα δικαστήρια για να «της» πάρει την επιμέλεια. Όχι ότι σκοτώνεται να παίξει τον καλό μπαμπά. Συνήθως, οι μπαμπάδες που αποχωρούν εθελοντικά ή ακούσια, με δική τους πρωτοβουλία ή με αυτήν της μαμάς, οι μπαμπάδες που «παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν» όπως ο θρυλικός Αντωνάκης του Γιώργου Κωνσταντίνου, είναι μπαμπάδες που δεν ίδρωναν πολύ για το ρόλο, όσο τον είχανε εργολαβία: τον θυμούνται, και τον διεκδικούν, μόνον όταν η μαμά των παιδιών τους εκδηλώνει την επιθυμία της να χωρίσουν, ή μόνον όταν οι ίδιοι πάρουν δρόμο μια ωραία ημέρα επειδή υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.
Επαναλαμβάνω, δεν την γνωρίζω τη μαμά των παιδιών του μεγαλοδικηγόρου, μπορεί να μην δούλευε όσο σκληρά λέει ότι δούλευε, μπορεί να είχε κάποια περιουσία από το μπαμπά της, αλλά σίγουρα βίωσε την τρελή ανασφάλεια του να είσαι μόνη σου ξαφνικά, με παιδιά, όσα παιδιά και να είναι. Ακόμα κι όταν δεν θα προτιμούσες να μείνει ο μπαμπάς των παιδιών σου, ακόμα κι όταν έχεις φύγει ή έχεις χωρίσει εσύ η μαμά, ακόμα κι αν έχεις λίγα λεφτά στην άκρη ή δικό σου σπίτι… το παθαίνεις ένα «τσότσο», όπως λένε τα παιδιά. Δεν κοιμάσαι πολλές νύχτες. Ψάχνεσαι πολλές μέρες. Λες τα ίδια και τα ίδια στις φίλες σου που σε έχουνε σιχαθεί. Βάζεις τα κλάματα όχι από θλίψη (αν και παίζει και η θλίψη) παρά από άγχος, ανησυχία, ταραχή, ανασφάλεια, από την φρίκα του να έχεις παιδιά δύο, πέντε, δώδεκα ή δεκαέξι χρονών που τα περιμένουν από σένα όλα, από το γάλα/τον φρέντο μέχρι το παπούτσι, το χαρτζιλίκι, τα σιδεράκια, τις εξετάσεις, τα ρούχα, τα μεταφορικά, τα ακουστικά, τα βιβλία, τα όρια, τα μαλλώματα, τις συμβουλές, τα πάντα.
Η φρίκα ισχύει για όλες τις μαμάδες, εκτός από αυτές που έχουν μεγάλη προσωπική περιουσία και αστείρευτη βοήθεια από γονείς. Για όλες τις υπόλοιπες, για τις πάρα πολλές, είναι άστα να πάνε στο διάολο: κρέμονται από τα «απαυτά» του πρώην για έξοδα παιδιών, τακτικά, πόσο μάλλον έκτακτα (έξοδα), κι αν ο πρώην δεν θέλει να δίνει μία, μπορεί να κάνει πτωχευσούλα τσάκα-τσάκα και να ξεμπερδεύει: έχω φίλη που χώρισε πριν 25 χρόνια με ένα παιδί, στο διαζύγιο ο πρώηντης έπρεπε να τηςδίνει Χ λεφτάτομήνα μέχρι να ενηλικιωθείτο παιδί και δεντηςέδωσε ποτέδεκάρα τσακιστή. Πώς; Υπάρχουν ένας σωρός τρόποι, όρεξη να έχεις. Ανείσαι μπαμπάς, αν προτιμάς να τρως τα λεφτάσουσε μπουζούκια, σκάφη, γκόμενες, κρασιά, ξενύχτια, παρέες, ταξίδια, οτιδήποτε, παρά να τα δίνεις«στην καριόλα την πρώην», δηλαδή στα ανήλικα παιδιά σου, ΜΠΟΡΕΙΣ να το κάνεις. Όχι μόνο στην Ελλάδα, μπορείς να το κάνεις σε όποιο μέρος του κόσμου βρίσκεσαι (εκτός από την Σκανδιναβία, όπου όλα είναι ιδανικά όπως ακούμε, αλλά μπορεί και όχι, δε βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά…).
Δεν έχω ιδέα κατά πόσον η νομοθεσία μπορεί να προστατεύσει τις μαμάδες. Μάλλον δεν τα καταφέρνει και τόσο τζάμι, αν κρίνουμε από τις μαμάδες που ξέρουμε όλοι, κι εσείς κι εγώ, οι οποίες τσιγαρίστηκαν ή τσιγαρίζονται σε σιγανή φωτιά με ένα ή περισσότερα παιδιά, σόλο αρκούδες, σε οποιαδήποτε ηλικιακή φάση (όσο πιο μεγάλες, τόσο πιο χοντρά τα παλούκια…) Δεν ξέρω αν μπορεί ένας μπαμπάς να υποχρεωθεί από τον Νόμο να είναι καλός μπαμπάς, είτε μένει μαζί με τα παιδιά του είτε όχι – και τι είναι ο Νόμος τελικά, μπαμπούλας; Ντούρασελ, πλάι σε αυτόν που έχει ανάγκη από υποστήριξη; Αν ναι, τότε ποιος έχει ανάγκη από υποστήριξη περισσότερο από μια μαμά που βρίσκεται μόνη με το/τα παιδί/παιδιά της, είτε με δική της πρωτοβουλία, είτε με πρωτοβουλία του μπαμπά/πρώην της;
Αφορμή για τα παραπάνω είναι ο γιος ενός μεγαλοδικηγόρου. Που τον καταλαβαίνω και που λυπάμαι πολύ για την σκληρή εφηβεία του. Κυρίως για την απογοήτευσή του από έναν διάσημο, απαστράπτοντα μπαμπά… Είναι το χειρότερο είδος πρώιμης, χαστουκιστικής απογοήτευσης και δυστυχώς το πιο συνηθισμένο…
14°
