Μια ανησυχητική αλλαγή στον τρόπο προσέγγισης των γυναικοκτονιών στη χώρα μας
Στο βιβλίο – μανιφέστο της King Kong Theorie, η Βιρζινί Ντεπάντ είχε υποστηρίξει ότι το γυναικείο σώμα, εν αντιθέσει με το ανδρικό, είναι δημόσιο, ανήκει σε όλους, όλοι μπορούν να έχουν άποψη γι’ αυτό, για όλες τις αποφάσεις και σε όλες του τις καταστάσεις. Η θεωρία της περιέκλειε κάθε μορφή επίθεσης στις γυναίκες – όσο κι αν διαφωνούμε, τώρα πια το βλέπουμε με το διασυρμό που επιφυλάσσεται σε θύματα γυναικοκτονίας.
Η –κατά πολλούς- «ακραία», προβοκατόρισσα του φεμινισμού Ντεπάντ ξέρει από διασυρμούς – κυνηγιέται μαζί τους από κορίτσι. Και σε αρκετά σημεία του έργου της επισημαίνει κάτι που στην Ελλάδα το μαθαίνουμε με τον δύσκολο τρόπο τα τελευταία χρόνια, γυναικοκτονία τη γυναικοκτονία, μετά απο κάθε έγκλημα εξουσίας και έμφυλης & ενδοοικογενειακής βίας: ότι πολύ συχνά δεν αρκεί η φυσική εξόντωση του θύματος, είναι (για διάφορους και ευνόητους λόγους) αναγκαίος και ο διασυρμός του.
Τώρα, ας ενώσουμε τις τελείες: στις 22 Αυγούστου 2025 σημειώθηκε άλλη μία άγρια γυναικοκτονία σε ελληνικό έδαφος, η 15η για το 2025. Με την κάλυψη αυτής της συγκεκριμένης γυναικοκτονίας φαίνεται ότι μπαίνουμε σε μία νέα πίστα, τόσο αναφορικά με τη δημοσιογραφική προσέγγιση αυτού του είδους των εγκλημάτων όσο και με την έκφραση της υπερασπιστικής γραμμής, αλλά και του μοτίβου συμπεριφοράς των συγγενών του εκάστοτε δράστη.
Είναι μια πίστα στην οποία μοιάζει να ξεχνάμε την ιερή συγνώμη των συγγενών του δράστη προς την οικογένεια του θύματος, ενώ φαίνεται επίσης να εγκαταλείπεται η μετριοπαθής και κόσμια υπερασπιστική γραμμή. Τα επιχειρήματα υπέρ του γυναικοκτόνου συλλέγονται από την περίκλειστη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής του θύματος –μιας ζωής που επειδή τη γνώριζαν λίγοι, μπορεί να έρθει στο φως κατά πώς βολεύει τον δράστη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε την εργαλειοποίηση της ιδιωτικής ζωής του θύματος, υπέρ του δράστη. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που γίνεται συντονισμένα, απροκάλυπτα και χωρίς τη δυνατότητα ελέγχου από τους δημοσιολόγους / δημοσιογράφους που δίνουν βήμα σε συγγενείς του δραστη και συνηγόρους υπεράσπισής του.
Το «πέσιμο στα μαλακά» που εκάστοτε γυναικοκτόνου πλέον επιχειρείται (και κάποτε επιτελείται) δια του διασυρμού της γυναίκας και πριν την έναρξη της δικαστικής διαδικασίας. Ει δυνατόν αμέσως μετά τη γυναικοκτονία, όταν το συγγενικό της περιβάλλον, τα παιδιά της, οι γονείς της είναι ακόμη σε σοκ και πένθος, ανήμποροι να την υπερασπιστούν με ισότιμη παρουσία σε ανοιχτούς δέκτες. Όσο οι μεν θάβουν τον άνθρωπό τους και θρηνούν τη χαμένη ζωή, το «απέναντι» στρατόπεδο συσπειρώνεται για την επίτευξη της ελάχιστης δυνατής τιμωρίας, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, χωρίς κανένα σεβασμό στην υπόσταση ενός ανθρώπου, που το νήμα της ζωής του κόπηκε με τέτοιο τρόπο.
Είναι το σημείο όπου ο θάνατος δεν αρκεί – της φυσικής εξόντωσης ακολουθεί η σπίλωση της μνήμης, η οποία ούτε τιμωρείται και φυσικά ούτε καταδικάζεται.
Για να αιτιολογηθεί το αποτρόπαιο, η γυναίκα που έπεσε από μαχαίρι, όπλο ή ξύλο, τώρα πρέπει να κρεμαστεί στα μανταλάκια, η ιδιωτική της ζωή να ταΐσει δελτία ειδήσεων και εφημερίδες που επιμένουν στον αντιεπιστημονικό τίτλο «έγκλημα πάθους», να λεκιαστεί στις συνειδήσεις όλων ως ανήθικη, ως κάποια που εξαιτίας του ανύπαρκτου ηθικού της κώδικα της άξιζε να πεθάνει.
Ναι, ο νόμος δεν αλλάζει (για την ώρα) και ο όρος (γυναικτοκτονία) δεν αναγνωρίζεται, νομικά τουλάχιστον. Μπορεί, όμως, να αλλάξει το δημοσιογραφικό πρωτόκολλο, όταν αρθρώνεται ανεύθυνος, παρακμιακός και ασεβής λόγος. Μπορεί να υπάρξουν και ποινές. Έτσι κι αλλιώς, πλέον το μεταδιδόμενο μήνυμα δεν αφορά μόνο τις γυναίκες και την ασφάλειά τους – αφορά όλους που θα διασταυρωθούν με κάποιον πολύ «παθιασμένο», με συνήγορο χωρίς σοβαρό αξιακό κώδικα.
Επίσης, αν μας συμβεί κάτι κακό, θα θέλαμε να τιμωρηθεί ο δράστης για την πράξη του και όχι να κριθούμε εμείς για το ξεμπρόστιασμα του ιδιωτικού μας βίου. Οι άγιοι με τις διάφανες, κρυστάλλινες ζωές μάς έχουν τελειώσει προ πολλού και έχουμε δικαίωμα στην ιδιωτικότητα νεκρές ή ζωντανές.
11°
