Η συγγραφέας Λένα Διβάνη γράφει με αφορμή μια κοπέλα στο μπαλκόνι χωρίς το κάτω της πιτζάμας της
Έπινα, που λέτε, καφέ στη βεράντα φίλων μου στην Κυψέλη και τι να δω απέναντι; Ένα κορίτσι που δούλευε (αντί να πίνει καφέδες σαν εμάς τους κοπρίτες) με το λάπτοπ του και χωρίς το κάτω της πιτζάμας του. Ήταν προφανώς ένα βόρειο ξενάκι, ψηφιακή νομάς ή ερασμιακή φοιτήτρια και συνδύαζε την εργασία με το μαύρισμα, το κορίτσι.
Η Κυψέλη μας έχει μαζέψει άπειρα τέτοια μελισσάκια – πας στο γυμναστήριο ή στη λαϊκή και τα βλέπεις όλα να το ζουν το σύντομο ελληνικό τους όνειρο ελεύθερα, γυμνασμένα και αγύμναστα, βρακωμένα και ξεβράκωτα, κορίτσια-αγόρια-κάπου εκεί ανάμεσα, όλα τυχερά που μπορούν να κάνουν του κεφαλιού τους, να πάρουν μια γεύση απ’ όλα, και να γυρίσουν μετά στη φωλιά τους πολλαπλάσιοι.
Ξέρετε τι μου ’φερε στο μυαλο; Κάτι. Χρόνια πριν, όταν ήμουν εγώ φοιτήτρια και έβγαινα να διαβάσω για την εξεταστική στο μπαλκόνι του ακάλυπτου (γιατί λεφτά δεν υπήρχαν για διαμέρισμα πρόσοψης) με σορτς. Όπως έμαθα κάτι χρόνια μετά, απέναντι έμεναν τρεις Κύπριοι φοιτητές οι οποίοι σχολίαζαν, όπως εγώ τώρα (με την καλή έννοια). Όμως ένας από αυτούς –το παιδί το καλό, το συντηρητικό– τους απαγόρευσε και να βλέπουν (!!!) αλλά και να σχολιάζουν.
Ευτυχώς αλλάξαν οι καιροί. Καλό μαύρισμα, κοπελιά!
