«Γιορτάζω τη ζωή μου»: Η συγκινητική ανάρτηση του Βασίλη Δοσούλα 29 χρόνια μετά το ατύχημα με το «δελφίνι»

Έχουν περάσει 29 χρόνια από την ημέρα που ο Βασίλης Δοσούλας υπέστη ακρωτηριασμό και των δύο του ποδιών. Είναι το 10χρονο παιδί που τον Αύγουστο του 1994 έχασε τα δύο του πόδια από τις έλικες υδροπτέρυγου. Σήμερα συνεχίζει κανονικά τη ζωή του, έχοντας πρόσθετα μέλη. 

«Γιορτάζω τη ζωή μου οποτεδήποτε μπορώ μόνος μου ή με ανθρώπους που με αγαπούν. Το ατύχημα με δίδαξε ότι η ζωή είναι μικρή και εύθραυστη για αυτό ζήσε και εκτίμησε την κάθε στιγμή της!» έγραψε σε story του στο Instagram ο Βασίλης Δοσούλας, δημοσιεύοντας μία φωτογραφία ξαπλωμένος, όπου διακρίνονται τα πρόσθετα μέλη του. 

Μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής», ο Βασίλης Δοσούλας στέλνει το δικό του μήνυμα για τη ζωή μετά το ατύχημα με το δελφίνι. «Κάθε εμπόδιο έχει τη λύση του και είναι μία δοκιμασία. Δεν λέω πως θα είναι εύκολα ούτε πως θα γίνουν από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά έχε πιστή, βάλε τον στόχο σου και περπάτα μπροστά. Μπορείς να λυγίσεις, μπορείς να γονατίσεις για να πάρεις ανάσα και δυνάμεις, αλλά συνέχισε ακάθεκτα μπροστά». 

Ο Βασίλης Δοσούλας δεν γνωρίζει αν θα ήταν καλύτερη ή χειρότερη η ζωή του αν δεν έχει συμβεί το ατύχημα. «Θεωρώ πως μετά το συμβάν μπήκα σε μία νέα πορεία που σε πολλά πράγματα με ωρίμασε απότομα και είδα πράγματα και καταστάσεις που αγνοούσα». 

Βασίλης Δοσούλας: Πώς έγινε το ατύχημα με το δελφίνι

Ο Βασίλης Δοσούλας βρισκόταν τον Αύγουστο του 1994 στον Τολό με τον πατέρα και τον θείο του σε μία βάρκα για ψάρεμα. Κάποια στιγμή καταπάνω τους ερχόταν ένα «ιπτάμενο δελφίνι» με ταχύτητα 32 κόμβων και η σύγκρουση έγινε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι έλικες του υδροπτέρυγου ακρωτηρίασαν τα πόδια και το δεξί χέρι του 10χρονου τότε Βασίλη, το οποίο οι γιατροί κατάφεραν να συγκολλήσουν στο ΚΑΤ λίγες ώρες μετά.

Σε παλαιότερη συνεντευξή του ο Βασίλης Δοσούλας είχε περιγράψει: «Θυμάμαι να έρχεται καταπάνω μας το ιπτάμενο δελφίνι και τον πατέρα μου να ωρύεται. Τα υπόλοιπα τα έχει διαγράψει η μνήμη μου. Άλλαξε δρομολόγιο το δελφίνι και πήγαινε προς τα βράχια, στην ξηρά. Δεν υπήρχε σωτηρία. Δεν είχε μειώσει κόμβους, πέρασε ανάμεσα από δύο ψαρόβαρκες και έπεσε πάνω μας. Μετά από εμάς ήταν τα βράχια. Όταν είδαμε να έρχεται καταπάνω μας το δελφίνι, πηδήξαμε στη θάλασσα. Εμένα με βρήκε με το κεφάλι μέσα στο νερό να κρατιέμαι από τη σημαδούρα. Με χτύπησε. Είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι. Όπως μου είπαν μετά, με έβαλαν σε μια βάρκα και μου έδεσαν τα κομμένα μέλη με ζώνες. Οι δύτες στη συνέχεια βούτηξαν για να βρούνε τα πόδια και το χέρι μου. Κατάφεραν να εντοπίσουν το χέρι, να είναι καλά οι άνθρωποι. Βρήκαν το ένα πόδι, αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση.

»Όλα έγιναν σε μια στιγμή. Μετά με έβαλαν στην καρότσα ενός αγροτικού και με πήγαν στο νοσοκομείο. Όσον καιρό βρισκόμουν στην εντατική, δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Δεν με άφηναν καν να πάω τουαλέτα. Όταν άλλαξα κρεβάτι και δωμάτιο, τότε κατάλαβα. Ψύχραιμος ρώτησα: “Τώρα τι θα κάνουμε;”».