Σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: Ο επιζών Στάθης Καρράς μιλά στην ATHENS VOICE για την τραγωδία και περιγράφει τα λεπτά που ακολούθησαν του δυστυχήματος
«Σου βγαίνει το αίσθημα της επιβίωσης. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να σωθείς και να σώσεις. Σκέφτομαι συνέχεια ότι λίγες θέσεις μπροστά υπήρχαν άτομα που δεν βγήκαν ποτέ». Ο Στάθης Καρράς ήταν από τους ανθρώπους που βγήκαν σώοι από την τραγωδία των Τεμπών. Ήταν στο δεύτερο βαγόνι, το αμέσως επόμενο από την καφετέρια.
«Ήμουν τυχερός γιατί το δικό μου βαγόνι εκτροχιάστηκε. Η καφετέρια είναι αυτή που συμπιέστηκε περισσότερο. Το δικό μας για καλή μας τύχη είχε φύγει από τις ράγες στο χωράφι», περιγράφει αποκλειστικά στην ATHENS VOICE για το μοιραίο δρομολόγιο.
«Κοιμόμουν εκείνη την ώρα. Δεν έχω εικόνα της σύγκρουσης μόνο το μετά. Νόμιζα πως ονειρευόμουν. Άνοιξα τα μάτια μου και ήταν όλα μαύρα. Ήταν τα παράθυρα σπασμένα. Ήμουν σε σοκ. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε παρά μόνο όταν μου μίλησε ο κολλητός μου φίλος. Ο ουρανός ήταν στο έδαφος, δεν ήξερα που πάταγα, ο διάδρομος ήταν γεμάτος… δεν χωρούσαμε να περάσουμε. Στην αρχή απλά νομίζαμε ότι εκτροχιάστηκε. Είδαμε τη φωτιά και εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να πηδήξουμε έξω. Δεν είχαμε εκείνη την ώρα εικόνα του τι είχε γίνει. Μόνο ότι είχε ξεσπάσει φωτιά κάπου», μας είπε για τα πρώτα δευτερόλεπτα της σύγκρουσης.
«Ο χρόνος είχε παγώσει»
«Ο χρόνος ήταν σαν να είχε παγώσει» και η μόνη σκέψη ήταν «πώς θα βγούμε έξω». «Ο κολλητός μου μού είπε πως ήταν αρκετά ψηλά. Εκεί ήταν που τρομοκρατήθηκα αρκετά» σημειώνει και στη συνέχεια περιγράφει τον τρόπο που προσπάθησαν να χτίσουν έναν «πύργο» από βαλίτσες για να μπορέσουν να ανακόψουν την πτώση τους.
«Πετάξαμε τις βαλίτσες για να δημιουργήσουμε χώρο γιατί είχαμε εγκλωβιστεί. Όποιος ήταν εκτός τρένου, του πετάγαμε τις βαλίτσες να τις στοιβάξει πάνω σε μία λαμαρίνα που υπήρχε για να μπορέσουμε να πέσουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια. Βγήκαμε από το βαγόνι και βοηθήσαμε και τους υπόλοιπους να κατέβουν. Κάθε άτομο που έβγαινε, φτιάχναμε από την αρχή τον πύργο από τις βαλίτσες. Μόνο όταν πήδηξε και ο τελευταίος από το βαγόνι, απομακρυνθήκαμε από το σημείο. Κουβαλήσαμε όσους περισσότερους μπορούσαμε», πρόσθεσε.
Διαλυμένα βαγόνια να φλέγονται ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκρισαν οι επιβάτες που κατάφεραν να βγουν σώοι μετά τη σύγκρουση
Βγήκε το αίσθημα της επιβίωσης, σημειώνει. «Το σώμα εκείνη την ώρα λειτουργεί μηχανικά. Όλα λειτουργούν μηχανικά. Προσπαθείς να σωθείς και να σώσεις. Βρήκα μία κοπέλα αιμόφυρτη όταν πήδηξα. Ήταν πεσμένη και φώναζε “βοήθεια”. Προσπαθούσα να την βοηθήσω. Ήταν όλα σκοτεινά. Δεν μπορούσα να διακρίνω καν ότι ήταν κοπέλα από τα αίματα, το λέω μόνο από τη φωνή. Την πήρα αγκαλιά και την απομάκρυνα από το σημείο. Ήταν ένα παιδί, κι αυτό αιμόφυρτο, άνοιξα τη βαλίτσα, πήρα μία πετσέτα και τον τύλιξα για να μην κρυώνει. Από άτομα που είδα στην πλαγιά, τόσο αίμα που έχαναν δεν μπορεί να κατέβηκαν κανονικά. Εκσφενδονίστηκαν από κάπου. Δεν μπορούσαν να κουνηθούν. Πονούσαν παντού».
Για το τι ακολούθησε μετά τον απεγκλωβισμό του, θυμάται πως «ακούσαμε μετά από λίγο σειρήνες της Πυροσβεστικής. Μας πέταξαν σκοινί για να ανέβουμε στον δρόμο. Μέχρι να μας πάρουν από εκεί πήραμε τηλέφωνο τους δικούς μας για να τους καθησυχάσουμε. Ευτυχώς το είχα πάνω μου και μπόρεσα να επικοινωνήσω. Οι Πυροσβέστες δεν το σκέφτηκαν δευτερόλεπτο. Κατέβαιναν στην πλαγιά, έμπαιναν μέσα στα βαγόνια, προσπαθούσαν να είναι παντού. Κι όλα αυτά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Μας φώναζαν να τρέξουμε γιατί δεν ήξεραν αν γίνει κάποια άλλη έκρηξη. Το μέγεθος του χάους το καταλάβαμε μόνο όταν βγήκαμε στον δρόμο».
Οι γονείς του ήταν οι πρώτοι που κάλεσε για να έρθουν να τον πάρουν από το σημείο. «Τους εξήγησα πού βρίσκομαι γιατί δεν είχα ακριβή εικόνα και ήρθαν και με πήραν για να πάω στο νοσοκομείο. Εκεί με εξέτασαν για να δουν σε τι κατάσταση είμαι αλλά τους είπα ότι θέλω να πάω σπίτι μου όταν είδαν ότι είμαι καλά. Τα χέρια μου, τα ρούχα μου ήταν όλα μαύρα. Όταν λούστηκα είδα ότι έβγαζα γυαλιά από τα μαλλιά μου. Έβλεπα μελανιές πάνω μου. Το σοκ είναι όταν σκέφτομαι το πώς βγήκα από εκεί. Ότι λίγες θέσεις πιο μπροστά, υπήρχαν άτομα που δεν βγήκαν ποτέ».
