Κάθε πρωί, διασχίζοντας την Πανεπιστημίου για να έρθω στη δουλειά, γίνομαι μάρτυρας, εγώ και όλοι οι περαστικοί, «αγοραπωλησίας» ναρκωτικών. Γύρω από δυο με τρεις αφρικανικής καταγωγής, καλοντυμένους άνδρες –με άλλους δύο να στέκονται παράμερα–, μπροστά στη στάση του Οφθαλμιατρείου, «συνωστίζονται» χρήστες, διεκδικώντας το εισιτήριο στο λεωφορείο του θανάτου. Αυτό κάθε μέρα.
Σήμερα, ακριβώς την ώρα που περνούσα έσκασε μύτη αστυνομία. Έχω ήδη προσπεράσει, κοντοστέκομαι και βλέπω τους αστυνομικούς να κατεβαίνουν από τις μηχανές και να κατευθύνονται προς τους ντίλερ, που σε δευτερόλεπτο έχουν απομακρυνθεί με αργό βήμα. Δίπλα ακούω ένα νεαρό ζευγάρι, που κι αυτό κοντοστέκεται, να συνομιλεί χαμηλόφωνα.
Λέει το αγόρι: «Αρχίδια μπάτσοι. Πάλι τα έβαλαν με τους μετανάστες!» Η κοπέλα συμφωνεί. Παρεμβαίνω. «Μα είναι ντίλερ», τους λέω. «Κι εσύ που το ξέρεις;» «Δεν βλέπετε τους χρήστες; Δεν είδατε πως πριν μαζευτούν οι μπάτσοι στεκόντουσαν δίπλα τους;» «Κι επειδή στεκόντουσαν δίπλα, σημαίνει πως οι άλλοι είναι ντίλερ;» «Μα κάθε μέρα γίνεται αυτό, όχι μόνο σήμερα. Κάθε μέρα βλέπω τα παιδιά να μετρούν ευρώ το ευρώ τα χρήματά τους, ενώ αυτοί περιμένουν». «Ακόμα κι αν είναι έτσι όπως τα λες εσύ, δεν ξέρουμε πως η αστυνομία διακινεί τα ναρκωτικά! Αλλά, βρήκαμε το εύκολο θύμα, τους μετανάστες». «Για σένα δηλαδή, όλοι οι αστυνομικοί είναι διεφθαρμένοι και όλοι οι μετανάστες θύματα;» «Άστον τώρα, θ’ αργήσουμε», πετάγεται η κοπέλα στο αυτί του «τι θέλεις και συζητάς; Μάλλον θα είναι κρυπτοχρυσαυγίτης!»
Χάνω τα λόγια μου, για αρκετό διάστημα μάλλον, δίνοντας χρόνο στο ζευγάρι ν’ απομακρυνθεί βέβαιο πως με ξεσκέπασε. Συνεχίζω το δρόμο μου τόσο φουρκισμένος που ξεχνώ να ξανακοιτάξω τι έγινε τελικά με την «έφοδο». (Έτσι κι αλλιώς, ξέρω πως κι εγώ θύμα είμαι των συλλήψεων εντυπωσιασμού, που δεν ασχολούνται καθόλου με τη ρίζα του προβλήματος). Η αντίδραση του ζευγαριού μου σκοτεινιάζει τη μέρα περισσότερο και από το κυρίως συμβάν. Για την ακρίβεια η εθελοτυφλία τους που δεν τους αφήνει να δουν το οφθαλμοφανές –είμαστε και στη στάση Οφθαλμιατρείο–, προκειμένου να χαϊδέψουν τις προκαταλήψεις τους.
Πλησιάζοντας στο γραφείο πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί αυτό που κάποτε λέγαμε γκρίζα ζώνη. Δεν υπάρχει πια, γιατί δεν υπάρχει καθόλου το λευκό χρώμα. Και στις δύο πλευρές κυριαρχεί το μαύρο.
18°
