Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά: Η Βιβλιοθήκη, η Μονή και τα σχέδια περί τουριστικής αξιοποίησής της
Από τα βήματα της περιπλάνησης του Μωυσή έως τα Τείχη της Αγίας Αικατερίνης, η ιστορική απόσταση είναι μεγάλη, αλλά ο συσσωρευμένος πνευματικός πλούτος τεράστιος. Το Σινά υπήρξε ανέκαθεν γη μόχλευσης και αναμόχλευσης πολιτισμών και θρησκειών και πεδίο αναμέτρησης μεταξύ λαών που όργωσαν τα πυρπολημένα από τον αφόρητο ήλιο βράχια αυτής της αφιλόξενης περιοχής. Το Ιερό Συγκρότημα της Μονής του Σινά θεμελιώνεται μία ανάσα από τη «Φλεγόμενη Βάτο» και τον τόπο όπου ο ηγήτωρ του Έθνους των Εβραίων, αποτόλμησε να αποτυπώσει τις Εντολές του Θεού του, τον οποίο επικαλείτο και στον οποίο εναπόθεσε τις τύχες του Γένους του. Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες διασταυρώθηκαν, αλληλοσφαγιάστηκαν, δίψασαν και πείνασαν, αλλά συναποφάσισαν πως είναι ακατανόητο ότι το νότιο Σινά είναι η φυσιολογική εδαφικά και αυτονόητη πνευματικά επέκταση των Αγίων Τόπων. Μια αόρατη γραμμή που ξεκινά από τα Ιεροσόλυμα διασχίζει την κοιλάδα του Ήλιου, αγγίζει τους ελαιώνες και τους πορτοκαλεώνες της Γιάφα, οργώνει όλον τον νότο για να περάσει από τη στενή λωρίδα της Γάζας, προκειμένου να εισέλθει στα άγρια εδάφη της ερήμου του Σινά, όπου ο ανθρώπινος νους χάνεται μεταξύ απελπισίας, φόβου και απίστευτου δέους.
Σε αυτή την αφιλόξενη γη κτίστηκαν μέσα σε 15 αιώνες τα τείχη απομόνωσης της μοναστικής κοινότητας της Αγίας Αικατερίνης. Τείχη πανύψηλα, κάθετα και βλοσυρά, απαγορευτικά, φοβιστικά, που παραπέμπουν περισσότερο σε φρούριο παρά σε προσκυνητάρι, σε τρανό κάστρο και όχι σε ασκητικό ησυχαστήριο, σε εντυπωσιακό αποτύπωμα και όχι σε μοναστική κοινότητα. Γιατί η Μονή του Σινά είναι όλα αυτά μαζί. Από εκεί ξεκίνησαν για να ναυαγήσουν έξω από τον κάβο του Άθω, στα χρόνια της Εικονομαχίας, οι μοναχοί που στη συνέχεια έκτισαν λιθάρι λιθάρι την Αθωνική Πολιτεία. Τις πέτρες τις βρήκαν στα ερείπια των αρχαίων ναών, αλλά τότε τους έλεγαν Εθνικούς και ήταν τρισκατάρατοι αυτοί οι ειδωλολάτρες, οι οποίοι ωστόσο μιλούσαν τη γλώσσα που οι ίδιοι οι ναυαγοί από το Σινά έμαθαν μέσα στο μεγάλο Μοναστήρι. Τα ελληνικά. Οξύμωρον.
Από τότε περιτριγυρισμένη από τα θεόρατα τείχη εμπλουτιζόταν η Βιβλιοθήκη της Μονής. 15 αιώνες συσσωρευμένης γνώσης, μαρτυρίες, περιγραφές, αρχεία, απαγορευμένα κείμενα, καταθέσεις αιρετικών, ομολογίες αμαρτωλών, μια ζωντανή ιστορία της χριστιανοσύνης, η οποία αρχίζει από την Αλεξάνδρεια την πρώτη Εκκλησία, ταξιδεύει στην Κύπρο που θα ήταν εφεξής η δεύτερη στην ιεραρχία Εκκλησία του χριστιανισμού και από εκεί στη Ρώμη. Από τότε καταγράφονται οι ρήξεις, οι διαμάχες, οι σφαγές, οι αιρέσεις, οι θεολογικοί διάλογοι και οι δογματικοί ακροβατισμοί.
Αυτή η Βιβλιοθήκη είναι κάτι σαν θερμοκοιτίδα της καθ΄ημάς ανατολικής χριστιανοσύνης. Από την Αντιόχεια έως την Αβησσυνία και από το Νότιο Σινά έως την Κωνσταντινούπολη, τη Ρώμη, τη Φοινίκη, ακόμη και την Καρχηδόνα δυτικά, περνώντας από τη Χερσόνησο του Αίμου και φθάνοντας έως την Πέτρα της μακρινής Ιορδανίας.
Σε αυτή τη Βιβλιοθήκη φυλασσόταν μέχρι πρόσφατα ο «Σιναϊτικός Κώδικας». Δηλαδή το σύνολο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης και ένα μέρος της Παλαιάς. Τώρα «αναπαύεται» σχετικά ασφαλής στη Βρετανική Βιβλιοθήκη του Λονδίνου. Ευτυχώς, θα έλεγαν ορισμένοι δεδομένης της κατάστασης.
Η Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας, μοναδική σε έκταση και πνευματικό πλούτο, κατεστράφη σταδιακά από το 48 π.Χ. και την εμφύλια διαμάχη του Ιουλίου Καίσαρα με τον Πομπήιο έως και το 642 μ.Χ., οπότε οι Άραβες καταλαμβάνουν την Αίγυπτο. Στο μεταξύ αυτός ο ναός της γνώσης υπέστη τα πάνδεινα από τις διαρκείς εξεγέρσεις των χριστιανών Ζηλωτών, των οποίων ο βασικός στόχος ανέκαθεν ήταν η ίδια η Γνώση. Τότε χάθηκε ένα τεράστιο απόθεμα της αρχαίας κλασικής σκέψης.
Αν αποδειχθούν αληθείς οι πληροφορίες περί «Σχεδίου Τουριστικής Αξιοποίησης», τύπου θρησκευτικής Ντίσνεϊλαντ, στην ευρύτερη περιοχή με ξενοδοχεία, πνευματικά πάρκα περισυλλογής και διαλογισμού, θεραπευτικά πνευματικά κέντρα κ.λπ., τότε οι θησαυροί της Βιβλιοθήκης της Αγίας Αικατερίνης ίσως να αντιμετωπίζουν κίνδυνο μεθοδευμένης λεηλάτησης. Πρόκειται για υψίστης σημασίας υλικό που αποτελεί πανανθρώπινη κληρονομιά. Αλλιώς θα μιλάμε και πάλι για άλλη μια «χαμένη κιβωτό» στα εδάφη όπου «μίλησε» ο κοινός Θεός, σμιλεύοντας πέτρες με τις εντολές Του.
13°
