Τραγούδια που με στηρίζαν ως Ελληνίδα, που πιστεύει στο σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος», να αντέξω τις καθημερινές δυσκολίες του πολέμου, ενώ ταυτόχρονα βοηθούσα χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Και το κάνω, και συνεχίζω να το κάνω παρά τις κάθε δυσκολία, παρά το πολιτικό χάος, παρά την εγκατάλειψη χιλιάδων από το USAID και παρά την απόλυτη αβεβαιότητα για το αύριο.
Δύο νέα τραγούδια για την Ουκρανία
Δεν το πράττω επειδή είμαι πρέσβης του ιδρύματος για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ, ούτε επειδή θεωρούμαι σύμβολο της ανεξαρτησίας στη Μαϊντάν – το πράττω επειδή εξακολουθώ να πιστεύω στις δυτικές αξίες και αρχές που γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα: τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη – αξίες που σήμερα η Ουκρανία αντιπροσωπεύει στον τρελό μας κόσμο, καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
«Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά» – ναι, έχει δίκιο: εμείς οι Έλληνες ξεχνάμε τους συμπατριώτες μας και την ιστορία τους, και με αυτό ξεχνάμε και τη δική μας, το γιατί αγωνιζόμαστε και τι αξίζει να υπερασπιστούμε, όπως λέει και το τραγούδι: «Εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά, σάμπως φταις κι εσύ, καημένη, και στην Αθήνα ζει στη ξενιτιά».
Ξεχνάμε ότι η ίδια η ιστορία της ανεξαρτησίας της Ελλάδας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Ουκρανία. Είναι εδώ, στην Ουκρανία, σε μια βαθιά ελληνική πόλη όπως η Οδησσός, που γεννήθηκε η «Φιλική Επανάσταση» και, μαζί της, το όνειρο για μια Ελεύθερη Ελλάδα!
Ξεχνάμε ότι ήταν οι Ρώσοι που εξόρισαν βίαια τους Έλληνες από τα όμορφα πέτρινα σπίτια και τους αμπελώνες τους στην Κριμαία (ή όπως ονόμαζαν την Ταυρίδα, με ελληνικές πόλεις που χρονολογούνται από τον 8ο έως τον 6ο αιώνα π.Χ.) και τους καταδίωξαν σαν βοοειδή στην έρημη στέπα του Ντονέτσκ για να τους εγκαταστήσουν.
Ο μισός πληθυσμός πέθανε τα πρώτα χρόνια της εξορίας, πέθανε από το κρύο, την έλλειψη τροφής και νερού και από ασθένειες. Ξεχνάμε ότι ήταν οι Ρώσοι που στη συνέχεια προσπάθησαν με κάθε μέσο να πεινάσουν τους εναπομείναντες Έλληνες στη στέπα του Ντονέτσκ με κρατικά οργανωμένη λιμοκτονία το 1932-33 και μετά το 1946-47, όπου ένα ακόμη μέρος του ελληνικού πληθυσμού πέθανε από πείνα – ανάμεσά τους ο ίδιος ο προπάππους μου, Ιωάννης Γαβριήλ Κατράκης.
Ξεχνάμε ότι από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Έλληνες θεωρούνταν επίσημα στην ΕΣΣΔ ως «αναξιόπιστοι», επειδή θεωρούνταν ξένοι και ως εκ τούτου πιθανό να προδώσουν το κράτος – πράγμα που σήμαινε ότι ήταν οι πρώτοι που στέλνονταν σαν «ζωντανή ασπίδα», ουσιαστικά ως ωμό κρέας, ενάντια στις ναζιστικές δυνάμεις, χωρίς τίποτα να τους σώσει ή να τους δώσει καμία ευκαιρία επιβίωσης.
Όσοι είχαν ελληνικό επώνυμο τους αρνούνταν την ανώτερη εκπαίδευση, κάθε επαγγελματική ανέλιξη ή και έναν αξιοπρεπή τόπο εργασίας. Οι Έλληνες ήταν αποξενωμένοι. Στη συνέχεια ήρθαν οι μαζικές καταπιέσεις – για τις οποίες εμείς οι Έλληνες επίσης ξεχνάμε.
Μεσάνυχτα, φορτηγά διέσχιζαν τα ελληνικά χωριά του Ντονέτσκ, φορτώνοντάς μας και στέλνοντάς μας μακριά από τα ξαφνιασμένα σπίτια μας, στην έρημο του Καζακστάν, υπό το πρόσχημα της «οικοδόμησης πόλεων στην έρημο» ή κατευθείαν στα γκουλάγκ της Σιβηρίας, ανάλογα με την κοινωνική μας κατάσταση. Εκεί, ένα ακόμη μέρος του ελληνικού πληθυσμού πέθανε, είτε στην έρημο, λόγω του κρύου, της ζέστης και των ασθενειών, είτε στα παγωμένα γκουλάγκ. Ο προπάππους του συζύγου μου, Γιώργος Πελιβάνης, και αργότερα ο γιος του, Γαβριήλ Πελιβάνης, δεν επέστρεψαν ποτέ – τα οστά τους εξακολουθούν να βρίσκονται κάπου ανάμεσα στο σιβηρικό χιόνι.
Ξεχνάμε ότι για δεκαετίες όλα τα ελληνικά στοιχεία έπρεπε να εξαλείφονται, να καταστρέφονται, να σβήνουν και να αντικαθίστανται από το «ρωσικό». Έτσι, οι νέες γενιές μιλούσαν ελληνικά μυστικά, μόνο εντός της οικογένειας. Κανένα σχολείο ή πανεπιστήμιο δεν στήριζε τη μητρική τους γλώσσα· αυτή η εκστρατεία είχε σχεδιαστεί προσεκτικά για να εξαλείψει όχι μόνο τις ζωές τους, όχι μόνο τη μητρική τους γη, ούτε μόνο τα σπίτια τους – αλλά αυτούς, ως εθνότητα, ολοκληρωτικά.
Για να τους μετατρέψουν σε «νέους Ρώσους» ή να τους εξαλείψουν στη φυλακή, εάν αντιστάθηκαν στην εξαναγκασμένη ενοποίηση, όπως πέτυχε η KGB με πολλούς Έλληνες ποιητές και διανοούμενους από τις δεκαετίες του 1930 έως του 1970.
Ξεχνάμε ότι το 2014, η Ρωσία επιτέθηκε και προσάρτησε σε εθνοτικά ελληνικές περιοχές της Ουκρανίας: την Κριμαία και το Ντονμπάς, με το πρόσχημα ότι ο «τοπικός ρωσικός πληθυσμός που ζούσε εκεί απειλούνταν» λόγω γλωσσικών και πολιτισμικών διακρίσεων. Και αυτό συνέβη αφού είχαν πλήρως ρωσοποιήσει τις περιοχές και είχαν καταβάλει κάθε προσπάθεια να εξαφανίσουν κάθε ίχνος ελληνικής ή ουκρανικής γλώσσας.
Αυτή η ανοιχτή πολιτική κωμωδία δεν σταμάτησε εκεί – ξαναξεχνάμε ότι το 2022 οι ρωσικές δυνάμεις εισέβαλαν ανοιχτά στο υπόλοιπο της Ουκρανίας και στις εναπομείνασες εθνοτικά ελληνικές περιοχές της χώρας, συμπεριλαμβανομένων πόλεων όπως η Χερσώνα, η Μαριούπολη, η Μελιτούπολη και το Μπερντιάνσκ.
Ξαναξεχνάμε ότι πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να βρίσκονται υπό παράνομη ρωσική κατοχή, με χιλιάδες πολίτες να βασανίζονται και να σφαγιάζονται, σωρευμένοι σε μαζικούς τάφους σαν απορρίμματα.
Όμως, δεν μπορώ να ξεχάσω ότι για 11 χρόνια πλέον δεν μπορώ ούτε να επισκεφθώ τον τάφο του παππού μου. Το ελληνικό μου χωριό, το Νοβοσελίβκα στην περιοχή Σταρομπέσεβου του Ντονέτσκ στην Ουκρανία, βρίσκεται υπό ρωσική κατοχή από το 2014. Δεν έχω πατρικά έγγραφα – αυτά έχουν καεί και καταστραφεί. Δεν έχω σπίτι στο οποίο να επιστρέψω, ούτε τάφο για να τιμήσω τη μνήμη.
Βλέπω νέους Έλληνες να πεθαίνουν καθημερινά, καθώς αγωνίζονται απελπισμένα για τα χωριά και τις πόλεις στις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας, ή μάλλον για τη μνήμη των σπιτιών τους και το όνειρο να τα ξαναδούν. Και ποτέ δεν ξεχνώ ποια είμαι. Δεν προδίδω ποτέ τις αρχές και τις ρίζες μου, τις ελληνικές αξίες μου ούτε το σύνθημα της ελευθερίας, παρά τις κάθε αντιξοότητες.
Εμείς οι Έλληνες ξεχνάμε ότι όλες αυτές οι πράξεις εναντίον μας έγιναν από τους ίδιους ανθρώπους – τους Ρώσους. Ξεχνάμε ότι, μέσα σε όλα αυτά, είχαμε μόνο έναν κοινό εχθρό – τη Ρωσία.
Θα γίνουμε, ο καθένας από εμάς, κάθε Έλληνας στην πατρίδα μας, η «Γέφυρα της Ενότητας» ή θα ξεχνάμε και θα αφήνουμε πίσω μας κάθε Έλληνα;
Είναι δύσκολο για μένα, με το ανώτατο επίπεδο σπουδών στην ιστορία και τις τέχνες, να παρακολουθώ την ιστορία να επαναλαμβάνεται κυκλικά και τους ανθρώπους να μην μαθαίνουν τίποτα από αυτήν – βλέπω ξεκάθαρα τρομακτικές αντηχήσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε όσα συμβαίνουν σήμερα (όπως η ναζιστική Γερμανία που ισχυρίζεται ότι οι γερμανόφωνοί υφίστανται διακρίσεις και επομένως πρέπει οι γερμανικές δυνάμεις να εισβάλουν για να τους «προστατεύσουν», ο Τσάμπερλεϊν που «αγόραζε την ειρήνη», η καταμέριση της ευθύνης στην Πολωνία επειδή δεν αποδέχτηκε τους όρους του Ράιχ, οι διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ ενάντια στη βοήθεια προς την Ευρώπη κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθώς και οι αιχμάλωτοι -συμπεριλαμβανομένων πολιτικών αιχμαλώτων από εθνοτικά ελληνικές πόλεις όπως η Μελιτούπολη, πολλοί από τους οποίους έχω προσωπικά συντονίσει- που βασανίζονται και πεθαίνουν από την πείνα στα ρωσικά στρατόπεδα, όπως συνέβαινε στα ναζιστικά χρόνια).
Είναι η ιστορία που επαναλαμβάνεται – όμως σε ακόμα μεγαλύτερη και τρομακτικότερη κλίμακα. Ο κόσμος πρέπει να ενωθεί και να σχηματίσει τη «Γέφυρα της Ενότητας», στηρίζοντας την Ουκρανία όπως ποτέ άλλοτε!
Όχι μόνο με τεχνολογία και χρηματοδότηση, αλλά και με στρατεύματα – διότι σύντομα οι υποσχέσεις για το ΝΑΤΟ θα χάσουν την ισχύ τους όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχωρήσουν από τη συμμαχία, όπως έχει ήδη δηλώσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ – και έτσι η μοίρα της Ουκρανίας είναι και η μοίρα του Δυτικού Κόσμου γενικότερα, και, σε αυτήν την περίπτωση, και η μοίρα της Ελλάδας!
Αν η Ουκρανία πέσει τώρα, μετά από 3 βάρβαρα χρόνια μονομερούς αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία και την επιθετικότητα, και αφού έχει προστατέψει την υπόλοιπη Ευρώπη, τότε ο Δύσης, η ίδια η Ευρώπη – συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας – και οι ίδιες οι αξίες της θα πέσουν επίσης!
20°
