Διεθνή συναγερμό προκάλεσε η απόφαση Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Εδώ και δύο εβδομάδες μαίνονται οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Παλαιστίνιους και ισραηλινές δυνάμεις, ενώ Ισραηλινοί στρατιώτες πυροβόλησαν και σκότωσαν τέσσερις Παλαιστίνιους, τραυματίζοντας άλλους 160.
Την ίδια ώρα τα Ηνωμένα Έθνη εξετάζουν ένα προσχέδιο ψηφίσματος που θα δηλώνει ότι οποιαδήποτε απόφαση για το καθεστώς της Ιερουσαλήμ δεν έχει νομικές επιπτώσεις και θα πρέπει να ανακληθεί, μετά τη μονομερή αναγνώριση της Ιερής Πόλης ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, ενώ να αναγνωρίσει την ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους της Παλαιστίνης καλούν τη διεθνή κοινότητα οι ηγέτες περισσότερων από 50 μουσουλμανικών χωρών, που συμμετείχαν σε σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, στην Κωνσταντινούπολη.
Για την απόφαση Τραμπ, τις συνέπειές της στη Μέση Ανατολή, το φαντασιακό της Ιερής Πόλης, το σχέδιο πίσω από την απόφαση, καθώς και για το ενδεχόμενο μιας νέας ιντιφάντα, μας μιλούν ο κ. Θάνος Βερέμης, ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας στο Πανεπιστημίου Αθηνών, ο κ. Αλέξανδρος Κούτσης, ομότιμος καθηγητής Μεσανατολικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ο κ. Κωνσταντίνος Φίλης, διεθνολόγος Διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων.
Πώς κρίνετε την απόφαση Τραμπ για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ;
Θάνος Βερέμης: Είναι μια βλακώδης, μα απολύτως βλακώδης, κίνηση. Δεν εξασφαλίζει τίποτα στην Αμερική, από αυτά που δεν είχε, αντίθετα την καθιστά λιγότερο αξιόπιστη παρά ποτέ. Παλιότερα η Αμερική μπορούσε να επεμβαίνει στην περιοχή, κρατώντας κάποιες αποστάσεις, βεβαίως ήταν φιλοϊσραηλινή η στάσης της, αλλά όχι έτσι απροσχημάτιστα, όπως έγινε με αυτόν τον ανόητο πρόεδρο.
Η Ιερουσαλήμ ήταν πάντα η μεγάλη πρωτεύουσα στο φαντασιακό των δύο κοινοτήτων και χρόνια οι Ισραηλινοί επιδίωκαν αυτό που τελικά έγινε, αλλά οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις τους αποθάρρυναν. Ο Ομπάμα αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο οποίος ήταν πολύ πιο ευρύνους και νουνεχής από τον Τραμπ, που δεν είναι τίποτα από τα δύο. Τον ψάρεψαν και είπε τη μεγάλη κουβέντα. Δεν του κοστίζει άλλωστε τίποτα. Ό,τι λέει είναι άνευ σημασίας για τον ίδιο. Είναι σαν ένα παιδί που παίζει με τουφέκια, δεν πολυσκέφτεται τις συνέπειες.
Ο Τραμπ είναι απολύτως προσανατολισμένος στο Ισραήλ, στη γραμμή Νετανιάχου δηλαδή, γιατί το Ισραήλ δεν είναι μόνο ο Νετανιάχου, Είναι κι άλλες απόψεις. Πέραν αυτού, στο μυαλό του, δεν έχει τίποτα. Είναι άδειο. Ό,τι του βάζουν αυτό σκέφτεται. Και βέβαια σκέπτεται στραβά, ως συνήθως. Με αυτή την απόφαση επιδεικνύει πλήρη ταύτιση με τη Σαουδική Αραβία, γεγονός που δυναμώνει και κάποιες ομάδες ακραίες, όπως είναι η πάσης μορφής Σαλαφιστές, το ISIS και άλλους, τους οποίους παραδοσιακά ενίσχυε η Σαουδική Αραβία.
Στη Μέση Ανατολή υπάρχουν δύο αντίπαλα μέτωπα στον κόσμο του Ισλαμ, χωρίς προοπτική συμβιβασμού μεταξύ τους. Αυτό των σούνι, πλειοψηφούν σε Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Πακιστάν και των σία, Ιράν, Ιράκ, νησίδες της Αραβικής Χερσονήσου, Χεζμπολάχ. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στο Ιράν και τη Σαουδική Αραβία, που μοιράζονται τον κόσμο του Ισλάμ της Μέσης Ανατολής.
Από τη μία είναι το σαουδαραβικό σύστημα, το πλέον διεφθαρμένο και άθλιο σε ολόκληρο τον κόσμο, κι από την άλλη το Ιράν, όπου είναι Σιίτες, έχουν ιερατείο, έχουν στοιχεία που δεν έχουν οι Σουνίτες, που είναι οι Σαουδάραβες. Το Ισραήλ ευλογεί τη Σαουδική Αραβία στη διάστασή της με το Ιράν, καθώς το Ιράν είναι το φόβητρο του Ισραήλ. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, αυτή η κρίση που δημιούργησε ο Τραμπ, πόσο σημαντικό συμβολικό χαρακτήρα έχει για τους Άραβες, τους Ισραηλινούς και για το μέλλον της Ιερουσαλήμ.
Πού βρίσκεται η διάσταση απόψεων μεταξύ Τραμπ και Ευρώπης σχετικά με την απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ; Πού οφείλεται η έντονη αντίδραση του Ερντογάν; Υπάρχει το ενδεχόμενο να επηρεαστεί η χώρα μας, στο πλαίσιο ενός ντόμινο (Κυπριακό, ΑΟΖ - Ισραήλ)
Θάνος Βερέμης: Υπάρχει αντίθεση συμφερόντων Ευρώπης και Αμερικής ως προς τη Μέση Ανατολή. Η Ευρώπη αποβλέπει σε μια βελτίωση των σχέσεων με το Ιράν και περισσότερες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις. Ήδη μερικές χώρες όπως Ιταλία και Γερμανία έχουν κάνει επενδύσεις και άλλες αποβλέπουν σε ανάλογες κινήσεις. Το Ιράν ήταν, θα λέγαμε, σε μια κίνηση επανασυγκόλλησης των σχέσεων με τον δυτικό κόσμο, πλην Αμερικής. Ο Τραμπ αντίθετα έχει από την αρχή της θητείας του δηλώσει πλήρη φιλία με τη Σαουδική Αραβία.
Εδώ βρίσκεται και η διάσταση μεταξύ Τραμπ και Ευρώπης. Οι καλές σχέσεις της Ευρώπης με το Ιράν δαιμονίζουν Αμερικανούς και Ισραηλινούς, οι οποίοι είναι μυστικοί, σιωπηλοί σύμμαχοι της Σαουδικής Αραβίας.
Ως προς την Τουρκία, ο σουλτάνος βρυχάται εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο.
Ο Ερντογάν φιλοδοξεί να γίνει από σουλτάνος των Τούρκων και χαλίφης όλων των μουσουλμάνων (αστειεύομαι λίγο με τον όρο, αλλά έχει μια αλήθεια). Δηλαδή θα ήθελε να είναι επικεφαλής των απανταχού μουσουλμάνων, όπως ο τελευταίος χαλίφης στην ιστορία του Χαλιφάτου ήταν Τούρκος. Και όταν κατάργησε ο Κεμάλ Ατατούρκ το Χαλιφάτο και το Σουλτανάτο, τελείωσε αυτή η ιστορία. Έργα δεν μπορεί να κάνει. Μπορεί μόνο να δημιουργεί εντυπώσεις και να φωνάζει και να βρίζει το Ισραήλ, πράγμα όχι δυσάρεστο για εμάς (το λέω με λίγο μακιαβελική διάθεση). Όσο βρίζει το Ισραήλ και την Αμερική, για μας είναι μια κάποια εγγύηση. Το μεν Ισραήλ για την Κύπρο και για τις ζώνες ΑΟΖ, την άντληση αερίου και άλλα τινά, και την Αμερική ως μια μεγάλη δύναμη η οποία μπορεί κάποτε να επιλέξει περισσότερο υπέρ της επίλυσης του κυπριακού, ενδεχομένως. Αν αυτό συνεχίσει και οι σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ γίνουν όλο και χειρότερες, που έτσι φαίνεται, δεν μας βλάπτει. Αν θέλετε αυτή ίσως είναι η μόνη έμμεση σχέση ημών με το μεσανατολικό. Έμμεση, όχι άμεση.
EPA/MOHAMMED SABER
Ποιες ενδέχεται να είναι οι συνέπειες της απόφασης του προέδρου των ΗΠΑ για το Iσραήλ και τους Παλαιστίνιους; Μπορεί να ξεσπάσει μια νέα ιντιφάντα;
Κωνσταντίνος Φίλης: Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Ισραήλ είναι ότι απομονώνεται περιφερειακά. Oι άραβες ηγέτες, οι οποίοι θέλουν να συνεννοηθούν μαζί του, δεν μπορούν να το κάνουν δημόσια. Είναι υποχρεωμένοι, αφού οι κοινωνίες τους είναι αντίθετες σε αυτή την απόφαση, δημόσια να δείξουν ότι αντιστέκονται και δεν μπορούν να συνομιλούν με αυτόν που επωφελείται από αυτή την απόφαση, που είναι το Ισραήλ.
Τα δε αραβικά ή μουσουλμανικά κράτη που έτσι κι αλλιώς βρίσκονταν απέναντι στο Ισραήλ, νομίζω ότι θα έχουν ένα λόγο παραπάνω να το στοχοποιήσουν και σίγουρα η προοπτική ειρήνευσης απομακρύνεται αισθητά. Είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτή τη στιγμή οι Παλαιστίνιοι να καθίσουν στο τραπέζι με τους Ισραηλινούς. Αντιθέτως γίνονται ήδη προετοιμασίες για μια νέα ιντιφάντα, η οποία δεν θα ξεσπάσει άμεσα, αλλά θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για αυτή σε βάθος χρόνου. Μια ιντιφάντα με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις προηγούμενες. Σε κάθε περίπτωση η ριζοσπαστικοποίηση αραβικών και μουσουλμανικών στοιχείων μοιάζει αυτή τη στιγμή ευκολότερη. Μάλιστα άστοχο, μεταξύ άλλων πολλών, είναι και το τάιμινγκ της απόφασης, τώρα που λόγω της ήττας του ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία, άρχισε να δημιουργείται ένα άλλο περιβάλλον. Αυτή τη στιγμή η απόφαση Τραμπ έρχεται να ισχυροποιήσει τη ριζοσπαστικοποίηση με επίκληση την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.
Ως προς τους Παλαιστινίους, θα μπορούσε να τους συσπειρώσει. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες είχαμε τη συμφωνία μεταξύ Χαμάς και Φατάχ, μετά από πάρα πολλά χρόνια. Η Χαμάς φαίνεται να είναι εξασθενισμένη στρατιωτικά και πολιτικά. Το θέμα είναι αν αυτή τη στιγμή θα μπορούσαν οι Παλαιστίνιοι να γεννήσουν έναν ηγέτη, ο οποίος θα ήταν μετριοπαθής και θα μπορούσε να βρει μια λύση, ή αντιθέτως αν θα έψαχναν για έναν φυσικό ηγέτη, ο οποίος θα μπορούσε να είναι το σημείο αναφοράς για την εκκίνηση μιας νέας ιντιφάντα.
Γιατί είναι τόσο υψηλής σημασίας για τον Τραμπ η επίδειξη στήριξης στο Ισραήλ; Πρόκειται μόνο για θέμα εξωτερικής πολιτικής ή είναι αποτέλεσμα και της πίεσης στο εσωτερικό της χώρας του;
Κωνσταντίνος Φίλης: Ο πρόεδρος Τραμπ, πρώτον, δυστυχώς φαίνεται ότι είναι περισσότερο συνεπής από ό,τι θα θέλαμε σχετικά με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Δεύτερον, θέλει να χαράξει διαχωριστικές γραμμές με τους προκατόχους του στη λογική της αποτελεσματικότητας ή των διαφορετικών αντιλήψεων. Εν προκειμένω δεν υπάρχει ζήτημα διαφορετικής άποψης, αλλά αποτελεσματικότητας. Ο Τραμπ έρχεται να πάρει μια απόφαση, η οποία είναι επί της ουσίας η επικύρωση, το επιστέγασμα, απόψεων που είχαν εκφραστεί από αρκετούς προέδρους πριν από αυτόν, οι οποίοι δεν την εφάρμοσαν, αλλά κυρίως έχει δώσει πολύ έντονη εσωτερική διάσταση στην εξωτερική πολιτική.
Ο Τραμπ αυτή τη στιγμή βρίσκεται ιδιαίτερα πιεσμένος στο εσωτερικό των ΗΠΑ και λόγω των ζητημάτων ανάμειξης της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές και εμπλοκής του ιδίου ή συνεργατών του ή και μελών της οικογένειάς του. Είναι σε μια πίεση γιατί δεν έχει καταφέρει, καθώς υπάρχουν οι δικλείδες ασφαλείας, να περάσει πολλές από τις πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει και επίσης νομίζω ότι θέλει να αποπροσανατολίσει την αμερικανική κοινή γνώμη για το γεγονός ότι τελεί υπό αυτή τη μεγάλη εσωτερική πίεση.
Ένα ακόμη στοιχείο είναι οι ευαγγελικοί Αμερικανοί. Μια σκληρή χριστιανική αντίληψη η οποία πρεσβεύει μια σειρά από τρελά για τα δικά μας δεδομένα πράγματα, ένα από τα οποία σχετίζεται με τη σημασία που έχει η Ιερουσαλήμ κατά τη δευτέρα παρουσία, την οποία αναμένουν. Σε αυτή τη σκληρή χριστιανική δεξιά των ΗΠΑ ο Τραμπ έχει σημεία αναφοράς, άρα θέλει να ικανοποιήσει τους δικούς του ψηφοφόρους. Κάποιοι μπορούν να πουν ότι εξαργυρώνει και κάποια γραμμάτια έναντι του εβραϊκού λόμπι που τον στήριξε. Αλλά νομίζω ότι το εβραϊκό λόμπι είναι υπερκομματικό στην περίπτωση των ΗΠΑ.
Ως προς το εξωτερικό, διαπιστώνω ότι ο Τραμπ έχει κάνει μια επιλογή στρατηγική. Να απομονώσει το Ιράν από τις περιφερειακές διεργασίες. Έχει αποφασίσει να στοχοποιήσει την Τεχεράνη, στην οποία χρεώνει συνεργασία με τρομοκρατικές οργανώσεις και αποσταθεροποίηση της περιοχής. Η απόφαση αυτή επιπλέον ισχυροποιεί τον Νετανιάχου, ο οποίος επίσης βρίσκεται σε μεγάλη πίεση από πολιτικούς αντιπάλους. Το παράδοξο για την αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι ότι έχει υιοθετήσει ένα Ισραήλ, που εδώ και χρόνια κινείται κοντά στην άκρα δεξιά. Ίσως επειδή είναι αδαής περί την εξωτερική πολιτική και πιθανότατα δεν συζητάει με τη γραφειοκρατία, το Υπουργείο Εξωτερικών ή Άμυνας, ο Τραμπ, νομίζω ότι εκτιμά ότι θα επιβάλει μια νέα βάση διαπραγμάτευσης, η οποία θα μπορούσε να φέρει ειρήνη χωρίς το βαρίδι που λέγεται Ιερουσαλήμ, ενώ στην πραγματικότητα λειτουργεί ανάποδα.
Ποια είναι τα γεγονότα σταθμοί στην πορεία της Ιερουσαλήμ;
Αλέξανδρος Κούτσης: Θα ξεκινήσουμε από το 1917 με τη διακήρυξη Μπάλφουρ. Οι Άγγλοι, μετά την αποχώρηση της Ρωσίας από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά την επανάσταση και την ανατροπή του Τσάρου, ήθελαν να συσπειρώσουν το σιωνιστικό κίνημα, που ήταν ισχυρό στην Αμερική, ώστε να απορρίψει κάποιες προτάσεις της νέας ρωσικής κυβέρνησης. Στα πλαίσια αυτά στην Αγγλία δέχτηκαν την πρόταση του σιωνιστικού κινήματος για την ίδρυση εβραϊκής εστίας στην Παλαιστίνη. Η διακήρυξη Μπάλφουρ προέβλεπε ακριβώς αυτό, τη δημιουργία εβραϊκής εστίας στην Παλαιστίνη, υπό τον όρο ότι δεν θα θιγούν τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα του υπάρχοντος πληθυσμού. Ξεκίνησε λοιπόν η προσπάθεια, από το 1917 έως το 1947 για τη δημιουργία ενός κράτους με μια εβραϊκή μειονότητα.
Το 1947, μετά το ολοκαύτωμα και τα γεγονότα που συνέβησαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν να διχοτομήσουν την Παλαιστίνη, σε δύο κράτη, ένα παλαιστινιακό και ένα εβραϊκό. Ωστόσο κήρυξαν την Ιερουσαλήμ διεθνή πόλη, ώστε να μην ανήκει ούτε στο ένα κράτος ούτε στο άλλο. Ακολούθησε ο πόλεμος του 1948 μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων. Οι Ισραηλινοί κατέλαβαν το δυτικό τμήμα της Ιερουσαλήμ, οι Άραβες το ανατολικό, ενώ, μετά τον πόλεμο του 1967, το Ισραήλ κατέλαβε και το ανατολικό τμήμα της Ιερουσαλήμ. Το 1980, η Βουλή του Ισραήλ ψήφισε την προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ και την ανακήρυξε νέα πρωτεύουσα του Ισραήλ. Το ίδιο έτος τα Ηνωμένα Έθνη, με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, απέρριψαν αυτή τη απόφαση του Ισραήλ και διέταξαν όλα τα κράτη που είχαν τότε πρεσβείες στη δυτική Ιερουσαλήμ να τις αποσύρουν. Κάτι που έγινε, καθώς 26 κράτη απέσυραν τις πρεσβείες τους.
Έκτοτε τα Ηνωμένα Έθνη, βάσει του διεθνούς Δικαίου, αναγνωρίζουν την Ιερουσαλήμ ως μη ανήκουσα ούτε στη μια ούτε στην άλλη πλευρά. Έχει ειδικό καθεστώς, όπως είχε αναγνωρίσει το 1947 ο ΟΗΕ, ενώ το τελικό καθεστώς θα προκύψει μετά από μια τελική συμφωνία για το Μεσανατολικό.
Το 1993 υπεγράφη η περίφημη συμφωνία του Όσλο, η οποία προέβλεπε ότι η Δυτική Όχθη θα χωριστεί σε τρεις ζώνες. Δύο από αυτές θα βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής και η τρίτη ζώνη, που είναι το 60% της Δυτικής Όχθης, θα είναι υπό τον έλεγχο της ισραηλινής κυβερνήσεως. Μέσα σε πέντε χρόνια ωστόσο θα έπρεπε η Δυτική Όχθη να αναδειχθεί σε ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Αυτό δεν έγινε γιατί από το 1996 και πέρα οι ισραηλινές κυβερνήσεις άρχισαν να προβάλλουν διάφορα εμπόδια. Ειδικά μετά την άνοδο του Νετανιάχου στην εξουσία, έχει τεθεί σαν προϋπόθεση οι Άραβες να δεχτούν ότι το Ισραήλ είναι εβραϊκό κράτος. Αυτό οι Άραβες δεν μπορούν να το δεχτούν γιατί υπάρχει στο Ισραήλ ένα 20% Αράβων και αν δεχτούν το εβραϊκό κράτος, τότε οι Άραβες είναι δεύτερης κατηγορίας με μειωμένα δικαιώματα.
Το 2002 ο Αραβικός Σύνδεσμος στη διάσκεψη της Βυρηττού ομόφωνα αποφάσισε και ψήφισε ένα σχέδιο γνωστό ως το Ειρηνευτικό Αραβικό Σχέδιο. Το σχέδιο αυτό προβλέπει την πλήρη ομαλοποίηση των σχέσεων όλων των αραβικών κρατών, υπό τον όρο ότι το Ισραήλ θα επιστρέψει στα σύνορα του 1967 και θα επιτρέψει τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους με την ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα. Αυτό το σχέδιο απορρίφθηκε μην έχοντας ουσιαστικά προώθηση από τους Αμερικανούς.
EPA/ATEF SAFADI
H απόφαση για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του εβραϊκού κράτους εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο ΗΠΑ - Ισραήλ - Σαουδικής Αραβίας για το μέλλον ολόκληρης της περιοχής; Ποιο είναι αυτό το σχέδιο;
Αλέξανδρος Κούτσης: Από το 1967 μέχρι τώρα γίνανε διάφορες προσπάθειες για την επίλυση του Μεσανατολικού. ΟΙ ΗΠΑ ανέλαβαν το μονοπώλιο της διαμεσολάβησης γιατί αναγνωρίζεται ότι έχουν και το μοχλό πίεσης, ώστε να αναγκάσουν το Ισραήλ να κάνει κάποιες παραχωρήσεις.
Έρχεται τώρα στην εξουσία ο Τραμπ, ο οποίος στηρίζεται από τους Ευαγγελιστές της Αμερικής, οι οποίοι θεωρούν ότι προκειμένου να έρθει ο Χριστός στη δεύτερη παρουσία θα πρέπει πρώτα να ξαναοικοδομηθεί ο ναός του Σολομώντος, ο οποίος βρίσκεται κάτω από το τέμενος του Αλ-Ακσά, και ότι πρέπει να κατεδαφιστεί το τέμενος για να αναδυθεί ο ναός. Η δεύτερη ομάδα που στηρίζει τον Τραμπ είναι το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική με κυρίαρχο ρόλο να παίζει ένας επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης καζίνο στο Λας Βέγκας, ο οποίος χρηματοδοτεί τους εβραϊκούς εποικισμούς στα κατεχόμενα.
Αυτοί είχαν ένα σχέδιο, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική που ακολουθούσαν μέχρι τώρα οι αμερικανικές κυβερνήσεις. Δηλαδή τι φοβούνταν παλαιότερα οι αμερικανικές κυβερνήσεις; Ότι θα πρέπει Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, μέσα από διαπραγματεύσεις, να λύσουν τα προβλήματά τους και εφ’ όσον λυθούν να πάνε στην πλήρη ομαλοποίηση των σχέσεων. Αυτό που θέλει να πετύχει ο Τραμπ, με την υποστήριξη των δύο παρατάξεων που σας ανέφερα, είναι να βρεθεί μια λύση με τα αραβικά κράτη που αντιπαλεύουν το Ιράν, δηλαδή τη Σαουδική Αραβία και τα κράτη του Κόλπου. Να βρεθεί με αυτούς η όποια λύση για το παλαιστινιακό και ύστερα να την επιβάλλουν στους παλαιστίνιους, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τη διακοπή χρηματοδότησης, το κλείσιμο της παλαιστινιακής πρεσβείας στην Ουάσινγκτον και διάφορα άλλα μέτρα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο γαμπρός του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ, επισκέφτηκε τη Σαουδική Αραβία και τους έθιξε αυτές τις παραμέτρους: δεν θα έχουμε παλαιστινιακό κράτος, αλλά δύο τρεις παλαιστινιακές περιοχές (υπό τη διοίκηση των Παλαιστινίων) μέσα σε ένα ενιαίο Ισραήλ.
Το σχέδιο περιλαμβάνει οι εποικισμοί, που βρίσκονται στο 60% της περιοχής που ελέγχει το Ισραήλ σήμερα, να προσαρτηθούν και με αυτό τον τρόπο να προσαρτηθεί το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης. Με λίγα λόγια να δημιουργηθεί ένα κράτος με δύο διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Η Ιερουσαλήμ δεν θα είναι πρωτεύουσα των Παλαιστινίων, αλλά θα τους επιτρέψουν να έχουν μια κεντρική δύναμη σε μια πόλη έξω από αυτήν. Σε αυτό το πλαίσιο, όποιος Παλαιστίνιος στην ανατολική Ιερουσαλήμ δεν δέχεται το σχέδιο, θα διώχνεται, έτσι ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός των Παλαιστινίων στην ανατολική Ιερουσαλήμ κι έτσι να υπάρξει μια πλειοψηφία Εβραίων στο σύνολό της πόλης. Αυτό το σχέδιο πρότειναν στο διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος με τη σειρά του κάλεσε τον Αμπάς και του το εξέθεσε. Ο Αμπάς το απόρριψε κατηγορηματικά και μέσα σε αυτά τα πλαίσια θέλει ο Τραμπ να κάνει κάποιες κινήσεις, έτσι ώστε να φέρει τους Παλαιστίνιους σε δύσκολη θέση. Να τεθεί, δηλαδή, το δίλημμα ή δέχεστε το σχέδιο ή υπάρχουν συνέπειες.
Εγώ θεωρώ ότι το σχέδιο αυτό δεν θα περάσει, πρώτα από όλα γιατί αντιβαίνει το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Δεν θα περάσει επίσης γιατί οι αραβικές κυβερνήσεις, που ανησυχούν για την άνοδο της επιρροής του Ιράν στη Μέση Ανατολή, δεν θα διακινδυνεύσουν τη σταθερότητα του κράτους, επειδή πιθανόν να αποξενωθούν και οι ίδιες οι κυβερνήσεις και να κινδυνεύσουν να πέσουν.
13°
