Η Marina Menegazzo και η María José Coni ήταν 21 και 22 ετών όταν το νήμα της ζωής τους κόπηκε απότομα. Και τα δύο κορίτσια, από τη Μεντόσα της Αργεντινής, ήταν εθελόντριες στη ΜΚΟ που βοηθά αστέγους Fundación Puente Vincular.
Στις 10 Ιανουαρίου, τα δύο κορίτσια ξεκίνησαν για το τελευταίο τους ταξίδι. Για την ακρίβεια, μαζί με δύο ακόμα φίλες τους οργάνωσαν έξι εβδομάδες διακοπών σε Ισημερινό και Περού.
Και οι τέσσερις ανέβαζαν φωτογραφίες στα social media από ειδυλλιακά τοπία και τις εμπειρίες τους στις δύο χώρες, όταν ξαφνικά οι οικογένειές τους δεν είχαν πια νέα τους. Έτσι, αποφάσισαν να ταξιδέψουν στον Ισημερινό, το τελευταίο μέρος από όπου η Marina και η María José τηλεφώνησαν στους δικούς τους. Ήταν η μέρα κατά την οποία υποτίθεται πως θα επέστρεφαν πίσω στην Αργεντινή.
Στις 22 Φεβρουαρίου, κάποιος έκανε κάτι πολύ κακό στα δύο κορίτσια της ιστορίας. Και οι δυο τους βρέθηκαν σε παραλία της Λατινοαμερικάνικης χώρας μέσα σε σακούλες σκουπιδιών. Κάποιος τις είχε δολοφονήσει σε πάρτι την προηγούμενη νύχτα.
Τώρα, εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο απαιτούν την απονομή δικαιοσύνης για τα τη Marina και τη María José.
Οι τέσσερις φίλες στις διακοπές τους πριν από τις δολοφονίες
Μια επιστολή που έχει γραφτεί από τη Γουαδελούπε Ακόστα, μια φοιτήτριας που έβαλε τον εαυτό της στη θέση των δύο κοριτσιών, έχει γίνει viral και κοινοποιείται από χρήστη σε χρήστη.
Η επιστολή
Χθες με σκότωσαν.
Αρνήθηκα να τους αφήσω να με αγγίξουν για αυτό μου συνέθλιψαν το κρανίο με ένα κοντάρι. Με μαχαίρωσαν και άφησαν να πεθάνω από αιμορραγία.
Σαν να είμαι σκουπίδι, με έβαλαν σε μια πλαστική σακούλα, με τύλιξαν με μονωτική ταινία και με πέταξαν σε μια παραλία, όπου με βρήκαν έπειτα από ώρες.
Αλλά χειρότερο από τον θάνατο, ήταν η ταπείνωση που ακολούθησε.
Από τη στιγμή που βρήκαν τη σορό μου, κανείς δεν αναρωτήθηκε πού ήταν ο μπάσταρδος που έβαλε τέλος στα όνειρά μου, τις ελπίδες μου, τη ζωή μου.
Όχι, αντί για αυτό άρχισαν να με ρωτούν άχρηστα πράγματα. Εμένα! Μπορείτε να το φανταστείτε; Μια νεκρή γυναίκα που δεν μπορεί να μιλήσει, που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Τι ρούχα φορούσες;
Γιατί ήσουν μόνη;
Πώς μπορεί μια γυναίκα να ταξιδεύει μόνη;
Πήγες σε μια επικίνδυνη γειτονιά: Τι περίμενες;
Ανέκριναν τους γονείς μου επειδή μου έδωσαν φτερά, επειδή με άφησαν να είμαι ανεξάρτητη, επειδή με έμαθαν να είμαι ανεξάρτητη, όπως κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να είναι.
Είπαν ότι πρέπει να είχαμε πάρει ναρκωτικά και πώς πηγαίναμε γυρεύοντας έτσι όπως ενεργήσαμε. Είπαν πως έπρεπε να μας προσέχουν (σ.σ. οι γονείς μας).
Και τώρα, είμαι νεκρή. Καταλαβαίνω πως για τον κόσμο δεν είμαι όπως ένας άνδρας, πως ο θάνατός μου ήταν δικός μου λάθος, πως πάντα δικό μου λάθος θα είναι. Αν οι τίτλοι των εφημερίδων έγραφαν πως βρέθηκαν δύο νεαροί άνδρες τουρίστες νεκροί, ο κόσμος θα έδειχνε συμπόνια και με ψεύτικα και υποκριτικά διπλά μέτρα και σταθμά, θα απαιτούσε αυστηρές ποινές για τους δολοφόνους.
Αλλά ως μια γυναίκα, τα στάνταρντ χαμηλώνουν, γίνονται λιγότερο αυστηρά, επειδή φυσικά πήγαινα γυρεύοντας. Κάνοντας αυτό που ήθελα, πήρα ό,τι άξιζα. Για να μην είμαι χαμηλών τόνων, να μη θέλω να μείνω στο σπίτι, για να επενδύω τα δικά μου χρήματα στα δικά μου όνειρα. Για αυτά και για ακόμα περισσότερα, καταδικάστηκα.
Και θρηνώ, επειδή δεν είμαι πια εδώ. Αλλά εσύ, ναι, εσύ είσαι. Και είσαι γυναίκα. Και πρέπει να τους ανεχτείς να επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα «κέρδισε τον σεβασμό». Είναι δικό σου λάθος που σου βάζουν τις φωνές στον δρόμο, που θέλουν να σε αγγίξουν, να σε γλείψουν, να σε βιάσουν επειδή φοράς σορτς με 40 βαθμούς υπό σκιάν, που αν ταξιδεύεις μόνη σου, είσαι “τρελή” και είναι πολύ πιθανό να σου συμβεί κάτι τέτοιο. Αν σου καταπατήσουν τα δικαιώματα, πήγαινες γυρεύοντας.
Σου ζητώ για μένα και για όλες τις γυναίκες που πρέπει να το βουλώνουν, να σιωπούν, που προδίδουν τη ζωή μας και τα όνειρά μας, να υψώσεις τη φωνή σου. Θα πολεμήσουμε, θα είμαι νοερά δίπλα σου και σου υπόσχομαι πως μια μέρα θα είμαστε πολλές και πως δεν θα φτάνουν οι πλαστικές σακούλες για να μας κρατούν σιωπηλές.
Αν ήσουν ή αν γνωρίζεις κάποιον που ήταν στο πάρτι για την πανσέληνο στη Montañita του Εκουαδόρ, στις 22 Φεβρουαρίου, αυτού του χρόνου, οι αδελφές της Marina ψάχνουν για φωτογραφίες σε μια εκστρατεία που ξεκίνησε από αυτούς τους λογαριασμούς σε Twitter και Facebook.
Αυτά τα κορίτσια, το μόνο που ήθελαν ήταν να διασκεδάσουν στις διακοπές τους και κάποιος επέλεξε να αφαιρέσει τις ζωές τους. Τι κρίμα να χάνουμε τέτοιους καταπληκτικούς ανθρώπους σαν αυτές. Από εμάς, Marina και María José αναπαυθείτε εν ειρήνη όπου κι αν είστε.
Το αποχαιρετιστήριο σκίτσο της ΜΚΟ στις οποίες ήταν εθελόντριες τα κορίτσια
7°
