Η δύναμη της ήττας του Μπάνε Πρέλεβιτς

Το είδωλο είναι μια εικόνα, ένα πραγματικό ή και φανταστικό σύμβολο που η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου το μετατρέπει σε αντικείμενο ένθερμης αφοσίωσης. Απαντάται πιο συχνά στις νεαρές ηλικίες, όταν οι ψυχές είναι αγνές και τα όνειρά μας ανέξοδα. Ενέχει στοιχεία ευλάβειας, αγάπης και λατρείας και περιλαμβάνει κάποια είδη εθιμοτυπίας και διάφορα τελετουργικά συνήθως πολύ προσωπικού χαρακτήρα.

Οι περισσότεροι περάσαμε από αυτή τη διαδικασία, όλοι είχαμε έναν ντροπαλό φίλο ή φίλη στην εφηβεία που λάτρευε κάποιον τραγουδιστή, ηθοποιό, αθλητή. Που έβλεπε όλες τις ταινίες του με μανία, που αντέγραφε το στυλ του, έκοβε αποκόμματα και κολλούσε αφίσες στο δωμάτιό του, προσπαθούσε συνειδητά και ασυνείδητα να του μοιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η λατρεία του ειδώλου πάντοτε θα είναι μια επιφανειακή ταυτοποίηση, θα στηρίζεται σε άλματα λογικής, στη μίμηση και την απομίμηση, πάνω απ’ όλα στην αγνότητα.

Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε χτίσει τη δική μας ιστορία ακούγοντας απλώς ένα τραγούδι, πόσες φορές -ειδικά εκείνα τα χρόνια, τα αγνά και παιδικά- κάναμε όνειρα κοιτώντας το ταβάνι. Είτε για να κερδίσουμε το κορίτσι είτε για να ταξιδέψουμε σε αυτό που εύστοχα ο Καστοριάδης αναφέρει ως «φαντασιακή θέσμιση».

Αυτή είναι η αλληλουχία, αυτά κρύβουμε μέσα μας. Στην αρχή ο παιδικός ήρωας, μετά η ταύτιση με το είδωλο, στη διαδρομή το κυνήγι των ονείρων και της επιτυχίας. Ο καθένας με το soundtrack της ζωής του. Με τα δίκια και τα άδικα να τον «πνίγουν» ή να τον απελευθερώνουν. Με έναν αόρατο προτζέκτορα να προβάλλει την ταινία της ζωής του, όπως την φαντάστηκε ειδυλλιακά.

Ο αθλητισμός, τα σπορ, έχουν προσφέρει πραγματικά άπειρα ερεθίσματα στην ανθρώπινη φαντασία. Μας χαρίζουν μια κατεξοχήν δύναμη να φανταζόμαστε τον κόσμο, να τον επινοούμε μέσα από μια ατέλειωτη ποικιλία μορφών που φανταζόμαστε και συνιστούν το «νέο», το «ηρωικό», την αλλοίωση ή την εξιδανίκευση της πραγματικότητας. Με λίγα λόγια, μας δίνουν τη δυνατότητα να αισθανόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι.

Τα ανομολόγητα όνειρα του καθενός, ο σκόρερ του τελευταίου νικητήριου γκολ, ο παγκόσμιος πρωταθλητής, «ο ήρωας του τελευταίου κρίσιμου σουτ».

Το σενάριο συνήθως δεν μας πηγαίνει απ’ ευθείας στο τελικό αποτέλεσμα, προηγείται η διαδικασία του δράματος πριν την κορύφωση.

Η πάλη και οι ήττες, μετά οι μικρές νίκες που καταλήγουν στον θρίαμβο.

Η συνειδητοποίηση του χαμού εκείνης της γλυκιάς συστολής είναι σκληρή, τις σπάνιες φορές όμως που ο αθλητής αποφασίζει να ψάξει στα «κουτάκια του» και να μας χαρίσει ένα ειλικρινές ψήγμα από εκείνον το μακρινό εαυτό, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Αυτό έκανε ο Μπάνε Πρέλεβιτς στο θαυμάσιας έκδοσης βιβλίο των MVPublications που κυκλοφόρησε και τιτλοφορείται «Η δύναμη της ήττας». Γιατί όπως αφηγείται, πριν από κάθε μεγάλη νίκη υπήρχε μια σκληρή ήττα, που έπρεπε να μάθει πώς να την αντιμετωπίσει. Γιατί έπειτα από κάθε μεγάλη νίκη ήταν δεδομένο ότι θα έρθει και μια μεγάλη ήττα. Κι αν ξέρεις πώς να την αντιμετωπίσεις, θα βρεις τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσεις και να οδηγηθείς στην επόμενη μεγάλη στιγμή.

Αυτή είναι η ζωή μας άλλωστε, οι στιγμές της. Να ζεις το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο. Να ζεις το σήμερα σαν να μην υπήρχε χθες.

Ο Μπάνε Πρέλεβιτς έμαθε στη ζωή του να χάνει. Ποτέ του όμως δεν συνήθισε. Ήθελε πάντα να κερδίζει. Έμαθε όμως ότι και η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι και παρόλο που δεν του άρεσε καθόλου, έμαθε να την αποδέχεται. Πολύ απλά γιατί είναι μέσα στο παιχνίδι και στη ζωή την ίδια.

Κι όταν κατάλαβε ότι πρέπει να την αντιμετωπίσει και να συνεχίσει, η πεποίθηση αυτή, η στάση ζωής, τον έκανε πιο δυνατό ως άνθρωπο, περισσότερο αποτελεσματικό και ταυτόχρονα έτοιμο να αντιμετώπισε κάθε διαφορετική κατάσταση που εμφανίστηκε στη ζωή και την καριέρα του.

Η μητέρα του, η Ολιβέρα, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τον ώθησε να εμπιστεύεται το άγνωστο.

Ο πατέρας του, ο Μίροσλαβ, τον δίδαξε τη δύναμη της σιωπής

Εκείνος μας αποκαλύπτει τη δύναμη της ήττας.