Η πρωταθλήτρια Ελλάδος της ξιφασκίας σε αναπηρικό αμαξίδιο μας μιλά για τον καρκίνο που ξεπέρασε, τον αθλητισμό και το δικό της «Όραμα Ελπίδας».
Ήταν μόλις στην εφηβεία της, όταν η Έφη διαγνώστηκε με καρκίνο και έπρεπε να υποβληθεί στον ακρωτηριασμό του ποδιού της. Μερικά χρόνια αργότερα, αφού νίκησε τη σοβαρότατη ασθένεια, κατάφερε να αναδειχθεί σε πρωταθλήτρια Ελλάδος στην ξιφασκία με αμαξίδιο αλλά και σε «roll model» για δεκάδες παιδιά και νέους εκεί έξω που βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση. Λίγο πριν την πτήση της για το World Cup στο Σάο Πάολο μιλά στην ATHEΝS VOICE για το πώς ξεκίνησαν όλα.
«Ένας φίλος και αργότερα συναθλητής μου μού πρότεινε να πάω σε μια προπόνηση ξιφασκίας να δοκιμάσω. Δεν ήταν κάτι που είχα ποτέ στο μυαλό μου, αλλά μόλις έπιασα το σπαθί και κάνοντας το πρώτο μάθημα με τον προπονητή μας Δημήτρη Κάζαγλη, επέλεξα να συνεχίσω. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αναζητούσα πάντα τι μπορεί να είναι αυτό που με γεμίζει και με εμπνέει. Έπαιρνα το ρίσκο να το δοκιμάσω, όσο κι αν με τρόμαζε η ιδέα του καινούργιου και του αγνώστου. Και κάπως έτσι απρόσμενα, μπήκε στη ζωή μου η ξιφασκία» μας εξηγεί η Έφη.
Το σπαθί, το φλερέ και το επεέ είναι τα τρία όπλα της ξιφασκίας, όπως μαθαίνω. Η Έφη, για παράδειγμα, ξεκίνησε αρχικά από το φλερέ, στην πορεία δοκίμασε τα άλλα όπλα και πλέον αγωνίζεται και στα 3 σπαθιά. Χρειάζεται στρατηγική, ηρεμία και ταχύτητα, όπως μου λέει, αλλά ο κάθε ένας έχει πάντα το δικό του πρόγραμμα σύμφωνα με τις σωματικές ανάγκες του. «Ξεκινώ με πρόγραμμα ενδυνάμωσης και μόλις το ολοκληρώσω θα κάνω μάθημα με τον προπονητή, συνασκήσεις με τους συναθλητές μου και έπειτα αγώνες μεταξύ μας για να βελτιώσουμε την τεχνική και τη συναρμογή των κινήσεών μας».
Με αυτή την αποφασιστικότητα και την επιμονή που διακατέχει και στην ξιφασκία, η Έφη κατάφερε να αντιμετωπίσει μια περιπέτεια που της άλλαξε τη ζωή στα παιδικά της χρόνια. Μόλις 14 ετών και αθλήτρια στίβου βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε ένα Ογκολογικό Τμήμα, μακριά απο την αδερφή της, το σχολείο της, τους φίλους της κι από το τρέξιμο που αγαπούσε. «Κατανοώντας –όσο γίνεται σε εκείνη την ηλικία– την κατάσταση, επικεντρώνεσαι στο να μπορείς να επιβιώσεις και να προστατέψεις τους δικούς σου ανθρώπους. Σε βοηθούν οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι φορείς, οι σύλλογοι. Είναι ανούσιο να ψάχνεις το “γιατί σε μένα" και να έχεις θυμό. Ήμουν ένα παιδί που δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με γιατρούς κι ενέσεις αλλά μπήκα στον χορό, ο οποίος είχε μόνο βήματα μπροστά. Κάποια πράγματα μας τυχαίνουν χωρίς να ευθυνόμαστε γι’ αυτά και πρέπει απλά να μαχόμαστε με δύναμη και πίστη!»
Μετά την πλήρη αποθεραπεία, η Έφη συνέχισε να βρίσκεται κοντά στους μικρούς ασθενείς της Ογκολογικής Μονάδας ως εργαζόμενη στο «Όραμα Ελπίδας». «Πήρα πολλή αγάπη και στήριξη απο τον Σύλλογο «ΕΛΠΙΔΑ» ο οποίος βρίσκεται στο πλευρό όλων των παιδιών με καρκίνο, πράγμα που δεν θα μπορούσα να ξεχάσω. Η δημιουργία του Συλλόγου «Όραμα Ελπίδας» έχει σαν στόχο την ανεύρεση όσο το δυνατόν περισσότερων εθελοντών δοτών μυελού των οστών -αιμοποιητικών κυττάρων ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες των ασθενών να βρουν μόσχευμα. Το μότο μας είναι «δώσε Ελπίδα - δώσε ζωή!». Μέχρι σήμερα μέσα σε 5 χρόνια λειτουργίας του Συλλόγου, έχουμε εγγράψει 90.000 νέους εθελοντές δότες μυελού των οστών και απο αυτούς 51 εθελοντές έχουν βρεθεί συμβατοί και έχουν δώσει ζωή!»
Και κάπως έτσι η Έφη σήμερα ταξιδεύει για το Word Cup στο Σαο Πάολο, ένα απο τα σημαντικά τουρνουά, καθώς εκεί συγκεντρώνεται βαθμολογία για τη διεκδίκηση μιας θέσης στην Παραολυμπιάδα του Τόκιο. «Είναι όνειρο ζωής να λάβω μέρος σε Παραολυμπιάδα, να ζήσω όλα αυτά τα συναισθήματα, την αγωνία για τον αγώνα, την τελετή έναρξης και λήξης και νιώθω σαν παιδί που περιμένει πώς και πώς. Αυτός είναι ο νούμερο ένα στόχος μου. Αμέσως μετά θέλω να δοκιμάσω διάφορα extreme sports που θεωρητικά μπορεί να μοιάζουν δύσκολα με ένα τεχνητό μέλος».
Η ελληνική ομάδα στη ξιφασκία με αμαξίδιο μετρά ήδη το πρώτο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς του 2016 στο Ρίο. Των ανδρών είναι πιο δουλεμένη γιατί η γυναικεία ομάδα είναι πιο φρέσκια. Όλοι όμως προσπαθούν για το καλύτερο σε διεθνή αθλητικές διοργανώσεις παρόλο που ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και προέρχεται από χώρες με πολύ μεγαλύτερο αριθμό αθλητών σε σχέση με την Ελλάδα. Από την άλλη, οι δυσκολίες είτε οικονομικές είτε λειτουργικότητας που αφορούν την καθημερινότητα των αθλητών στη χώρα μας δεν λείπουν. Για παράδειγμα υπάρχουν μη προσβάσιμα προπονηρικά κέντρα, χωρίς πάρκινγκ, με κλειστές ράμπες απο αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή αρκετοί αθλητές χωρίς την ανεύρεση ενός χορηγού ή και περισσότερων δεν θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να βρίσκονται στον αθλητισμό είτε αυτό αφορά αθλητικό εξοπλισμό, είτε αφορά τη συμμετοχή σε διεθνή τουρνουά.
Παρά τις δυσκολίες η Έφη συνεχίζει και δίνει έμπνευση καθημερινά μέσα από την ιστορία της σε αυτούς που το έχουν ανάγκη και πιστεύουν ότι κάποιος δεν μπορεί να αγωνιστεί με κάποιον κινητικό περιορισμό. Σύμφωνα με την Έφη άλλωστε, «Όλοι μας κάποια στιγμή πήραμε κουράγιο απο κάποιον άλλο. Αλυσίδα είναι αυτό και το θεωρώ ως υποχρέωσή μας να στηρίξουμε τον διπλανό μας. Είναι όμορφο να εμπνέεις τη νέα γενιά που είναι το μέλλον μας. Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Έχεις τη δύναμη κι όταν θες και αγαπάς κάτι πολύ, βρίσκεις τον τρόπο!»
8°
