Αν υποθέσουμε ότι όλα το καλοκαίρι στην ΑΕΚ στήθηκαν λάθος και έπρεπε να διορθωθούν, τα όσα ακολούθησαν ως σήμερα δείχνουν ότι το λάθος διορθώθηκε με ακόμη μεγαλύτερο λάθος.
Κατ’ αρχάς, κανένας πρόεδρος - ιδιοκτήτης ομάδας δεν βγάζει σκάρτα μέσα σετρεις μήνες και στην πρώτη αποτυχία όλα όσα έστησε στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Περιμένει, κοιτάζει πράγματα, σβήνει, ξαναγράφει, αλλά δεν γκρεμίζει για να στήσει στη θέση τους κάτι άλλο. Η ποδοσφαιρική λογική διδάσκει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις εκείνο που έρχεται είναι κατά κανόνα χειρότερο. Φάνηκε αυτό από τότε που ο Μαϊστόροβιτς διάλεξε τον Μοράις μέχρι σήμερα. Και φυσικά, αυτό που φτιάχνεται (και φανερά δεν αποδίδει) θα είναι αστείο να ξαναξηλωθείτον Μάρτιο, τον Απρίλιο ή τον Μάιο για να φτιαχτεί πάλι κάτι καινούργιο με νέα ημερομηνία λήξης.
Από τη στιγμή που έφυγε ο Κετσπάγια, έχασε το ρόλο του και ο Μπάγεβιτς. Έπαψε να είναι κάτι σαν σκιώδης προπονητής, όπως συνήθιζε τα τελευταία χρόνια... Διαφώνησε με την απόλυση του «δικού του» ανθρώπου, έκανε επιδεικτικά στην άκρη κι από τότε παρέμεινε διακοσμητικός, αποφεύγοντας να ανακατεύεται σε όσα γίνονται ή δεν γίνονται. Απλά παρακολουθεί τις γκάφες των διαδόχων του περιμένοντας να δει αν ο Μελισσανίδης θα τον εμπιστευθεί ξανά...
Και επειδή μιλάμε για ΑΕΚ, εδώ καθένας που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να βρίσκει αφορμές για να τσακώνεται με τον διπλανό του ακόμη και χωρίς λόγο...
Ο Ντούσκο παραμένει φυσικά το νούμερο 1 σύμβολο διχασμού από τα τέλη του... προηγούμενου αιώνα. Ελάχιστοι έχουν συγχωρήσει την «προδοσία» και τη φυγή του προς τον Κόκκαλη, ενώ πολλοί, ακόμη και τώρα, απλά τον ανέχονται επειδή δεν θέλουν να πάνε κόντρα στις επιθυμίες του Τίγρη.
Τα αίτια αυτής της εσωτερικής φαγωμάρας είναι βαθύτερα. Στην πραγματικότητα, πάνω από δύο δεκαετίες η ομάδα πορεύεται χωρίς πλάνο και φιλοσοφία επειδή δεν έχει δικό της καθαρό στίγμα. Δεν ξέρει ποια είναι, ούτε τι μπορεί να καταφέρει. Βολεύεται να το παίζει «αντισυστημική» και να ρίχνει τις ευθύνες για τα χάλια της στα διάφορα «κέντρα αποφάσεων» μόνο και μόνο επειδή δεν καταφέρνει να τα ελέγξει. Κατηγορεί τους άλλους για μεθόδους που και η ίδια προσπαθεί να χρησιμοποιήσει αλλά δεν της πιάνουν. Αναλώνεται στην προσπάθεια να εξοντώσει υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς. Το σπουδαιότερο: δεν μπορεί να φτιάξει σοβαρό ρόστερ, μα ούτε και να μπει στο δικό της γήπεδο, κάτι που θα την βοηθούσε να αναπτυχθεί αποτελεσματικά.
Όταν λοιπόν δεν έχεις γνώση των δυνατοτήτων σου και αγνοείς τα προτερήματα ή τα ελαττώματά σου, τότε δεν γίνεται να δεις το αληθινό σου πρόσωπο στον καθρέφτη και με βάση αυτό να σχεδιάσεις το μέλλον σου.
Όσα χρόνια μπορώ να θυμάμαι, οι ΑΕΚτζήδες έχουν δύο αγαπημένες συνήθειες. Η πρώτη, να μη συμφωνούν σε τίποτα και πουθενά για οποιοδήποτε θέμα. Η δεύτερη να αποθεώνουν και μετά να αποκαθηλώνουν πρόσωπα με τα οποία αναπτύσσουν σχέσεις έρωτα και μίσους με τη λογική... χαζογκόμενας: Μπάγεβιτς, Μελισσανίδης, Νικολαΐδης... Δεν ξέρω τι γινόταν επί Μαρόπουλου, Νεστορίδη ή Παπαϊωάννου και στις μέρες του Μπάρλου, αλλά από κει και μετά το συνηθισμένο είναι να υπάρχει κλίμα διχασμού, τις περισσότερες φορές χωρίς σοβαρό λόγο. Ειδικότερα τον Ντούσκο τον ανέβασαν πρώτα στον ουρανό και μετά τον άφησαν να πέσει με πάταγο και να τσακιστεί. Όσο υπερβολική ήταν η θεοποίηση στην αρχή, άλλο τόσο και η απότομη απομυθοποίηση αργότερα.
Όταν υπάρχει λοιπόν τέτοια τρικυμία στο κρανίο των ανθρώπων της ομάδας, οι πανηγυριτζήδες θα επιβιώνουν διαχρονικά των λογικών και το κλαμπ θα βράζει στο ζουμί του, αντί να χαράξει μια εξωστρεφή στρατηγική που με επιμέρους τακτικές κινήσεις θα είναι σε θέση να φέρει αποτελέσματα σε βάθος χρόνου.
Το... «παίξτε όπως σας φαντάζομαι» αποτελεί τον μπούσουλα με τον οποίο κινείται η ομάδα. Έτσι έφτασε ως την Γ΄ Εθνική (αφού χρεοκόπησε δύο φορές σε έξι χρόνια!) ενώ σήμερα που «επέστρεψε» προσπαθεί ακόμα να μπουσουλήσει.
Το μοναδικό ίσως λάθος του Μπάγεβιτς ήταν ότι δεν κατάλαβε πότε έπρεπε να αποχωρήσει. Δέχτηκε να ξαναπαίξει ρόλο στη «νέα εποχή», πιστεύοντας ίσως πως θα καλπάζει «καβάλα σ’ άσπρο άλογο», όπως του έλεγε ο Τίγρης. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι οι καιροί άλλαξαν και το κλαμπ χρειάζεται ένα νέο μοντέρνο μοντέλο διοίκησης που προφανώς κάποιος θα έχει την ικανότητα να το φέρει απέξω και να το αντιγράψει.
Αλλά κι ο Μελισσανίδης έχει μείνει στα παλιά. Όταν βλέπεις απ’ όλους τους προπονητές του κόσμου να συμφωνεί σε Κετσπάγια-Μοράις, ακούς μετά ότι οι άνθρωποι της ΠΑΕ ήθελαν να διώξουν «με τις κλωτσιές» τον μάνατζερ του Λέσκοτ επειδή ζήτησε να κουβεντιάσει τους όρους λύσης του συμβολαίου του παίκτη του, ή τον απολαμβάνεις να τα χώνει στους παίκτες και να τους απαγορεύει να βγάζουν σέλφι επειδή «είσαστε τόσο μαλάκες που τραβάτε φωτογραφίες τα μούτρα σας»(!) καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται πάνω απ’ όλα αλλαγή μυαλού. Από την κορυφή ως τον πάτο.
8°
