Αποθεώθηκε ο Σπύρος Γιαννιώτης από όσους τον περίμεναν στο Ελ. Βενιζέλος το μεσημέρι της Πέμπτης και τόσο κατά την άφιξή του, όσο και στη Συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε μίλησε για την ιστορία του, το μέλλον και τον ιδανικό επίλογο που επεφύλασσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Ο αργυρός Ολυμπιονίκης του Ρίο κατάφερε το ακατόρθωτο και μετά την απογοήτευση της τέταρτης θέσης στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012, ανέβηκε στο βάθρο στα 36 του χρόνια κερδίζοντας το πολυπόθητο ολυμπιακό μετάλλιο, το μοναδικό που έλειπε από τη συλλογή του.
Η πτήση του προσγειώθηκε λίγο πριν τις 12.00 και παρά την απουσία πολιτικών εκπροσώπων, πολύ κόσμος και μέλη της ΚΟΕ συγκεντρώθηκαν στο αεροδρόμιο για να τον υποδεχτούν με μεγάλο ενθουσιασμό.
Στις πρώτες του δηλώσεις ο Σπύρος Γιαννιώτης είπε: «Είναι πολύ ωραίο να σταματάς ψηλά. Είχα πει κι από πριν πως θα σταματούσα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Νιώθω ολοκληρωμένος σαν αθλητής και θα ήμουν ακόμη και χωρίς το μετάλλιο. Η ολοκλήρωση της καριέρας μου με αυτό το μετάλλιο ήταν ό,τι καλύτερο. Θα μείνω στον αθλητισμό. Είναι μέρος της ζωής μου για 30 χρόνια και θα συνεχίσω από κάποιο άλλο πόστο. Τώρα θέλω να ξεκουραστώ και μετά θα δούμε».
Όσον αφορά το μετάλλιο και τον μεγάλο αγώνα που έδωσε στην κούρσα 10 χλμ. ανοιχτής θαλάσσης ανέφερε: «Ήξερα ότι ήταν η τελευταία μου κούρσα κι έδωσα παραπάνω από ό,τι είχα. Έκλεισα τα μάτια μου γιατί ήταν τόσο έντονος ο πόνος, αλλά ήταν μεγάλη και η επιθυμία μου γι’ αυτό το μετάλλιο. Είναι μια απίστευτη ικανοποίηση. Τόσα χρόνια προσπάθειας και απωθημένου έγιναν πραγματικότητα. Είναι μια δικαίωση για μένα. Όταν προσπαθείς για κάτι κι έρχεται μετά από τόσα χρόνια είναι κάτι μοναδικό. Υπομονή κι επιμονή. Δεν περιγράφεται η χαρά μου. Είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Είναι η καλύτερη στιγμή μακράν».
Ιδιαίτερα συγκινημένος εμφανίστηκε και στη Συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, όπου δήλωσε: «Κέρδισα το μετάλλιο, το πήρα στα χέρια μου στην απονομή, αλλά νομίζω σήμερα συνειδητοποίησα τι έκανα. Είναι κάτι μοναδικό. Ο κόσμος σήμερα, κι όλοι οι δημοσιογράφοι που ήρθαν να με υποδεχθούν, είναι κάτι μοναδικό, πρωτόγνωρο, κάτι που θα μείνει για πάντα μέσα μου. Γενικά δεν λέω πολλά, δεν μιλάω πολύ. Προσπαθώ πιο πολύ να κάνω πράγματα, παρά να λέω. Με την ομοσπονδία που ξεκίνησα να μπαίνω στην εθνική ομάδα με έχει βοηθήσει. Την ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια γι αυτό και τους χρωστάω ένα "ευχαριστώ"».
«Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι με βοήθησαν αυτά τα χρόνια. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την οικογένειά μου, που με έβαλε στο κολύμπι, τον προπονητή μου, που πήγαμε μαζί από το Σίδνεϊ. Το μετάλλιο ήταν απωθημένο τόσο δικό μου όσο και του Νίκου (Γέμελου). Δεν ξεχνάω τη γυναίκα μου που με ανέχεται όλα αυτά τα χρόνια. Οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά στις επιτυχίες και τις αποτυχίες είναι αυτοί που με έχουν στηρίξει. Δεν έχω λόγια να το εκφράσω».
«Τις τελευταίες ημέρες ήμουν πολύ προβληματισμένος, όχι με την κατάστασή μου, αλλά λόγω άγχους. Τα μηνύματα που έλαβα και λαμβάνω εδώ και πολύ καιρό από τον κόσμο και φίλους είναι αυτά που με έκαναν να πιέσω τόσο πολύ τον εαυτό μου στα τελευταία μέτρα. Σε όλους αυτούς αφιερώνω αυτή την προσπάθεια. Είναι πολύς κόσμος, νομίζω σήμερα φαίνεται αυτό. Κλείνω όχι με τον καλύτερο τρόπο. Με τον πιο τέλειο τρόπο. Ίσως ούτε το τέλειο μπορεί να το περιγράψει. Κλείνω την καριέρα μου τόσο όμορφα και τόσο μοναδικά».
Συγκεκριμένα όσον αφορά την πορεία του, ο 36χρονος αθλητής την περιέγραψε με τρεις λέξεις: επιμονή, υπομονή πόνος και στη συνέχεια εξήγησε: «Ήταν τέσσερα δύσκολα χρόνια. Τώρα βέβαια λόγω αποτελέσματος φαίνονται εύκολα. Τελειώνοντας το 2012 πέρασε μια περίοδος που δεν ήξερα αν σωματικά ήθελα να συνεχίσω, γιατί ψυχικά ήθελα πολύ. Το σώμα μου με βοήθησε πολύ να φτάσω ως εδώ, αλλά το πιο σημαντικό ήταν το ψυχολογικό κομμάτι. Το κίνητρο αυτό έμενε καθημερινά μέσα μου και στις προπονήσεις και εκτός. Είχα βάλει έναν στόχο, ο οποίος είναι πολύ όμορφο να τον πετυχαίνεις».
Με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη αναφέρθηκε και στην αντιμετώπιση που είχε από συναθλητές του: «Πριν δυο - τρεις βδομάδες, επικοινώνησε ο Τόμας Λουτζ, ο κατ' εμέ καλύτερος αθλητής που έχει περάσει από το αγώνισμα. Μου είπε "σου εύχομαι ολόψυχα ένα μετάλλιο, γιατί το αξίζεις". Μόλις τελείωσα την κούρσα, είδα το κινητό και μου είχε στείλει μήνυμα που μου έδινε συγχαρητήρια. Παρότι δεν είχαμε μεγάλη επαφή, ήξερε πόσο το ήθελα. Επίσης πολύ όμορφο ήταν το γεγονός πως μετά το τέλος της κούρσας, ήρθαν πολύ συναθλητές μου και μου είπαν ότι το άξιζα. Αυτά τα πράγματα μένουν».
Μπορεί όμως ένας μαχητής να εγκαταλείψει το άθλημά του, ακόμα κι όταν φτάσει στο απόγειο της πορείας του; Ο Σ. Γιαννιώτης απαντά: «Έχω δώσει εντολή στη γυναίκα μου, να με δέσει».
ΑΠΕ - ΜΠΕ/ΑΠΕ - ΜΠΕ/Αλέξανδρος Μπελτές
Ο Νίκος Γέμελος φανερά υπερήφανος για τους αθλητές του είπε χαρακτηριστικά για την πορεία του Σ. Γιαννιώτη: «Σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη κατάσταση, ήρθαμε στην Ελλάδα. Αυτή η στιγμή για μένα είναι η πιο ευτυχισμένη από τη μια μεριά, από την άλλη όμως νιώθω λίγο άβολα αφού ολοκληρώθηκε η συνεργασία μας με τον Σπύρο. Τώρα μπορεί να βγάλει το άχτι τόσων χρόνων. Ο Σπύρος είναι ο κορυφαίος αθλητής σε όλα τα αθλήματα. Του λέω ένα "μπράβο". Προσωπικά δεν το περίμενα ένα άθλημα σαν το δικό μας να μαζέψει τόσο κόσμο στο αεροδρόμιο. Νιώθουμε πολύ ευτυχισμένοι που μας υποδέχθηκε ο κόσμος έτσι. Θέλω να ευχαριστήσω τις οικογένειές μας, τις γυναίκες μας, αλλά και την ομοσπονδία που μας στηρίζει. Η δουλειά που κάνει ο Σπύρος είναι δουλειά είκοσι ετών. Είναι τόσο μεγάλο το παραμύθι που έγραψε ο Σπύρος, που θα το διαβάζω στα παιδιά μου».
13°
